Zwanger na verlies moeder.

In mijn vorige blog kon je al wat lezen over het verlies van mijn moeder bijna 4 jaar geleden. Maar met alleen het verdriet over het verliezen van iemand is het helaas nog niet gedaan. Je zult altijd last houden van dit gemis, bij kleine dingen, zoals een eerste woordje of wanneer je haar favoriete liedje hoort, maar ook bij grote dingen zoals een zwangerschap. En dat gemis van je moeder tijdens je zwangerschap is iets waar ik het vandaag over wil hebben.

Dit is mijn moeder begin 1991..  En in die kleine bolle buik? Daar zit ik! Ik was een drukke baby die zo hard schopte dat mijn moeder gekneusde ribben opliep! Oeps! Sorry! Mijn ouders wisten het geslacht niet, maar hadden wel zo’n voorgevoel dat ze vast roze vloerbedekking op mijn kamertje gelegd hadden.

21 februari 1991 werd ik na een heftige bevalling geboren en had ik van mijn ouders, een vader en moeder gemaakt.

Mijn moeder heeft elk detail van haar zwangerschappen opgeschreven, alles heeft ze bewaard. Zo heb ik een positieve zwangerschapstest, een navelklem, alle bonnetjes van aankopen en alle documenten rond de zwangerschap en bevalling.

Vroeger vond ik dat een beetje raar, je bewaard die rommel toch niet allemaal? Doe mij maar fotoboeken! Veel leuker! Maar nu ze er niet meer is en ik zwanger ben ben ik heel erg blij dat ik dat allemaal heb. Natuurlijk vult het maar een klein beetje van de leegte van het niet hebben van een moeder op, maar ik heb tenminste nog beschrijvingen van alles wat ik haar niet meer kan vragen en ze me niet meer kan vertellen.

Toch blijft het allemaal heel erg moeilijk. Ik weet dat ze ondanks dat ze ook haar mindere periodes had, echt een geweldige oma geweest zou zijn. Zo een die uren met je gaat knutselen, stiekem snoepjes geeft en meegelpt op je kinderfeestje.

Ik weet dat mijn moeder het geweldig vond om oma te worden en die 4 maanden dat ze ervan heeft mogen genieten, moeten echt heerlijk voor haar zijn geweest. Constant vroeg ze of ze Maxim mocht knuffelen, of ze foto’s mocht maken en keek ze bij hem.

1 van haar grootste doelen was, dat als ze in de zomer weer ‘beter’ was, ( mijn moeder gad vooral in de winter heel erg veel last van depressies, in de zomer was ze vaak wat ‘manisch’ maar wel een stuk vrolijker en ze zag het ook wat zonniger in) dat ze dan een rondje met de kinderwagen wilde lopen. Helaas is dat er nooit van gekomen.

Ik val een beetje in herhaling met mijn vorige blog, maar het zijn de kleine, gewone dingen die ik vreselijk mis. Even bellen om iets over de jongens te vertellen, even langsgaan voor een kopje thee of even wat dingen kunnen vragen over hoe zij dingen deed toen ze zwanger was.

26 april komt steeds dichterbij en ik zie er vreselijk tegenop. Ik mis haar zo ontzettend.

Daarom hoop ik maar dat ze vanaf haar wolkje toch nog wat mee kan kijken met hoe het hier gaat. Hoe haar twee kleinzoons steeds groter worden en hoe ze straks voor de derde keer oma word!

Nog een paar daagjes tot de 26ste.. Ik hoop dat het ooit makkelijker word..