Met trillende handen zat ik in de wachtkamer waar ik ongeveer een jaar geleden ook had gezeten. Toen was Thomas bij me, nu zat ik hier alleen. Ik had nog niemand over de zwangerschap verteld en dat durfde ik ook niet, totdat ik wist dat het goed zat. Bovendien was ik bang voor de vragen die ik zou krijgen. Ik wilde niet dat iemand zou weten dat Joost de vader was. Niet omdat ze dat niet mochten weten, maar wel omdat ik niet wilde dat Joost het te weten zou komen. Het was inmiddels drie weken geleden dat ik hem gesproken had en hij had sindsdien niets meer van zich laten horen. De eerste week had ik elke avond gehoopt dat hij zou bellen en zou zeggen dat het hem speet. Dat hij het idee had dat hij ooit wel zou bijdraaien en dat ik hem het nieuws dan zou kunnen vertellen. Dat hij natuurlijk eerst wel schrok, maar dat hij ook wel blij was en we er samen uit zouden komen. Natuurlijk zou dat in geen honderd jaar gebeuren, maar ik had hoop. Met de weken die verstreken verdween die hoop. Hij belde niet en liet niets van zich horen. En hier zat ik dan, alleen. Ontzettend bang dat het weer mis zou zijn.
Want hoewel ik een positieve test had gehad, durfde ik niet blij te zijn. De angst van de vorige keer zat er nog in en ik was doodsbang dit kindje ook weer te verliezen. Met trillende handen keek ik op mijn horloge hoe laat het was en op dat moment kwam Anneke binnengelopen. ‘Florine? Je mag meekomen!’ Zwijgend liep ik achter haar aan de echokamer in. Ik nam plaats op de stoel en zij nam plaats achter haar bureau. ‘Dus, ik denk dat ik je weer mag feliciteren! Hoe voel je je?’ ‘Het gaat, ik ben heel erg moe en heel erg misselijk. Maar verder gaat het goed.’ Ze tikte wat op de computer en controleerde wat gegevens. ‘Wat jammer dat je man deze eerste echo moet missen. Dat is nou juist altijd zo leuk om te zien.’ zei ze. ‘Thomas en ik zijn gescheiden. We zijn niet meer bij elkaar.’ zei ik. Ze keek me verbaasd aan. ‘Oh, dan moet ik even wat gegevens aanpassen. Heb je de gegevens van de vader misschien voor me?’ Een paar tellen dacht ik na. ‘De vader wil niets met het kindje te maken hebben. Ik ga als alles goed gaat hem of haar in mijn eentje opvoeden.’ Ze legde een hand op mijn hand en glimlachte. ‘Ach meisje, het komt allemaal goed hoor. Zullen we anders eerst even gaan kijken? Dan komt de rest later wel. Zo kun jij je even ontspannen.’ Ik knikte en ging op de tafel liggen. Ik deed mijn broek los en ze spoot wat koude gel op mijn buik. ‘Eens even kijken, hier is je baarmoeder, die is al mooi groot. En….’ Ze wachtte een paar tellen en mijn hart ging als een gek tekeer. Hoe kon het dat ze het kindje weer niet kon vinden? Was het weer mis? Kreeg ik weer een miskraam? ‘Oh! Kijk, dat daar is je kindje!’ Ze wees naar een klein boontje op het scherm met kleine armpjes en beentjes eraan. ‘Kijk, dit is het hoofdje, dat is nu nog een beetje groot vergeleken met de rest van het lichaam, maar dat trekt nog wel bij. Dit zijn de armpjes en beentjes en kijk, zie je dat knipperlichtje daar? Dat is het hartje van je baby.’ Ik was helemaal sprakeloos. Dat kleine dingetje daar op het scherm was mijn kindje? Ik vond het zo gek om me te beseffen dat dat kleine pindavormige propje mijn baby was. Er liep een traan over mijn wang van blijdschap. Wat een enorme opluchting. ‘Wauw!’ was het enige dat ik uit kon brengen. ‘Bijzonder he? Het is nu nog ontzettend klein, maar het gaat uitgroeien tot een echte baby.’ Ze mat wat dingen op en kwam zo tot de conclusie dat ik ongeveer 7 a 8 weken zwanger zou moeten zijn. Als ik dat terugrekende kwam ik tot de conclusie dat ik op Joost zijn bureau zwanger geraakt moest zijn. Van die gedachte moest ik even grinniken. Ik had een bureau baby gemaakt.
‘Mooi he?’ zei Anneke, die niets van mijn binnenpretje gemerkt had. ‘Ik zal even een aantal foto’s voor je maken zodat je thuis wat moois hebt om naar te kijken.’ Toen ik even later weer aan haar bureau zat, liet ze me de foto’s zien. ‘Het ziet er echt prachtig uit. Ik kan het niet met 100% zekerheid zeggen, maar ik denk dat het helemaal goed gaat komen met dit kindje. Dus geniet lekker van je zwangerschap! Je hebt het verdiend meisje.’ Met het envelopje met de foto’s reed ik naar mijn ouders. Om dit te kunnen doen, zou ik hun hulp nodig hebben en ik wilde het gewoon heel graag aan iemand vertellen.
Verbaasd deed mijn moeder open. ‘Kindje, wat een verrassing! Wat doe je hier? Gaat alles wel goed?’ ‘Nou mam, je doet net alsof ik nooit langskom.’ lachte ik. ‘Nou, je komt meestal niet langs zonder te bellen, maar kom binnen! Ik maak thee!’ Ik hing mijn jas aan de kapstok en nam plaats aan de eetkamertafel, waar meteen een kop thee en een bordje met een enorme plak cake voor me neer werden gezet. ‘Is pap ook thuis?’ vroeg ik. Ze keek me een beetje wantrouwend aan en liep naar de gang. ‘David! Florine is er en ze wil ons wat vertellen.’ Mijn vader kwam beneden en gaf me een kus, waarbij zijn snor kriebelde tegen mijn wang. ‘Mag ik daar ook een plak van?’ vroeg hij aan mijn moeder, die een heel dun plakje voor hem afsneed en voor hem neerzette, waarna ze plaats nam naast mijn vader. ‘Nou kom op Floortje, wat wil je ons vertellen?’ zei mijn vader.
Ik schraapte mijn keel en pakte het mapje met foto’s uit mijn tas die ik ze toeschoof. ‘Pap, mam, ik ben zwanger. Jullie worden opa en oma!’
Meteen verder lezen? Je koopt het Ebook hier.
