Zomerkind | Hoofdstuk 26.

by Tamara

‘Een meisje!’ Ik zat naast mijn moeder in de auto en bleef het maar achter elkaar zeggen. ‘Een meisje, ik krijg een meisje!’ Mijn moeder moest keihard om me lachen. ‘Floor, je moet eens wat vaker naar je moeder luisteren! Ik zei toch dat je een meisje zou krijgen?’ Ik knikte en legde een hand op mijn bolle buik. Een buik waar een klein meisje in zat.

De echo was prachtig geweest. Anneke nam er echt extra de tijd voor om de kleine dame goed in beeld te krijgen en alles zag er prachtig uit. Ze was helemaal gezond en groeide ontzettend goed. Tijdens de echo hadden we haar zien gapen, op haar duim zien zuigen en de navelstreng zien grijpen. Het was prachtig om te zien hoe ‘af’ het kleintje al was. Ook werd mijn vermoeden over de placenta bevestigd. Ik maakte me al een tijdje zorgen dat ik de baby helemaal niet kon voelen, maar dat werd verklaard door de placenta die over de voorkant van mijn buik lag. De baby was gewoon steeds tegen de placenta aan het schoppen en daarom voelde ik nog niets. Als de baby wat groter zou worden zou ik het vanzelf gaan voelen, zei ze.

Helemaal opgelucht liep ik met mijn moeder de babywinkel in. Ik had gewacht met spulletjes kopen totdat ik de 20 weken echo achter de rug zou hebben. De grote dingen zoals het kamertje en de kinderwagen had ik al wel besteld en die zouden geleverd worden als ik ongeveer 30 weken zwanger zou zijn. Terwijl we door de babywinkel liepen, kwamen we langs de positiemode afdeling. Daar ving ik een glimp van mezelf op in de spiegel. Ik verbaasde me nog elke dag over mijn spiegelbeeld. Een van de redenen dat ik ervan overtuigd was geweest dat ik een zoon zou krijgen was dat ik had gehoord dat meisjes je heel erg lelijk maken tijdens de zwangerschap. Bij mij was het tegendeel waar. Mijn rode haar was voller en glanzender dan ooit. Mijn huid straalde en ik zag er ontzettend gelukkig uit. Maar het allermooiste vond ik toch wel die buik. Hij was nog niet heel erg groot, maar wel heel rond en ik was er enorm trots op.

‘Ohhh Floor moet je hier nou eens kijken! Wat een ontzettend lief pakje!’ Mijn moeder hield een pakje omhoog met allerlei strikjes en roezeltjes en ik trok mijn neus omhoog. ‘Neee mam! Die trek je haar niet aan hoor! Die vind ik echt niet mooi!’ Mijn moeder rolde met haar ogen en ik zag dat ze hem pakje onder een lakentje in haar mandje propte. ‘Mam? Dat zag ik! Echt, je gaat mijn dochter niet aankleden als een of andere babyborn hoor.’ Ze lachte: ‘Oké, ik hang het al terug. Maar als ik op mijn kleindochter pas, dan wil ik af en toe wel eens mogen uitkiezen wat ze draagt hoor.’ Ik knikte en lachte: ‘Nou vooruit dan maar. Ze wordt toch het meest verwende kleinkind ooit.’ Mijn moeder lachte en ging door met allerlei pakjes in haar mandje doen, terwijl ik naar de afdeling met lakentjes en dekentjes liep. Ik wilde net een dekentje van een stapel pakken toen ik aangestoten werd door een kinderwagen die langs me reed. De vrouw keek me aan en verontschuldigde zich geschrokken. ‘Het spijt me! Ik zag je niet staan! He? Florine, ben jij dat nou?’

Ik keek op en zag dat Danielle naast me stond. Ik  balde mijn handen tot vuisten en moest me inhouden om niet heel kwaad te worden. Danielle staarde naar me en ineens ging haar blik naar beneden. Verbijsterd keek ze me aan. ‘Je bent ZWANGER?’

Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.