Zomerliefde | hoofdstuk 31

by Tamara

Het is waar wat ze zeggen. Het maakt niet uit hoe erg je hart breekt, met de tijd zal het helen en zul je je weer beter gaan voelen. In de eerste weken na het afscheid, voelde ik me gebroken. Ik weet nog dat ik mijn auto bij mijn ouders op de oprit parkeerde en ik met lood in mijn schoenen naar binnen liep. Op de bank zaten mijn ouders, die zo te zien beide de hele nacht niet hadden geslapen. Ze draaiden zich om toen ik binnen kwam en ik zag dat ze boos wilden worden, maar bij de aanblik van mijn betraande gezicht hielden ze zich in. Mijn vader liep naar me toe en knuffelde me, waardoor ik brak en helemaal instortte. Alle emoties van de afgelopen maanden kwamen er in één keer uit en ik kon niet stoppen met huilen. Ralph was alles wat leuk was geweest in de afgelopen maanden en hoewel ik wist dat we amper een relatie hadden gehad, voelde het wel alsof er nu definitief een einde aan gekomen was en het nooit meer terug zou komen. Ik zou hem nooit meer zien.

Al snel legde ik me neer bij de beslissing van mijn ouders, die ze zo te horen samen met de ouders van Maud hadden gemaakt. Haar ouders waren achter haar geheim gekomen en zo kwamen we erachter dat ze al die tijd tegen ons allemaal gelogen had. Ze had nog steeds een relatie met Lucy, maar Lucy was niet dat leuke meisje van de foto. Het was een vrouw van in de veertig die haar gebruikt had om drugs aan tieners te verkopen. Maud werd betrapt door haar zus toen ze wat gebruikte en daarna had ze geen andere keuze dan het hele verhaal op te biechten. Hoewel ik het heel erg vond voor Maud wat er allemaal gebeurd was, was ik ergens wel blij dat het dus niet allemaal mijn fout was dat we beide weer thuis moesten gaan wonen.  Maud werd opgenomen in een afkickkliniek in het buitenland, waar ze alleen contact met haar ouders mocht hebben en dat betekende helaas ook dat we elkaar niet meer spraken.

Kerst ging voorbij en de jaarwisseling volgde. Ditmaal kwam onze familie wel langs en ik zette mijn vrolijkste gezicht op, om te verbergen dat ik doodongelukkig was. Om twaalf uur keken we naar het vuurwerk en deed ik een wens. Ik wenste dat het komende jaar rustiger zou verlopen en dat ik gewoon weer gelukkig zou worden.

Hoewel ik er erg tegenop zag om weer naar school te gaan, viel de eerste dag me ontzettend mee. Iedereen leek te weten wat er tussen Ralph en mij gebeurd was en ik was bang voor alle reacties. Maar voordat we naar de klas gingen, werden alle leerlingen verzameld in de kantine waar meneer Stevens een toespraak hield over het afgelopen jaar en de wensen voor het nieuwe jaar. Hij zei dat iedereen fouten maakte, maar dat niemand daar op afgerekend diende te worden en dat hij zich er voor zou inzetten dat niemand gepest werd hier op school.

De rest van het schooljaar verliep heel rustig. Ik liep stages in het ziekenhuis, haalde hoge cijfers en liet me nergens door afleiden. Ik begon hem te vergeten en langzaam voelde ik me meer en meer mezelf worden. Tussen mij en mijn ouders begon het ook allemaal een beetje beter te worden. Ik merkte dat vooral mijn vader het heel erg moeilijk vond wat er gebeurd was, maar het was allemaal vergeven en vergeten, dus we praatten er niet meer over. Toch bleef het ergens tussen ons in staan en ik wist dat het nooit meer zou worden als daarvoor.

De winter ging over in de lente en de lente ging over in de zomer. Het werd weer warmer buiten en daarmee ook drukker in het dorpje waar we woonden. In de weekenden begon ik weer met werken in het visrestaurant, waar Erna me maar wat graag terug wilde hebben. Maud keerde terug na al die maanden van afwezigheid en het was heel gek om haar weer terug te zien. Haar lange blonde haar was kortgeknipt en ze had een aantal piercings in haar gezicht. Ze behandelde me heel afstandelijk en hoewel ik tijdens haar afwezigheid altijd de hoop had gehad dat we ooit weer vrienden zouden worden, had zij daar zo te zien geen behoefte aan. Ze nam een baan aan in de stad in een winkel en daarna zag ik haar eigenlijk nog amper.

Daar was dan die dag waar ik al weken naar uit keek, mijn twintigste verjaardag. Mijn ouders vonden het een hele mijlpaal en gaven een ontzettend groot feest waarbij ze niet alleen mijn hele klas, maar ook de hele buurt uitnodigden.  Het hele huis werd versierd en ik was heel erg benieuwd wat nou die verrassing was waar mijn ouders het al een paar weken over hadden. Op de ochtend van mijn verjaardag, hoorde ik vroeg in de ochtend geklop op mijn deur. Ik trok de kussens over mijn hoofd en draaide me om, maar mijn moeder trok mijn kussen weg en ging op mijn bed zitten.

‘Gefeliciteerd met je verjaardag lieverd.’ zei ze, waarna ze me een knuffel gaf. Mijn vader liep mijn kamer binnen meteen enorme hoeveelheid ballonnen en lachte toen hij mijn verbaasde gezicht zag.

‘Goedemorgen pap en mam. Nou, gaan jullie dan nu eindelijk vertellen wat die verrassing is waar jullie je al weken mee bezig houden?’

Mijn moeder keek naar mijn vader en nadat hij geknikt had, gaf me me een envelop. Ik maakte hem open en haalde er een sleutel uit. Niet begrijpend keek ik naar mijn ouders aan en ik zag dat mijn moeder emotioneel werd. ‘Waar is deze voor? Wat is er aan de hand?’

‘Lieverd, je moet het niet verkeerd opvatten hoor, het is niet dat we je graag het huis uit willen hebben en we weten ook dat wij degenen zijn die je weer naar huis hebben gehaald. Maar we weten hoe heerlijk je het vond om op jezelf te wonen en je hebt zo goed je best gedaan afgelopen half jaar, dat je dit gewoon verdiend hebt.’

Mijn vader haalde een map achter zijn schouder vandaan en opende hem. Het waren foto’s van een appartement  aan het strand dat ik een paar weken terug al op internet had bekeken. Toen wilde ik al aan mijn ouders vragen of ze het goed zouden vinden als ik daar zou gaan wonen, maar ik durfde het ze niet te vragen omdat ze het toch zouden weigeren. Ik las wat er onder de foto’s stond en ik zag dat het verkocht was.

‘Pap, mam? Is dit wat ik denk dat het is?’

Mijn vader knikte en mijn moeder begon te lachen.

‘Je had het niet zo heel subtiel laten openstaan op je vaders laptop en we vonden het wel een goede investering. Maar het is niet helemaal een cadeau, we hebben het gekocht, maar je zult wel gewoon huur aan ons moeten betalen.’

Ineens realiseerde ik me dat dit allemaal echt zo was. Ik zou weer uit huis gaan.. Niet zomaar uit huis, ik zou een prachtig eigen appartement aan het strand hebben! Ik kreeg tranen in mijn ogen van blijdschap en vloog ze in hun armen.

‘Dankjewel voor het vertrouwen pap en mam! Ik zal jullie niet teleurstellen!’

Epiloog.

De vakantie brak aan en om alvast wat te sparen voor de meubels die ik wilde kopen, besloot ik fulltime aan het werk te gaan in het restaurant. Dat wilde niet zeggen dat ik geen tijd overhield om leuke dingen te toen.Sinds de reis naar Zwitserland was ik goede vriendinnen geworden met Jiska en Mare, die me regelmatig op mijn werk kwamen opzoeken en waarmee ik af en toe naar het strand ging. Tijdens één van die dagen op het strand had ik een leuke jongen leren kennen. Hij heette Lars, was bijna twee meter lang, had een sixpack waar je U tegen zegt en de blauwste ogen die ik ooit had gezien. Hij was vijf jaar ouder en bezig met zijn opleiding tot anesthesist, dus je kunt je vast wel voorstellen dat mijn ouders meteen weg van hem waren.

Hoewel we beide stapelverliefd waren, kwam hij net uit een vijf jaar lange relatie en wilde ik het vooral gewoon heel erg rustig aan doen. Iets wat hij totaal geen probleem vond. We besloten het elkaar niet te moeilijk te maken. Ik vertelde hem niets over mijn verleden met Ralph en hij vermoeide mij niet met gesprekken over zijn ex. We wisten beide niet hoe lang onze relatie zou duren en of we nog bij elkaar zouden blijven als de zomer voorbij zou zijn, dus we genoten van de tijd die we hadden, voor zolang als het duurde.

Mijn leven was heerlijk rustig en alles liep op rolletjes. Ik trok in mijn appartement, bracht hele avonden door met Lars en begon me weer te verheugen op school. Ik dacht niet meer terug aan wat er allemaal gebeurd was en net toen ik ook Ralph aan het vergeten was, gebeurde er iets.

‘Lexie, wil jij die emmers zo nog even naar achteren brengen? En er zitten klanten in het restaurant. Wil jij ze helpen of zal ik het Silvia laten doen?’

Ik keek om het hoekje vanuit de keuken terwijl ik drie dienbladen op mijn handen en arm liet balanceren.

‘Nee ik doe het wel Erna, heb je een momentje? Ik breng even snel dit naar de bar.’

Ik gaf de gasten hun eten en liep daarna naar de keuken om de twee emmers met sop achter het gebouw leeg te gooien. Daarna veegde ik snel mijn handen af aan mijn schort en liep naar het restaurant om de gasten te bedienen. Eerst nam ik bij de ene tafel een enorme bestelling op, waarna ik naar de andere tafel liep. Hier zat maar één klant en terwijl ik een potlood uit mijn short pakte, viel mijn blik op zijn handen.

Die handen die ik herkende uit duizenden.

Mijn hand begon te trillen en ik liet het potlood op de grond vallen. Tegelijkertijd reikten we naar het potlood op de grond. Hij keek op en gaf me het potlood aan, terwijl onze gezichten heel dicht bij elkaar waren.

‘Hoi Lexie.’ zei hij zachtjes.

Het voelde alsof mijn keel dichtgeknepen werd en ik kon amper een woord uitbrengen. Daarom zei ik maar hetzelfde als hij en hoorde ik een naam die ik in de afgelopen maanden nooit meer had gehoord, ineens uit mijn mond komen.

‘Hoi Ralph.’

 

Het volgende boek meteen lezen? je koopt hem hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.