Zij vertelt| Elyne moest haar zwangerschap af laten breken.

by Tamara


Een slechte echo, het is de nachtmerrie van elke moeder. Het overkwam Elyne, tijdens een echo werd er een verdikte nekplooi gezien en na enkele onderzoeken bleek haar ongeboren dochter het Syndroom van Turner te hebben, een hele zeldzame en ernstige aandoening. Na de diagnose moest ze een onmogelijk besluit nemen en dat was haar zwangerschap af laten breken. Vandaag doet zij haar hartverscheurende verhaal.

Zij vertelt.

Elyne moest haar zwangerschap af laten breken.

4 maanden nadat mijn vriend en ik besloten om aan kinderen te beginnen had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Nog nooit had ik hem zo trots gezien, we waren zo gelukkig. Toen ik bijna 7 weken zwanger was gingen we de eerste keer op controle. De gynaecoloog zei dat de foetus goed was qua lengte & gewicht maar hij zag geen hartslag. We vreesden onmiddellijk het ergste, maar de dokter zei dat we nog niet moesten panikeren, soms is de hartslag maar vanaf 7 weken waarneembaar. Na een paar dagen moesten we maar eens terugkomen. 4 lange dagen later zaten we terug in zijn praktijk en ja hoor, daar was de hartslag! Opluchting, tranen van blijdschap, dolgelukkig.

Er is iets mis…

4 weken later mochten we terug op controle en ik telde de weken af. Ik was altijd heel bang geweest om een miskraam te krijgen en controleerde elke keer ik naar het toilet ging mijn slipje, of er geen bloedverlies was. Toen ik eindelijk die 12 weken gehaald had gingen we vol spanning terug de praktijk van onze gynaecoloog binnen. Ik nam plaats op de onderzoektafel, keek naar het scherm en zag een mini baby’tje bewegen. Zo klein, zo mooi, zo lief. Ik keek naar mijn vriend en weer was daar die trotse blik op zijn gezicht. We zaten alle 2 onmiddellijk op een roze wolk, maar donderden daar even snel weer af toen we de gynaecoloog hoorden zeggen: ‘Er is iets mis…’

De dikte van de nekplooi was abnormaal dus moesten we maar eens een vlokkentest laten doen. Een hele uitleg volgde nog maar ik kan er mij geen woord van herinneren. Een afspraak werd gemaakt in een gespecialiseerd ziekenhuis en een week later mochten we gaan om de test uit te voeren. Die was lichamelijk heel pijnlijk maar niets vergeleken met de emotionele pijn die je voelt. Weer zie je dat schattige baby’tje bewegen en weer hoor je de dokters zeggen dat het er toch niet goed uitziet. We mochten een uurtje later naar huis en zouden een week later de uitslag krijgen. Een week! Ik kan je niet uitleggen hoe lang 1 dag op zo’n moment duurt, laat staan dat je al 2 weken weet dat ‘er iets mis is’ met je kindje, maar je weet niet WAT. Toen de verlossende dag eindelijk aangebroken was zaten we met een bang hartje te luisteren naar de uitslag.

Het syndroom van Turner.

Het is een meisje en ze heeft het syndroom van Turner. Nog nooit had ik daar van gehoord. Het is een chromosomale afwijking dat enkel bij vrouwelijke foetussen kan voorkomen. In 99% van deze gevallen eindigt de zwangerschap in een spontane miskraam. Maar ons meisje leefde nog en zat ondertussen al 14 weken in mijn buik. Weer werden we met beide voeten op de grond gezet, want haar hartslag zag er echt niet goed uit, die ging veel te snel. Een gemiddelde hartslag bij een foetus is zo’n 140 slagen per minuut, bij haar waren dit er 185. De kans dat ze in mijn buik zou sterven was heel groot en zelfs als ik de zwangerschap zou uitdragen zou ze maximum 1 dag overleven.

De dokter vroeg wat onze beslissing was. Maar wat doe je op zo’n moment? Als je weet dat je baby geen schijn van kans heeft om te overleven. We hebben altijd gezegd, als er iets mis is gaan we de zwangerschap onderbreken. Maar tussen zoiets zeggen, en het effectief moeten beslissen zit echt een wereld van verschil! Toch werd er besloten om de bevalling in te leiden. Ik kon het idee van haar binnenkort te voelen bewegen niet aan. Niet als je weet dat je haar toch zal moeten afgeven..

zwangerschap af laten breken

De zwangerschap af laten breken.

Dus nog eens 5 dagen later ( er moest eerst toestemming gegeven worden door de ethische commissie omdat ik al in mijn 4e maand zat ) werd de bevalling ingeleid. Net voordat ze de tabletten om de weeën op te wekken kwamen opsteken werd er nog een laatste echo gedaan. En daar zagen we haar nog altijd bewegen, ons vechtertje. Maar die hartslag, echt niet normaal… Het lijkt mij verschrikkelijk om te moeten bevallen van een foetus dat in je buik overleden is, maar je baby nog zien bewegen en weten dat ze straks dood in je armen ligt, dat wens ik niemand toe!

Na een paar uren weeën en mijn water dat spontaan brak kwam de vroedvrouw voelen hoeveel cm opening ik ondertussen had. Terwijl ze aan het onderzoeken was vroeg ze mij om een paar keer te persen omdat ze ‘iets’ voelde zitten. Ik perste een paar keer en tegelijkertijd dat de vroedvrouw haar handen terugtrok zag ik haar in haar hand liggen. Mijn mooie, lieve kleine Mila. De symptomen van het Turner syndroom waren overduidelijk. Een verdikte nekplooi, brede borstkas,… Maar voor mij was ze de mooiste baby ooit! We hebben haar zo lang mogelijk bij ons gehouden en foto’s gemaakt. Daarna heb ik haar zelf in haar kistje gelegd. De begrafenisondernemer is haar de dag erna komen ophalen en heeft ervoor gezorgd dat ze kon gecremeerd worden. Officieel kan je voor de 6e maand je doodgeboren kindje niet erkennen, maar wij stonden er op dat ze gecremeerd werd! Haar urntje heeft nu een mooi plaatsje in onze salon, samen met haar laatste echo. De foto’s van haar geboorte houden we liever voor onszelf.

Hoe het nu gaat.

We zijn nu 1,5 jaar later en ondertussen hebben we een prachtig zoontje van 5 maanden. Ook al zijn we dolgelukkig met hem, hij zal ons meisje nooit vervangen. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Ik zal hem regelmatig vertellen over zijn zus, ze stond ook vermeld op zijn geboortekaartje. Mila mag nooit vergeten worden! Wat ons nog het meeste kwetst is hoe niemand nog over haar praat. Iedereen denkt: ik zal er maar niets over zeggen, dan kwets ik hun niet. Terwijl net dat ons nog meer pijn doet! Er hoeft echt niet elke dag over haar gepraat te worden, maar haar doodzwijgen vind ik echt niet kunnen. Sommige mensen weten niet wat zeggen en zeggen dan maar niets. Andere mensen doen alsof het nooit gebeurd is en nog anderen zijn het gewoon vergeten. Tegen zo’n mensen kan ik alleen maar zeggen: hopelijk maken jullie, of mensen in jullie omgeving, nooit iets gelijkaardigs mee. Je kind afgeven, of het nu pril in de zwangerschap is, tijdens de geboorte of na 5 jaar, het is iets wat niemand ooit zou mogen meemaken!

 

Elyne, heel erg bedankt dat je je verhaal wilde doen. Ik vind het echt ontzettend moedig dat je hier zo mooi open over bent. Jullie meisje mag echt nooit vergeten worden!

 

Heb jij ook een bijzonder verhaal rond zwangerschap of geboorte en wil je dat delen? Mail me dan op Tamara@themommydiaries.nl

Misschien vind je dit ook leuk

16 comments

Jessica 30 mei 2016 - 19:53

Jeetje wat een heftig verhaal. Ook een echte bevalling ondergaan… Jeetje wat is dat voor jullie heftig geweest en nog steeds. Hoe heb je je tweede zwangerschap beleefd ?

Reply
Liess 29 mei 2016 - 07:32

Heftig verhaal.
Ik denk dat het voor mensen niet echt “echt” is, omdat ze niet doorhebben hoe compleet zo’n mensje is na 16 weken. Hoe raar dat ook klinkt.

Reply
Simone 28 mei 2016 - 22:26

Wat heftig zeg, brok in mijn keel. Wat naar dat het zo stilgezwegen wordt, mensen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. Het is natuurlijk ook moeilijk. Sterkte!

Reply
Anna 28 mei 2016 - 20:04

Verschrikkelijk en hartverscheurend. Dit is het ergste wat je als ouders kan overkomen. Knap dat je het met ons deelt.

Reply
ilse 28 mei 2016 - 17:41

goed dat je je verhaal eens opgeschreven hebt en je weet wij kunnen er goed overbabbelen zoiets mag niet doodgezwegen worden hoe klein ook♥

Reply
Mathiske's mama blog 28 mei 2016 - 12:07

Jeetje wat heftig, ben er stil van..

Reply
Linda 28 mei 2016 - 12:02

Jeetje wat heftig, wat hebben jullie veel moeten doorstaan…

Reply
Hanna @ eenbezigbijtje.nl 28 mei 2016 - 10:21

Wat heftig en intens verdrietig immer te maken.

Reply
Vlienelien 28 mei 2016 - 10:08

Hele dikke knuffel voor Elyne. Vorig jaar heb ik iets soortgelijks meegemaakt. Je hebt al mooie toekomstplannen gemaakt en BAM ze houden op. Bevallen van zoiets kleins is zo hartverscheurend. Alles zit er al op en eraan…
Momenteel ben ik zwanger van de tweede. Ons eerste kindje waar we toekomstplannen mee kunnen maken. Ik durf het nog steeds niet te geloven dat ik dit kindje daadwerkelijk mag zien opgroeien. Over een klein maandje is hij er.

Reply
Jodi - liefthuis 28 mei 2016 - 10:06

Wat een verhaal, heel heftig. Dat je zelf die keuze moet maken, onmenselijk

Reply
Nicole 28 mei 2016 - 09:28

Wat een treurig en heftig verhaal! heel veel sterkte!

Reply
Manouk 28 mei 2016 - 09:18

Ik ben er helemaal stil van, wat ontzettend heftig en wat zijn jullie onwijs sterk. Ik denk dat het voor mensen heel lastig is om er over te beginnen, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Maar dit zouden ze eigenlijk bespreekbaar moeten maken naar jullie toe. Jullie zijn in ieder geval papa en mama van een echt vechtertje xx

Reply
Almedina 28 mei 2016 - 08:39

Vreselijk Eline ?❤

Reply
Leonie van Mil 28 mei 2016 - 08:37

Ik wist eerst niet zeker of ik dit wilde lezen. Zulke dingen raken mij enorm. Ik heb toch gedaan en wat heftig moet dit zijn. Knap hoe ze haar verhaal heeft willen doen. Tranen in mijn ogen. Sterkte…

Reply
Channa 28 mei 2016 - 07:46

Verschrikkelijk, tranen in mijn ogen. Wat een nachtmerrie 🙁

Reply
simpel, met een snufje liefde 28 mei 2016 - 07:38

Wat een heftig verhaal. Het lijkt me vreselijk om dit mee te moeten maken. Het niet praten erover word inderdaad vaak gedaan door de omgeving. Ze weten vaak niet goed wat ze moeten zeggen. Ik wens jullie veel sterkte met dit vreselijke verlies.

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.