Zij vertelt | Sanne kreeg ernstige zwangerschapsvergiftiging en HELLP.

Sanne’s zwangerschap ging helemaal voorspoedig totdat ze zich bij 30 weken zwangerschap ineens niet lekker voelde. Bij een controle bij de huisarts bleek haar bloeddruk veel te hoog te zijn en na een bloeddtest in het ziekenhuis bleek dat ze zwangerschapsvergiftiging had opgelopen. Een hele spannende tijd volgde waarin ze goed onder controle werd gehouden. Vandaag doet zij haar verhaal!

Zij vertelt.

 Sanne kreeg ernstige zwangerschapsvergiftiging en HELLP.

Op 30 augustus 2014 kwam ik erachter dat ik zwanger was, ongepland maar met veel liefde stelden wij ons hart open voor dit kleine wezentje.Ik genoot van de zwangerschap en had enkel last van de kleine standaardkwaaltjes.

Echter toen ik 30 weken zwanger was begon ik me slecht te voelen. Het voelde niet juist aan. Ik wist niet hoe het kwam maar het was een instinct. Toch gaf ik er geen gehoor aan. Totdat ik op controle ging bij de huisarts. Ik ging eigenlijk langs voor mijn inenting tegen kinkhoest en kwam buiten met een bang hart. Ik hoor het ze nog zeggen: “Goh, niet slecht bedoeld maar je houdt wel veel vocht vast. Laten we jou bloeddruk even testen!” En ja, hij bleek heel hoog te zijn voor mijn toestand. Nog steeds had ik geen idee wat dit betekende maar ik werd banger met de minuut.

Heel slecht nieuws.

Ze wou voor verdere diagnose nog even mijn urine nakijken. Hier kreeg ik terug slecht nieuws want er zaten eiwitten in. Toen vertelde ze me dat ik waarschijnlijk een zwangerschapsvergiftiging had en dat ze even met de gynaecoloog ging bellen om te horen hoe het nu verder moest. Ook hij maakte zich duidelijk zorgen en ik moest langskomen in het ziekenhuis voor controle. En weer bloeddruk gemeten, een urine staal en nog een bloedstaal genomen.Ook hier kwamen ze op hetzelfde verdict. Ik had een zwangerschapsvergiftiging en moest vanaf nu onder strenge controle bij de gynaecoloog want dit kon ieder moment verergeren!

Vanaf toen leefde ik met angst en kon ik niet meer genieten van mijn zwangerschap. Ik mocht naar huis maar moest 3x per dag mijn bloeddruk controleren en om de 2 dagen langskomen om te checken of alles normaal verliep. Was het maar zo. Vanaf die dag was het letterlijk ziekenhuis in en ziekenhuis uit, dan weer controle hier en controle daar. Iedere keer lag ik voor periodes van 3 dagen in het ziekenhuis en dan mocht ik terugkeren met véél regels.

Heel veel controle.

Maar elke keer thuis ging het weer bergaf waardoor ik gegarandeerd de volgende dag weer in het ziekenhuis stond.Ik kende het ziekenhuis op mijn duimpje en na een tijdje was ik bijna letterlijk leeg geprikt voor bloedstalen!! Het was emotioneel uitputtend. Ik voelde me alleen terwijl ik enorm veel steun kreeg van mijn familie en man. Ook heb ik het heel lang verzwegen voor mijn omgeving omdat ik (als ik er achteraf op terugkijk) het zelf moeilijk had met het feit dat ik het had gekregen. Want je kan er niets aan doen om het te voorkomen maar toch voelde het alsof ik faalde!

Een week voor de uiteindelijke bevalling werd ik weer opgenomen en kwam ik tegen het weekend te weten dat ik het ziekenhuis niet meer mocht verlaten voor ik zou bevallen. De doelstelling was om de 37 weken te halen. Maar op 35 weken en 5 dagen, van een zondag op maandagnacht, van Pasen op Paasmaandag kreeg ik hevige pijnen in mijn bovenbuik. Ik had niet geslapen want moest steeds aan de monitor en had te veel pijn voor een vredige nachtrust. De hevige pijnen bleken te komen door leverfalen. Ik had het HELLP syndroom ontwikkeld. Toen de Pijnstillers niet hielpen werd er weer maar eens bloed genomen. Mijn bloedplaatjes waren zo gezakt dat het het beste was dat de baby vandaag zou komen.

De bevalling.

Gelukkig had ik nog even de tijd om op mijn positieve te komen alvorens ik naar de verlosafdeling werd geleid. Om 9 uur ‘s morgens keek ik naar de klok terwijl ze bezig waren een ballonnetje in te brengen om alles op gang te krijgen. Tegen 10uur kreeg ik zelfs al een epidurale verdoving omdat ze geen risico wilden nemen. Want als mijn bloedplaatjes nog meer zouden zakken kon ik rugbloedingen krijgen bij het zetten van de verdoving en zou het dus niet meer verantwoord zijn. Ook kreeg ik toen de papieren voor een eventuele spoedkeizersnede onder mijn neus geduwd voor mocht het nodig zijn.

Na een dag van trage vooruitgang en zelfs nog een inwendige monitor (omdat de baby zijn hartslag vertraagde) kreeg ik ineens om 22.15 de neiging om te persen. Een kleine 20 minuutjes later, om 22.34 uur, zag mijn zoon voor het eerst het levenslicht.

Nadat hij was verlost van zijn navelstreng kreeg ik mijn klein mannetje even op mijn buik. Vol angst keek ik hem aan maar het enige wat ik kon denken was waarom hij er toch zo paars/blauw uitzag? Helemaal in paniek begon ik te wenen en te roepen tegen de kinderarts of ze hem wou nakijken en of er wel niets mis was met hem. Gelukkig bleek hij helemaal tiptop in orde , alleen woog hij te weinig voor zijn leeftijd maar dit bleek te liggen aan het feit dat de baarmoeder niet 100% werkt bij een zwangerschapsvergiftiging!

Dit was het eerste deel van het verhaal van Sanne, volgende week vertelt ze in deel 2 van haar verhaal hoe ze na haar heftige zwangerschap en bevalling in een postnatale depressie terecht kwam. 

Ik ben nog op zoek naar verhalen voor deze rubriek. Heb jij een bijzonder verhaal rond zwangerschap of geboorte en wil je dat ( eventueel anoniem) delen? Stuur me dan een berichtje op Tamara@themommydiaries.nl en dan stuur ik je een  mailtje terug met meer informatie!