We bleven zeker een half uur wachten bij de deur, totdat ik het staan niet meer volhield en we terug liepen naar de wachtkamer waar ik even kon gaan zitten. Dat was maar goed ook, want het duurde daarna nog ruim een uur voordat de dokter ons kwam halen. ‘Mevrouw Hazelaar? Hij is wakker en hij vraagt naar u.’ zei de dokter. Ik keek hem verbaasd aan. ‘Hij is wakker? Maar u zei dat het nog weken kon duren.’ De dokter haalde zijn schouders op. ‘Kennelijk heeft hij gewacht tot hij weer bij je in de buurt was, want zo goed als het nu gaat is het nog niet eerder gegaan.’ Ik keek Katja aan, die lachte. ‘Hup jij, ga snel naar hem toe. Hij wacht op je!’ Ik liep achter de dokter aan naar de kamer en schikte ondertussen snel mijn sjaal over mijn buik. ‘Weet meneer Rijnders niet dat hij vader wordt?’ vroeg de dokter verbaasd toen hij mijn verstop praktijken opmerkte. ‘Ehh nee, het is nog een beetje een verrassing.’ stamelde ik. ‘Haha, nou een flinke verrassing dan, want het is niet te missen!’ lachte hij. Dat hielp niet, want ik was nu nog zenuwachtiger. Met een hart dat als een bezetene tekeer ging, liep ik de kamer weer binnen en ik zag dat hij zijn ogen open had. Snel liep ik naar hem toe, in de hoop dat hij niet op mijn buik zou letten. ‘Joost?’ zei ik toen ik naast hem stond. ‘Ik ben het, Florine.’ Hij keek me aan en ik zag dat zijn ogen meteen vochtig werden. ‘Florine?’ zei hij met een schorre stem. ‘Ik dacht al dat ik je zonet hoorde. Je bent er echt! Ik ben zo blij dat je er bent.’ Hij probeerde wat overeind te komen, maar zijn gezicht vertrok meteen van de pijn. ‘Blijf rustig liggen.’ zei ik streng en ik boog me naar hem toe om hem een kus op zijn wang te geven. Hij draaide zijn gezicht bij en kuste me terug. Het voelde heel gek, maar toch vertrouwd om na al die maanden zijn lippen weer op de mijne te voelen. Het was een gevoel dat ik zo ontzettend gemist had en dat ik nooit meer wilde vergeten. Zachtjes liet ik hem los en ging ik naast hem zitten. ‘Hoe wist je wat er gebeurd is?’ vroeg hij. ‘Je zus is me komen zoeken, ze zei dat je mijn naam had genoemd toen je even bij kennis was en dat ze vermoedde dat ik iets voor je betekende.’ Hij lachte: ‘Katja heeft me ook altijd meteen door. Ik kan nooit iets geheim houden voor haar, zelfs niet als ik half bewusteloos ben.’ Ik lachte om hem en pakte zijn hand. ‘Ik ben blij dat je weer in Nederland bent, ik vond het verschrikkelijk dat we ruzie kregen over de telefoon.’ Hij knikte. ‘Je hebt geen idee hoevaak ik je heb willen bellen, maar ik had het idee dat je niets meer met me te maken zou willen hebben. Zeker toen je me blokkeerde op je social media haha.’ Ik voelde dat ik rood werd en keek snel de andere kant op. De baby schopte heel hard en er ontglipte een ‘Oef’ uit mijn mond. Hij keek me bedenkelijk aan en even wist ik niet waar ik het zoeken moest, maar gelukkig kwam er een verpleegster de kamer binnen gelopen. ‘Meneer Rijnders mag niet te lang bezoek ontvangen, hij moet veel rusten.’ Ik knikte en keek wat ze bij hem deed. Ze controleerde een aantal pleisters en het verband dat om zijn arm zat. Daarna controleerde ze zijn bloeddruk en temperatuur. Net toen we dachten dat ze wegging, pakte ze een formulier om te vragen wat hij wilde eten en drinken. Tot slot vond ze het nodig om hem nog even een heleboel regels uit te leggen, waaronder de hele strikte bezoekuren, waarbij ze nog maar eens benadrukte dat hij moest rusten. Toen ze de kamer uit liep, rolde hij met zijn ogen. ‘Jeetje ik hoop niet dat zij mijn vaste verpleegster is. Kun jij anders niet mijn verpleegster zijn?’ Ik lachte en merkte dat hij naar me keek. ‘Je ziet er anders uit, maar ik weet niet wat het is.’ zei hij terwijl hij over zijn kin wreef. ‘Op een goede of slechte manier?’ vroeg ik zachtjes. ‘Op een goede manier natuurlijk. Je bent nog steeds prachtig. Maar je ziet er zo anders uit.’ zei hij. Ik voelde dat mijn hart weer sneller ging kloppen. Ik wist precies waar hij op doelde, iedereen had me in de laatste maanden gezegd dat ik straalde en dat ik er zo anders uitzag dan normaal. Maar hij wist natuurlijk niet dat ik zwanger was. De baby draaide weer en schopte daarbij keihard tegen mijn ribben, iets wat ze vaker deed als ik zat. Ik beet op mijn tanden, maar kon niet voorkomen dat er een Auw! ontsnapte. Ik sprong overeind en meteen zag ik hem verschrikt naar mijn buik kijken. ‘Flo, je….. Je bent zwanger?‘
Meteen verder lezen? Je koopt Zomerkind en alle vervolgen hier.
