Zomerkind | Hoofdstuk 16

by Tamara

In de maanden daarna leek het alsof mijn leven een paar jaar terug in de tijd ging. Het was vreemd om in het huis te blijven wonen dat niet meer van mij was, dus toen Thomas me uitgekocht had, trok ik bij mijn ouders in totdat ik een nieuw huis had gevonden. Mijn ouders vonden de reden dat ik terug thuis kwam wonen niet leuk, maar ze ontvingen me met open armen en ik moest in de gaten houden dat ze me niet teveel volpropten met hun taart en het heerlijke eten van mijn moeder. Al snel vond ik een superleuk huisje aan de rand van de stad. Het was een jaren 30 woning met woonkamer met ensuite deuren en glas in lood. Het was een wijk waar Thomas destijds absoluut niet had willen wonen, maar na de eerste bezichtiging was ik meteen al stapelverliefd op het huis en mijn eerste bod werd direct geaccepteerd. Enkele weken later kon ik al in het huis en zelfs mijn vader had vrij genomen om me te helpen met klussen. Hoewel ik de hele situatie met de scheiding en zeker de reden ervoor behoorlijk klote vond, had het single zijn ook voordelen. Ik had niet alleen mijn eigen achternaam weer terug, Florine Hazelaar klonk toch een stuk beter dan Florine Smit, maar het was ook heerlijk om mijn eigen huis helemaal naar mijn eigen zin in te richten. Toen ik na een week schilderen, klussen en uitpakken samen met Bobbie op de bank zat, kon ik niet trotser zijn. Ze konden van alles zeggen, maar ik had het toch best mooi voor elkaar op deze manier.

Nu ik in mijn eentje voor de kosten moest opdraaien en ik mijn spaargeld niet teveel wilde opmaken, besloot ik wat extra diensten te gaan draaien. Marja was alleen maar blij met de extra hulp omdat het lastig was om aan extra werknemers te komen in deze drukke tijd. Tijdens een van mijn diensten zag ik ineens een bekend gezicht de wachtkamer binnenlopen. Ik legde mijn map even op de balie en liep naar het meisje toe. ‘He Valerie, ken je me nog? Hoe is het met je?’ Het meisje draaide zich om en keek me met grote ogen aan, waarna er ineens een grote glimlach op haar gezicht verscheen. ‘Mama! Dit is de mevrouw met het rode haar waar ik je over vertelde! Zij was bij mij na het ongeluk!’ De vrouw stond op en omhelsde me.’Oh je bent echt een heldin. Valerie heeft het bijna dagelijks over je en wil later ook kinderarts worden door de mevrouw met het rode haar in het ziekenhuis. Ik vind het echt geweldig wat je voor haar gedaan hebt. Dank je wel!’ Ik werd helemaal verlegen van alle lieve woorden en bleef nog even met ze staan praten totdat ze opgeroepen werden door een stem die ik herkende. ‘He Joost!’ zei ik toen ik langs hem naar de balie liep. Hij knipoogde en stak zijn hand op terwijl hij met Valerie en haar moeder de gang in liep. Ik keek ze na en glimlachte, al wist ik niet precies waarom.

Het ziekenhuis kampte nog steeds met een personeelstekort en hoewel we ons best deden om zo veel mogelijk mensen aan te nemen, was het lastig om echt goede mensen te vinden. En zo kwam het regelmatig voor dat ik tussen mijn eigen diensten door nog op andere afdelingen meedraaide. Het was druk en ik had dagen dat ik amper aan mezelf toe kwam, maar het was fijn om gewoon te kunnen werken en niet teveel alleen thuis te zijn met mijn gedachten.

Zo kwam het dus ook dat ik in mijn lunchpauze beneden uit het restaurant een broodje haalde en dat ik net toen ik een hap wilde nemen, gebeld werd of ik alsjeblieft weer boven wilde komen. Ik stopte het broodje in mijn tas en nam de lift naar boven. Daar aangekomen renden er allemaal mensen heen en weer. Ik zag mijn vader naar me toe komen en vroeg aan hem wat er aan de hand was. ‘Lieverd, je weet dat ik je dit alleen zou vragen als ik je echt heel hard nodig had he?’ Ik knikte en liep achter hem aan. ‘Wat is er aan de hand pap? Wat moet ik doen?’ ‘Er is een meisje binnengebracht. Ze heeft een ongeluk met haar paard gehad en moet geopereerd worden. Haar ouders zitten in het buitenland en er was niemand bij haar. Ze is in paniek en iemand moet haar rustig krijgen. Wil jij het alsjeblieft proberen?’ Ik knikte en nadat ik mijn handen gewassen had en een schort omgedaan had, liep ik achter hem aan de kamer binnen. Daar zat een meisje van een jaar of elf, helemaal in paniek op de operatietafel. Ik probeerde niet teveel naar haar been te kijken, maar het was overduidelijk dat het geen makkelijke operatie zou worden en dat dit meisje veel pijn had. Ik pakte een stoel en ging naast haar zitten. ‘Hé, ik ben Florine, hoe heet jij?’ vroeg ik haar zachtjes. Het meisje trilde en keek me aan vanonder haar dikke pony. ‘Maisie’ fluisterde ze. Ik pakte voorzichtig haar hand en mijn andere arm sloeg ik om haar heen. ‘Wat een prachtige naam. Die hoor je niet vaak.’ Het meisje glimlachte voorzichtig en ik merkte dat ze al iets rustiger werd. ‘Het was de naam van mijn oma.’ ‘Maisie, mag ik je misschien wat vragen? Waarom ben je zo bang? Is er iets dat ik voor je kan doen?’ Ze veegde een traan van haar wang en knikte. ‘Als mijn vader over dit ongeluk hoort dan zal hij Binkie laten inslapen. Dat heeft hij al vaker gezegd. Binkie is mijn enige vriend, ik wil hem niet kwijtraken.’ Haar stem werd ineens veel harder en de tranen stroomden weer over haar wangen. Ik negeerde het bloed dat op mijn schoen was gedrupt maar even. ‘Maisie, als ik je beloof dat ik met je ouders zal praten, wil je dan alsjeblieft gaan liggen zodat die meneer met die grote baard daar je kan helpen?’ Ze keek naar de hoek waar mijn vader stond en knikte. ‘Is dat een aardige meneer?’ vroeg ze zachtjes. ‘Hij is geweldig.’ zei ik, waarna ze moest lachen. Ik glimlachte naar haar en liet haar los zodat de operatieassistenten haar goed konden neerleggen. Ik wilde haar hand loslaten, maar ze greep hem stevig vast. ‘Florine, ik ben bang. Wil je alsjeblieft bij me blijven?’ Ik keek naar mijn vader en toen hij knikte, nam ik plaats bij haar hoofdeinde. Ik praatte zachtjes tegen haar en aaide over haar hoofd terwijl het narcose middel zijn werk begon te doen en ze langzaam in slaap viel. Toen ze ver genoeg weg was, stond ik op en liep ik de operatiekamer uit. Ik moest even een beetje bijkomen en ik kon er niks aan doen dat er een traan over mijn wang liep. Ik hoopte zo dat het allemaal goed zou komen.

Wil je meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.

 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.