Als verdoofd zat ik op de bank in de woonkamer met mijn jas nog aan en met een echofoto in mijn hand. Ze had gevraagd of ik nog een foto wilde hebben en hoewel ik niet wist waarom, wilde ik hem heel erg graag. Niet omdat het daardoor minder erg zou worden, ik wilde gewoon heel graag bewijs hebben dat er iets in mijn buik had gezeten en dat ik dus wel zwanger was geweest. Ik hoorde de woorden van Anneke keer op keer in mijn hoofd voorbij komen, maar de zin die het meest zeer deed was : ‘Geen kloppend hartje.’ Ik was helemaal ingestort op de behandeltafel en kon alleen maar huilen. Alles wat ze daarna had gezegd over een eventuele curettage was compleet langs me heen gegaan en Anneke had tegen Thomas gezegd dat we beter eerst naar huis konden gaan. Eenmaal thuis had hij me op de bank neergezet en was hij naar de werkkamer gegaan omdat hij iemand wilde bellen. Kort daarna had ik hem horen zeggen dat hij even weg moest en dat hij zo weer terug zou zijn. Hij had mijn moeder gebeld, die meteen langs kwam en een bad voor me liet vol lopen. Ik wilde helemaal niet in bad en zei dat ook een paar keer tegen haar. Maar ik had ook geen zin om me ertegen te verzetten. Ik wilde gewoon even alleen zijn en wist dat ze me toch niet met rust zou laten tot ik deed wat ze zei.
In bad liet ik onbewust mijn handen over mijn buik gaan. De buik waar nu nog een kindje in zat, al leefde het niet meer. Hoe kon het nou dat ik vanmorgen vol goede moed naar het ziekenhuis was gegaan en dat alle plannen die ik had nu in één keer allemaal weggevaagd waren. Het was nu slechts wachten tot het vruchtje eruit zou komen en anders moesten we naar het ziekenhuis om het te laten weghalen, iets waar ik nu helemaal niet aan wilde denken. Want hoewel het kindje misschien niet meer leefde, zolang het nog in mij zat kon ik het nog beschermen en was ik het nog niet echt kwijt.
Inmiddels was het water koud geworden en stapte ik uit bad. Ik voelde me een beetje weeïg worden en toen ik me afdroogde, zag ik dat er een grote rode streep achterbleef op de handdoek. Ik gooide de handdoek in een hoek, pakte een onderbroek uit de kast en deed er maandverband in en trok mijn badjas aan. Ik liep de kamer in die de babykamer zou worden en ging tegen de muur op de grond zitten. Ik voelde wat lichte kramp in mijn buik en ik realiseerde me dat ik het vruchtje kwijt aan het raken was. Ineens begonnen de tranen te stromen en toen mijn moeder binnenkwam, ging ze naast me zitten en hield ze me net zolang vast tot al mijn tranen op waren en ik niet meer kon huilen.
De bloedingen hielden een paar dagen aan en toen ze stopten, besloot ik gewoon weer aan het werk te gaan. Ik was eerlijk geweest tegen mijn baas over wat er gebeurd was en ze had er alle begrip voor gehad. Maar na een paar dagen thuis zitten kwamen alle muren op me af en wilde ik niets liever dan gewoon weer aan het werk. Thuis was de sfeer gedaald tot onder het vriespunt. Thomas was de dag van de echo de hele dag weggebleven en pas in de avond weer thuisgekomen. Mijn moeder was net weg en toen hij me in de woonkamer zag zitten, zei hij enkel dat hij het er nu even niet over kon hebben. Hij liep naar boven, pakte zijn koffer en vertrok weer naar Zweden. Afgezien van een goedemorgen, welterusten en een paar andere oppervlakkige berichtjes, hadden we geen contact gehad. Iets wat ik ergens wel gek vond, maar ik had de energie niet om me daar druk over te maken.
Twee weken na de miskraam had ik een nieuwe afspraak bij Anneke om te kijken of alles weg was en om te kijken hoe we nu verder moesten. Want hoe verdrietig ik nog steeds was, nu ik wist hoe het voelde om zwanger te zijn, was de drang naar een kindje nog groter en wilde ik niets liever dan het zo snel mogelijk nog eens proberen.
‘Kon je man niet meekomen?’ vroeg Anneke toen ik op de behandelbank lag. Ik schudde mijn hoofd en zei dat hij in Zweden zat. ‘Oh, dat is jammer.’ zei ze en ze smeerde wat koude gel op mijn buik. Het was duidelijk te zien dat wat er ooit had gezeten helemaal verdwenen was en geen sporen had nagelaten. Het was dus niet nodig om nog eens terug te komen en we konden het nu gewoon een tijdje zelf gaan proberen.
Toen Thomas die avond eindelijk thuis kwam, had ik extra mijn best gedaan. Ik had de tafel mooi gedekt, had me extra mooi gemaakt en had zijn favoriete maaltijd gekookt. Hij begroette me vluchtig met een kus toen hij binnenkwam en lachte toen hij zag hoeveel moeite ik gedaan had. ‘Wat zie je er mooi uit lieverd. Hebben we iets te vieren?’ zei hij terwijl hij aan tafel ging zitten. Ik schonk hem een glas van zijn favoriete wijn in en knikte. ‘Het is voorbij, alles wat er zat is weg en we mogen het opnieuw proberen. Er is een grote kans dat nu mijn lichaam al eens zwanger is geweest het snapt hoe het werkt en we dus geen hulp van het ziekenhuis nodig hebben. Hoe fijn zou het zijn om het allemaal achter ons te laten en een nieuwe zwangerschap zou daar ontzettend bij helpen denk je niet?’ Ik zag dat hij een beetje wit wegtrok en daarna in een grote teug zijn glas wijn achterover gooide. ‘Lieverd? Waarom reageer je niet? Ben je niet blij?’
Hij knikte. ‘Flo, ik ben heel erg blij dat het allemaal achter de rug is, maar ik heb er de afgelopen weken heel erg goed over na gedacht en ik wil het niet nog een keer proberen. Het spijt me.’
Wil je meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.
