De volgende ochtend moesten we al vroeg op, omdat we ziekenhuizen gingen bezoeken. Zwitserland liep heel erg voor qua gezondheidszorg en we gingen een ziekenhuis van de toekomst bezoeken, zoals meneer Stevens het genoemd had. Ralph stond bij de deur opening van de bus en toen ik naar binnen stapte, raakte hij terloops heel vlug mijn been aan. Ik wist zeker dan niemand het had gezien en even twijfelde ik of ik het me niet verbeeld had, maar de plek op been gloeide nog na en zorgde voor een lach op mijn gezicht.
‘Ohhh nee hoor, je gaat niet weer de hele dag lopen zwijmelen toch?’ zei Maud terwijl ze naast me ging zitten.
‘Oké vooruit. Ik zal vandaag niet de hele dag denken aan hoe leuk hij is goed?’ fluisterde ik.
Ze rolde met haar ogen en deed haar oortjes in om muziek te luisteren.
De rit naar het ziekenhuis duurde lang, maar dat was niet erg, want ik genoot van de prachtige omgeving waar we doorheen reden. Ralph ontpopte zich als een echte gids en vertelde allerlei leuke weetjes over Zwitserland die gewoon écht interessant waren. Toen we bij het ziekenhuis waren, stapten we allemaal uit en vormden we groepjes om rondleidingen te krijgen. Ik zat helaas niet in een groepje met Maud en ook niet met Ralph, maar ik realiseerde me dat dat misschien maar beter was, omdat ik anders niets van de rondleiding zou mee krijgen en het was de bedoeling dat we hier uiteindelijk een verslag over zouden schrijven. We werden rondgeleid door één van de directeuren van het ziekenhuis die ons echt alles kon vertellen over de dingen die dit ziekenhuis nou zo bijzonder maakten. Er werd bijvoorbeeld heel erg veel onderzoek gedaan naar mogelijkheden om robots kleine operaties te laten doen en manieren om mensen langer te laten leven. Ik zat in een groepje met een aantal oudere vrouwen die een heleboel vragen hadden voor de man en ik was druk bezig met aantekeningen maken.
Toen de rondleiding verder ging, dwaalde ik een beetje af omdat ik overal zoveel interessante dingen zag. Helaas liep ik een beetje te ver weg bij mijn groep, waardoor ik ze niet meer kon vinden. Ik liep wat door de gangen, tot ik iemand Nederlands hoorde praten en ik opgelucht die kant op liep. Maar hoe meer ik opving van het gesprek, des te meer realiseerde ik me dat ik beter de andere kant op had kunnen lopen. Ik keek om het hoekje van waar de stemmen vandaan kwamen en zag Ralph en die vrouw waarvan hij had gezegd dat ze Mathilde heette in een hoekje staan.
‘Je kunt toch gewoon eerlijk tegen haar zeggen dat ze te jong voor je is? Waarom maak je het nou moeilijker dan het is?’ zei ze tegen hem.
Ze stonden heel dichtbij elkaar en het kostte me moeite om ze goed te kunnen verstaan.
‘Dat is het niet Til, het ligt niet aan haar leeftijd, ze is zoveel volwassener dan de andere kinderen. Maar ik weet het niet, ik ben haar leraar en het maakt niet uit wat ik voor haar voel en wat ik met haar doe, het is gewoon fout. Het is gevaarlijk.’
‘Ik weet niet wat je in haar ziet, het is echt zo’n dertien in een dozijn tutje als je het mij vraagt. Ze past niet zo goed bij je als ik.’
Hij keek haar verbaasd aan en voordat hij antwoord kon geven, kuste ze hem. Ik voelde me misselijk en rende weg. Ralph moest mijn hakken op de harde vloer gehoord hebben, want ik hoorde iemand mijn naam roepen. Het was al te laat, het voelde alsof mijn hart in duizend stukjes was gebroken en iemand op de scherven was gaan staan.
Uiteindelijk vond ik mijn groep weer en zette ik mijn allerbeste pokerface op, zodat ze niet zouden zien dat er iets aan de hand was. In de bus terug vroeg Maud of er iets gebeurd was en toen ze zag dat ik bijna moest huilen, zei ze dat we er in het huisje wel over zouden praten. Ralph liep nog langs onze stoelen, maar toen hij mijn naam zei bleef ik strak uit het raam kijken. Hij was op dit moment wel de laatste persoon waarmee ik wilde praten.
Bij het huisje liepen Maud en ik naar boven en de gingen op mijn bed zitten. Ik vertelde haar alles, over wat er gebeurd was met Sam, over de gemene dingen die hij had gedaan en hoe Ralph me had getroost toen hij weer wat probeerde. Dat ik gisteren bij hem was en dat alles geweldig was. Dat ik voor het eerst in mijn leven echt snapte hoe het nou voelde om verliefd te zijn en dat ik niet wist hoe, maar dat ik het gevoel had dat het allemaal goed zou komen. Tot slot vertelde ik wat ik had gehoord en gezien in het ziekenhuis en ik vroeg aan haar wat ik moest doen, want ik wist het gewoon echt niet meer.
Maud zuchtte: ‘Wil je het eerlijke antwoord of het antwoord dat je wil horen?’ Ik veegde een traan uit mijn oog:
‘Ik wil dat je eerlijk bent. Ik wil zo graag eens dat iemand gewoon eerlijk tegen me is!’
Ze pakte mijn hand vast en keek me aan.
‘Lexie, ik weet dat je het niet wil horen, maar ik denk dat je hem moet laten gaan. Jullie hebben gewoon geen toekomst samen, hij is veel ouder, hij is je leraar en zelfs het lukt jullie om het de komende jaren geheim te houden, dat zou jou niet gelukkig maken. Misschien komen jullie elkaar ooit nog eens tegen en is de timing dan beter, maar je bent nog zo jong. Geniet gewoon nog een beetje voordat je jezelf in zo’n ontzettend lastige relatie stort.’
Er liep een traan over mijn wang en ik knikte. Dit was inderdaad verre van het antwoord dat ik had willen horen. Maar ze had wel heel erg gelijk. Ik moest hem loslaten.
Meteen verder lezen? je koopt dit boek en de rest van de reeks hier!
