‘Ik was net begonnen aan de opleiding geneeskunde toen mijn moeder zwanger raakte van mijn jongste zusje. Mijn ouders hadden het nooit meer verwacht en mijn moeder voelde zich ook veel te oud, maar ze besloten er toch voor te gaan. Tijdens de zwangerschap had ze heel veel last van allerlei klachten. Ze was heel erg moe, gaf tot 30 weken dagelijks over en had veel last van haar bekken. Toch bleef ze positief en keken we met zijn allen uit naar de geboorte van de baby. Op een donderdagavond werd ik ineens gebeld. Mijn moeder lag in het ziekenhuis omdat de bevalling begonnen was en ze had het behoorlijk zwaar. Ik hoorde de ongerustheid in de stem van mijn vader en het lukte me die nacht ook niet om in slaap te komen, alsof ik wist dat er iets mis zou gaan. De volgende ochtend belde mijn vader of ik naar het ziekenhuis wilde komen. Hij klonk gebroken en hij wilde niet over de telefoon vertellen wat er was. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, haalde ik nog een bos bloemen en een ballon en liep ik naar boven om te kijken of mijn zusje er al was. Daar zag ik Katja al buiten de deur staan. Ze was aan het huilen en toen ze mij zag, liep ze meteen naar me toe. Voordat ze kon vertellen wat er was gebeurd, kwam mijn vader naar buiten. Zijn ogen waren dik van het huilen en hij kon bijna geen woord uitbrengen. ‘Wat is er pap? Is er iets niet goed met de baby? Is ze al geboren?’ Mijn vader knikte. ‘Je zusje is geboren maar het gaat inderdaad niet goed met haar, ze ligt op de intensive care en we mogen haar eerst nog niet zien.’ Ik had het gevoel dat er meer was en ik wilde mijn moeder zien, maar mijn vader hield me tegen bij de deur. ‘Wat is er? Wat vertel je me niet? Wat is er met Mama?’ vroeg ik. ‘Je moeder heeft het niet gered jongen. Ze heeft veel te veel bloed verloren en ze kregen haar niet meer bij. Het spijt me. Je moeder is overleden.’
Zonder mijn moeder te zien liep ik het ziekenhuis weer uit. Ik stapte in de auto en reed weg, om pas maanden later weer terug te komen. Ik heb alles gemist, mijn moeders begrafenis, het thuiskomen van mijn zusje, het huwelijk van Katja en natuurlijk heel veel van school. Ik stroomde later in het jaar opnieuw in en moest heel veel inhalen, waardoor het makkelijker was om niet stil te staan bij wat er allemaal gebeurd was. Mijn vader neemt het me zo kwalijk dat ik niet thuis was in die periode, dat ik hem niet meer gezien heb en ik heb mijn jongste zusje ook nooit meer gezien. Katja is de enige met wie ik nog contact heb.
Een paar jaar later toen ik mijn opleiding achter de rug had en me gespecialiseerd had in chirurgie, kreeg ik de kans om mee te lopen in een ziekenhuis in mijn oude woonplaats. Op dat moment was Katja hoogzwanger en we grapten wel eens dat ik wanneer de baby kwam nog eerder in het ziekenhuis zou zijn dan zij en haar man. Uiteindelijk had ik dienst op de avond dat zij ging bevallen. Ik kreeg een melding dat er een vrouw was binnengebracht die thuis was bevallen, maar waarbij de placenta vast zat. Ze moest met spoed geopereerd worden. De dienstdoende chirurg was bezig met een andere spoedoperatie en daarom moest ik deze operatie zelf doen, samen met een aantal ervaren assistenten. Uiteindelijk kregen we de placenta eruit, maar ze had heel veel bloed verloren. Pas nadat ze de kamer weer uit reed en een bloedtransfusie zou krijgen, zag ik haar gezicht. En op dat moment besloot ik dat ik nooit meer een vrouw waarvan ik hou door zo’n hel zou laten gaan. Het is met Katja gelukkig helemaal goed gekomen, maar ik had het niet aan gekund als ik haar ook nog was verloren. Dus ik ontzei mezelf mijn kinderwens en besloot dat ik nooit vader zou worden. Toen ik jou leerde kennen wist ik dat het moeilijk zou worden. Ik zag jou al voor me als de moeder van mijn kinderen, maar aan de andere kant was ik zo bang dat jou hetzelfde zou overkomen.
Het spijt me Florine, ik had je niet moeten afstoten om deze reden. Ik wil niets liever dan dit kindje met jou krijgen. Ik ben alleen doodsbang voor de bevalling.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek en alle vervolgen hier. Deel zes is uit!
