Zomerliefde | Hoofdstuk 24

by Tamara

Die avond gingen we met de klas bij een wat duurder restaurant eten. Ik leende een jurkje van Maud en gaf haar de vrije hand met mijn haar en make-up. Hoewel ik er geweldig uitzag, voelde ik me verschrikkelijk. Als ik had geweten dat dit allemaal zou gebeuren, dan was ik nooit mee gegaan op deze reis. Natuurlijk, ik had heel erg veel gezien en gedaan, maar de niet leuke dingen waren zoveel groter dan de dingen die wel leuk waren. Ik wist niet hoe ik Ralph onder ogen moest komen, maar ik wist dat we moesten praten. Ik moest gewoon eerlijk tegen hem zijn.

We werden met een bus naar het restaurant gebracht en toen we daar aankwamen, zag ik de leraren al staan. Niet alleen de drie mannen die mee waren gekomen op deze reis, maar ook Mathilde. Toen ze me zag trok ze haar neus op en keek ze meteen naar Ralph, die tot haar ongenoegen zijn ogen niet van me af kon houden. Dit zou een hele lange avond worden.

Toen we allemaal zaten, liep Ralph naar voren en kuchte, waarna iedereen stil was.

‘We zijn helaas alweer aangekomen bij de allerlaatste avond van deze reis naar Zwitserland. Morgen zullen jullie nog één privékliniek bezoeken en dan gaat tegen de middag jullie vlucht terug naar huis. De rest van de week zijn jullie vrij om aan het verslag te werken en ik zie jullie dan maandag weer op school! Ik wil jullie bedanken voor deze geweldige week en dan in het bijzonder Mare, Jiska en Maud voor het maken van de indeling en de inpaklijsten. En daarnaast vind ik dat Lexie een extra bedankje verdiend omdat ze deze week extra speciaal heeft gemaakt. Door het maken van de geweldige planning natuurlijk.’

Ik hoorde gegniffel en rolde met mijn ogen. Waarom liet hij me niet gewoon met rust?

‘Nog een weekje tot de Kerstvakantie jongens, even doorzetten nog!’

Hij ging weer zitten en het eten werd opgediend. Ik merkte dat hij een paar keer mijn kant op keek, maar ik negeerde hem en zo te zien irriteerde hem dat behoorlijk. Ik excuseerde me bij Maud en zei dat ik even snel naar het toilet moest, maar in plaats daarvan liep ik naar buiten. Ik had echt even frisse lucht nodig en ik kon het niet aan om nog langer met Ralph in dezelfde ruimte te zijn.

Het restaurant keek uit over de bergen en ik zag in de verte de lichtjes van het dorp beneden in het dal. Ik was blij dat de reis er bijna op zat en had me voorgenomen om eerst een paar dagen naar mijn ouders te gaan om een beetje tot rust te komen. Iets wat ik wel nodig had na de afgelopen tijd. Ik hoorde voetstappen dichterbij komen en zuchtte.

‘Laat me met rust Ralph.’

Hij kwam achter me staan en pakte mijn hand.

‘Lex, wat is er nou aan de hand?’

Ik rukte mijn hand los en draaide me om.

‘Alsof jij dat niet weet, je hebt toch gezien dat ik jullie zag in het ziekenhuis?’ ‘Lexie zo zat het helemaal niet. Kan ik het uitleggen?’

‘Je hoeft niets uit te leggen, want ik heb gezien wat ik heb gezien. Bovendien ben je me niets verschuldigd, want we hebben niets met elkaar en dat zal ook nooit gebeuren.’

Teleurgesteld keek hij me aan.

‘Maar het ging toch goed tussen ons? Ik bedoel het zal niet makkelijk worden om het geheim te houden, maar het zal wel lukken toch?’

Ik schudde mijn hoofd.

‘Nee, sorry ik denk het niet. Het gaat gewoon enorm lastig worden allemaal en ik ben te jong voor een relatie waarbij ik zoveel moeite moet doen om hem geheim te houden. Ik wil gewoon een vriendje waarmee ik naar de bioscoop kan gaan, waarmee ik uit eten kan en misschien zelfs op vakantie. Dat kan ik niet met jou, omdat we continue over onze schouder moeten kijken of er niemand is die ons kan betrappen. Ik wil een relatie waarbij ik niet het gevoel heb dat ik iets verkeerd aan het doen ben en echt, ik vind je heel erg leuk en ik heb gevoelens voor je die ik nog nooit eerder voor iemand heb gevoeld. Maar ik heb bij jou steeds in mijn achterhoofd dat wat we aan het doen is ontzettend fout is en dat wil ik gewoon niet.’

Hij knikte en sloeg zijn armen om me heen. Heel even stonden we daar zo, terwijl door mijn hoofd ging dat ik het juiste had gedaan, maar in mijn hart voelde het alsof ik de grootste fout van mijn leven had gemaakt. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en zei dat hij me met rust zou laten. Daarna liep hij weg, het donker weer in.

De volgende dag merkte ik dat hij me aan het ontlopen was, maar ik vond het niet zo erg. Door elkaar gewoon zo min mogelijk te zien, werd het niet nog pijnlijker dan het al was. De laatste excursie naar de privékliniek was heel snel voorbij en voordat we het wisten zaten we alweer in het vliegtuig terug naar huis.

Thuis stonden mijn ouders me op te wachten op het vliegveld en onderweg naar huis vroegen ze wat dingen, maar ik zei dat ik moe was en dat ik niet wilde praten. Pas toen ik in de avond in mijn bed op mijn oude kamer lag, drong tot me door wat er allemaal gebeurd was en dat het enorm lastig zou worden om nu op school weer te gaan doen alsof er niets gebeurd was. Niet alleen omdat dat wat er was gebeurd met Sam vast snel zou uitlekken, maar ook omdat ik Ralph elke dag zou zien en ik me elke dag zou afvragen of ik wel de goede keuze had gemaakt.

Ineens besloot ik dat ik er met iemand over moest praten. Ik wist dat het heel erg lastig zou worden om dit allemaal op te biechten, maar ik had geen andere keuze. Ik moest gewoon advies hebben hoe ik om moest gaan met deze situatie en ik kon maar één persoon bedenken met wie ik dit zou kunnen delen.

Meteen verder lezen? Je koopt de hele reeks hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.