Zomerliefde | Hoofdstuk 1

by Tamara

Wat een rotdag was dit! Hijgend rende ik door de straten terwijl het zweet over mijn voorhoofd liep en mijn benen begonnen te verkrampen. Ik had mijn fiets nooit bij Maud moeten laten staan, dan was hij nu niet gestolen en dan was ik nu allang op mijn werk geweest. Ik rende de hoek om en zag aan het einde van de straat de strandboulevard al verschijnen. Overal om me heen keken mensen me vreemd aan. Niet zo gek natuurlijk, je zag niet elke dag een vrouw met grote snelheid door de straat naar het strand rennen. Bij de boulevard aangekomen liep ik de hoek om en glipte ik snel via de achteringang het restaurant binnen waar ik werkte. Ik wierp snel een blik op mijn horloge en zag dat ik ik ruim een half uur te laat was.  Dit ging Erna me nooit vergeven.

Ik liep snel naar de toiletten waar ik met wat papier het zweet van mijn voorhoofd veegde en pakte uit de kantine snel een schort dat ik om deed. Terwijl ik achter de bar ging staan en klanten begon te helpen, voelde ik de boze ogen van mijn bazin Erna in mijn rug priemen.

De hele dag was het verschrikkelijk druk, ik zette een extra tandje bij om Erna te plezieren en toen ik ver na sluitingstijd op een stoel aan de bar plofte, schonk ze een glas wijn voor me in. ‘Het was me een dagje wel hé Lexie!’ zei ze met haar zware stem. Ik zuchtte en knikte. Het was hoogzomer en in het visrestaurant van Erna was het in de afgelopen jaren nog nooit zo druk geweest als nu. Ik werkte hier inmiddels een jaar en nog steeds vond ik het moeilijk om aan die drukte te wennen. ‘Ik wil het nog even ergens met je over hebben.’ zei ze. Meteen onderbrak ik haar. ‘Oh Erna het spijt me! Ik heb mijn fiets gisteren na het werk bij Maud laten staan omdat mijn band lek was en haar vader hem zou plakken. Maar toen ik hem vanmorgen wilde ophalen, zei ze dat ze helemaal geen fiets gezien had en dat hij waarschijnlijk gestolen was. Dus ik moest het hele eind lopen.’ Erna lachte, ‘Oké, het is je vergeven. Maar daar wilde ik het niet met je over hebben.’ Ik keek haar verbaasd aan en nam een slokje van mijn wijn. ‘Waar wil je het wel over hebben dan?’ Ze lachte en opende de la van de kassa. ‘Ik weet dat ik je dit eigenlijk niet mag vragen, omdat je al langer bent gebleven dan de bedoeling was en ik weet dat je weer terug naar school wilt, maar is er een kans dat je toch kan blijven? Ik bedoel, nu Vera stopt als manager, wou ik jou eigenlijk haar baan aanbieden. Ik verslikte me en en Erna gaf me een glas water. Eerlijk gezegd schrok ik nogal van haar aanbod. Vorig jaar was ik aan het begin van de zomer op zoek geweest naar een baantje en was ik bij dit visrestaurant terecht gekomen. Ik genoot van het werk daar en toen Erna me vroeg op ik misschien zou overwegen om de rest van het jaar ook te blijven werken, nam ik haar aanbod aan. Hoewel mijn ouders het er eerst niet mee eens waren dat ik er een jaar tussenuit zou gaan, gingen ze uiteindelijk akkoord, als ik maar wel beloofde daarna te gaan studeren. Mijn hele familie werkte in de zorg, mijn vader als chirurg en mijn moeder als kinderarts. Ze waren al behoorlijk teleurgesteld geweest toen ik mijn VWO niet haalde en nu eerst HBO -V ging studeren, maar ik wist dat ze het echt niet goed zouden keuren als ik er nog een jaar er tussenuit ging. Bovendien had ik de borg van het appartement waar ik met Maud zou gaan wonen al betaald en lagen de eerste spullen er al. Morgen moest ik alleen al mijn kleding nog inpakken en dan zou ik vertrekken.

Ik zuchtte en zag de teleurstelling al op haar gezicht. ‘Je hoeft niets te zeggen Lexie, ik weet het, het kan niet. Ik wil dat je weet dat als  je je ooit bedenkt, je altijd welkom bent om terug te komen.’ Ik gaf haar een knuffel en bedankte haar voor het afgelopen jaar. ‘Ik kom zeker nog eens langs!’ riep ik en lachend zag ik haar zwaaien.

Ik liep over de boulevard naar huis toen ik mijn telefoon over hoorde gaan. ‘He Maud! Ik ben net vrij, wat is er?’ Ik hoorde mijn beste vriendin lachen en hoorde wat geroezemoes op de achtergrond. ‘Ik ben nog niet vrij, heb je zin om hier nog een drankje te komen doen? Om ons afscheid te vieren?’ ‘Moet dat echt? Ik ben moe!’ zei ik. ‘Ohhh oma! Kom gewoon even, we komen hier voorlopig niet meer terug en je moet toch even afscheid nemen van iedereen?’  Ik rolde met mijn ogen. Het was al 10 uur en eigenlijk wilde ik niets liever dan douchen en naar bed, maar ze had wel gelijk. Het was de laatste dag van de zomer en de laatste dag  dat we hier waren. ‘Oké, ik moet even snel douchen en dan kom ik eraan, goed?’

Een uurtje later had ik thuis gedoucht en liep ik naar de bar waar Maud werkte. We kenden elkaar al sinds we klein waren en ik beschouwde haar meer als een soort zus dan als mijn beste vriendin. We konden ontzettende ruzie maken, maar we maakten het altijd goed. Maud had nog een oudere zus die ze nooit sprak en  onze ouders werkten allemaal in hetzelfde ziekenhuis. We gingen dezelfde studie doen en toen onze ouders aanboden een appartement  voor ons te huren in de stad, waren we dolblij dat we samen dit avontuur aan zouden gaan.

Het was druk in de strandbar en dat was niet zo gek. Deze bar stond bekend om de nogal pikante shows die er gegeven werden, waarbij de serveersters in bikini op de bar dansten en al dansend cocktails maakten. Toen ik binnen kwam hoorde ik aan de muziek dat er weer een show bezig was en zag ik dat Maud op de bar stond met een microfoon in haar hand. Ik zag alle mannen naar haar kijken en snapte best waarom. Ik voelde me altijd een beetje een grijs muisje naast Maud met haar lange blonde haar, haar grote blauwe ogen en haar geweldige figuur. Ik was soms jaloers op haar zelfverzekerdheid, ze was spontaan en durfde echt alles! Ze hield ervan om in het middelpunt van de belangstelling te staan en plaagde me vaak met de dingen die ik niet durfde.

Ik zag dat ze mij had gezien en door  haar grijns had  ik meteen door wat ze van plan was. Ik schudde mijn hoofd, maar hoorde haar al door de microfoon roepen: ‘Mijn allerbeste vriendin Lexie is gearriveerd! Wie brengt haar even naar me toe?’

Ik sloeg boos mijn armen over elkaar heen en trok een wenkbrauw op, waarna ik de mannen die me wilden optillen wegduwde en zelf naar de bar liep. Ik pakte een stoel en klom naast haar. Ohhhh wat voelde dit ongemakkelijk. De hele ruimte was aan het joelen en aan het fluiten en hoewel ik het heeeel eng vond, vond ik het wel heel stoer van mezelf dat ik hier stond. Maud riep dat iedereen even stil moest zijn en daarna kuchte ze in de microfoon. ‘Dames en vooral heren, of nouja heren, echte heren zijn er hier niet toch?’ Er steeg een gelach op uit de zaal en ze vervolgde haar verhaal. ‘Mijn beste vriendin hier en ik, gaan jullie verlaten. Vanaf morgen wonen we in de stad en gaan we studeren, zodat we ooit hopelijk de beste artsen van de hele wereld worden en we jullie kunnen helpen als jullie ons nodig hebben.’ We hoorde een boe geroep en we lachten. ‘Maaaar, we zijn hier vanavond nog! En we willen onze laatste avond onvergetelijk maken! Dus wie wil Lexie hier een avond bezorgen die ze zich voor altijd zal herinneren?’

 

meteen verder lezen? Je koopt dit boek en alle vervolgen hier.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.