Zomerkind| Hoofdstuk 21

by Tamara

‘Nou dit was het dan he?’ zuchtte ik. Ik stond op de parkeerplaats van het vliegveld en leunde tegen mijn auto terwijl Joost voor me stond. De afgelopen twee weken waren voorbij gevlogen en we hadden elke vrije minuut met elkaar doorgebracht. Urenlang lagen we samen in bed met elkaar, we kookten samen in mijn keuken en we deden samen leuke dingen. Het was net alsof we een paar maanden relatie in die twee weken moesten proppen. Maar dat was nu allemaal voorbij. Over 3 uur zou zijn vlucht naar Zuid Afrika gaan en hoewel ik niets liever wilde dan met hem mee naar binnen gaan, om hem daar uit te zwaaien, hadden we afgesproken dat we hier op de parkeerplaats afscheid zouden nemen, om het niet moeilijker te maken dan het al was.

‘Flo, echt als ik dit een half jaar geleden had geweten dan was ik nooit gegaan, dan had ik me daar nooit voor opgegeven.’ Ik knikte, maar ik kon niets uitbrengen omdat ik wist dat ik dan zou gaan huilen. Hij keek op zijn horloge, ‘Ik heb nog vijf minuten voordat ik naar binnen moet.’ Ik sloeg mijn armen om hem heen en ik kon me niet meer inhouden. ‘Het is niet eerlijk. We hebben zoiets geweldigs samen en nu moet je weg. Ik wou dat je kon blijven.’ Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd. ‘Ik zou ook niets liever willen dan blijven, zodat ik elke ochtend naast je wakker kan worden. Maar het is maar een jaar en jij kunt altijd naar mij toe komen.’ Het voelde zo dubbel. Aan de ene kant wilde ik zo graag dat hij zou blijven, maar aan de andere kant; die kinderen daar hadden hem zo hard nodig en hij zou zoveel goede dingen gaan doen. Als hij volgend jaar weer terug zou komen dan konden we altijd doorgaan waar we gebleven waren. ‘Maar dan ben je wel weer een jaar ouder en is je kans op een zwangerschap weer kleiner.’ zei een stem in mijn hoofd. Het was een stemmetje dat ik de laatste twee weken steeds genegeerd had, omdat het me deed denken aan de uitspraak die Joost deed op die ene avond. ‘Ik vind kinderen leuk, maar ik zie mezelf absoluut niet als vader. Ik heb die wens eigenlijk helemaal niet en ik denk heel eerlijk dat dat bij mij ook nooit gaat komen.’ Ik had talloze keren teruggedacht aan die zinnetjes en me ontzettend vaak afgevraagd hoe groot de kans was dat hij nog bij zou trekken. Ik had hem er zelfs nog eens naar gevraagd, hoe het kwam dat hij geen kinderen wilde, maar hij had er niet echt een duidelijk antwoord op en draaide er een beetje omheen. Keer op keer deed het pijn om te horen dat hij wat dit betreft niet zou bijdraaien en dat onze relatie waarschijnlijk op niets zou uitlopen. Ik kon me een leven zonder kinderen niet voorstellen.

‘Flo? Ik moet gaan.’ zei hij ineens. Ik knikte en kuste hem. Het liefste wilde ik dat dat moment voor altijd zou duren, maar het was veel te snel voorbij. Hij gaf me nog een korte kus en zei dat hij zodra het kon meteen zou bellen. Ik knikte en zag hoe hij richting de ingang van het vliegveld liep. Hij draaide zich nog een keertje om om te zwaaien, maar daarna was hij ineens weg. Zwijgend ging ik achter het stuur van mijn auto zitten en ik voelde me ineens heel erg alleen. Misschien was het wel gewoon niet voor mij weggelegd, een relatie en kinderen. Dit was nu al de tweede relatie die stuk liep en deze keer deed nog meer pijn dan de vorige keer, omdat ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer gelukkig was geweest.

Ik reed richting het ziekenhuis om weer aan het werk te gaan en toen ik mijn lange jas weer aan had gedaan, besloot ik maar mijn vrolijkste gezicht op te zetten en gewoon aan het werk te gaan. Die dag kroop ontzettend langzaam voorbij. Er was niet zoveel te doen en ik bleef continue maar mijn telefoon checken om te kijken of Joost al een berichtje had gestuurd. Wat onzin was, want hij zou nog lang niet landen. Met een knoop in mijn maag ging ik aan het einde van de dag naar huis. Ik had me in tijden niet zo moe gevoeld en hoewel ik nog niet gegeten had, besloot ik maar gewoon vroeg naar bed te gaan.

De volgende ochtend werd ik wakker, maar ik voelde me nog steeds niet beter. Ik liep continue te kokhalzen en die vermoeidheid ging maar niet over. Toen ik even later boven de wc hing om over te geven, besloot ik mijn werk voor die dag af te bellen. Gelukkig kon er iemand voor me invallen, want zoals ik me voelde, kon ik niet aan het werk.

Ik had verwacht dat het een griepje van 1 dag zou zijn, maar het duurde ruim een week en toen ging het nog niet beter. Op aandringen van mijn moeder liet ik bloed prikken om wat dingen uit te sluiten. De dochter van haar beste vriendin had net Pfeiffer gehad en ze wilde zeker weten dat ik dat niet had. Het zou twee dagen duren voordat ik de uitslag van de bloedtesten binnen zou krijgen en gelukkig voelde ik me in die twee dagen weer goed genoeg om aan het werk te gaan. Tijdens mijn lunchpauze liep ik naar het toilet, toen ik een berichtje binnen kreeg. Joost stuurde een foto van het uitzicht uit zijn raam. We hadden niet veel contact, vooral omdat hij amper bereik had en hij het gewoon heel erg druk had. Ik had wel verwacht dat het wat zou doodbloeden tussen ons, ik had alleen niet verwacht dat het na 1 week al zo zou zijn.

 

Net toen ik mijn telefoon weer in mijn zak wilde stoppen, belde er een onbekend nummer. Ik nam op en luisterde naar wat de persoon te vertellen had. ‘We hebben helemaal niets vreemd aangetroffen in uw bloed mevrouw Hazelaar. U bent helemaal gezond! Ik wens u een fijne zwangerschap!’ Ik knikte tot ineens tot me doordrong wat ze net zei. ‘Een zwangerschap? Ik denk dat er een foutje is gemaakt, ik ben niet zwanger.’ Ik hoorde de vrouw wat mompelen en daarna kwam ze weer aan de telefoon. ‘Oh nou ik heb hier toch echt staan dat er Hcg in uw bloed is gevonden hoor en niet zo’n klein beetje ook. U bent hartstikke zwanger.’

 

Wil je meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.