37 weken zwanger.
Ik kruiste het eerste vakje van de aftelkalender af en liep weer terug naar bed. Joost stond continue strak van de spanning omdat hij ervan overtuigd was dat de baby elk moment kon komen, dus ik had maar een aftelkalender voor hem gemaakt zodat hij kon zien dat het weliswaar nu zou kunnen gebeuren, maar ook pas over 5 weken. Al hoopte ik stiekem niet dat het nog vijf weken zou duren, ik voelde me een opgezette walvis en ik kon niet veel anders meer dan slapen en een beetje heen en weer waggelen door het huis. Ik snapte niet hoe andere moeders het deden. Ik had een vriendin die met bijna 42 weken nog even uit eten ging en een andere vriendin die met 40 weken nog makkelijk elke dag haar 10.000 passen haalde. Terwijl voor mij een tochtje naar de vriezer om ijs te pakken al als een avondvierdaagse voelde.
Alles in huis was klaar voor de baby. De box stond in de kamer met de kinderwagen ernaast. We hadden er ballonnen in gelegd in de hoop dat het Bobbie zou afschrikken, maar Bobbie kon het niet nog minder schelen dat de box en de kinderwagen in de kamer stonden. Hij wilde het liefst de hele dag bovenop ons liggen.
38 weken zwanger.
‘Waarom ben je nou zo boos?’ vroeg Joost, nadat hij net een kussen had ontweken dat ik naar hem gooide. ‘Omdat jij niks doet hier in huis. Ik sta er echt helemaal alleen voor en ik heb liever dat je gaat.’ Hij grinnikte en gaf me een knuffel. ‘Je weet zelf ook wel dat je daar niets van meent. Bovendien kan ik helemaal niet weg, want we moeten nog steeds een naam bedenken. Nou laat me jouw lijstje eens zien, dan kan ik even kijken wat voor namen jij bedacht hebt.’ Ik plukte een lijstje uit mijn namenboek en gaf hem aan hem. ‘Flo, ik ga onze dochter niet Klaske noemen.’ Verbaasd keek ik hem aan en pakte het briefje van hem terug. Meteen lachte ik, ‘Haha de gluiperd. Dit is het suggestielijstje van mijn moeder. Ze heeft er meerdere gemaakt en ze laat ze overal slingeren. Er staan ook best leuke opties op hoor! Wat vind je van Foekelien?’ Hij keek me aan alsof ik gek geworden was en hij stond op. ‘Ja, nu heb je me dus echt weggejaagd. Doei Florine!’
39 weken zwanger,
‘Kan die buik nog groter denk je?’ vroeg ik Joost terwijl ik voor de spiegel stond? Hij kwam naast me staan en aaide over mijn buik. ‘Ohh dat denk ik wel hoor, maar ik hoop het niet voor je haha.’ Ik porde hem in zijn zij en keek hem boos aan. ‘Ik denk dat ik nooit weer in mijn normale kleding ga passen. Dit komt nooit meer goed!’ zuchtte ik. Hij pakte een overhemd uit zijn kast en hield hem bij me voor: ‘Kijk, dan mag je deze hebben. Deze past je vast wel.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Klier me niet zo! Ik maak me echt zorgen hoor!’ Hij lachte en sloeg zijn armen om me heen. Ik vind je nog steeds prachtig en dat zal ik altijd blijven vinden. Maak je niet zo’n zorgen!’ Ik haalde mijn schouders op en knuffelde hem terug. De baby begon hevig te schoppen en we lachten allebei. ‘Kom er nou maar uit meisje!’
12 juli, de uitgerekende datum.
‘Flo, ik ga naar de winkel. Moet ik nog wat voor je meenemen?’ hoorde ik van beneden. ‘Nee alleen het gebruikelijke!’ riep ik terug. Ik trok de dekens over mijn hoofd en bleef nog even liggen. Dit was de zoveelste nacht dat ik wakker had gelegen met voorweeën en ik was doodmoe. Mijn buik was enorm en ik kon helemaal niets meer. Toen ik de deur dicht hoorde gaan wilde ik nog even proberen om te gaan slapen, maar toen dat niet lukte besloot ik maar even te gaan douchen. Misschien ging het dan beter. Ik ging zitten en gleed uit bed, maar toen ik de vloer raakte, gebeurde er iets raars. Ik voelde iets knappen en toen ik naar de vloer keek, zag ik een grote plas water liggen, die groter en groter werd. Meteen pakte ik mijn telefoon. ‘Joost? Kom terug, mijn vliezen zijn gebroken.’
