Ik ijsbeerde was over de gang en wachtte daarnaast geduldig tot de ouders van het meisje zouden komen. Mijn eigen dienst was inmiddels al afgelopen en de uren slopen voorbij, maar ik kon niet weg tot ik wist hoe het met haar afgelopen was. Ik was inmiddels al bijna 40 uur wakker en snakte naar mijn bed, dus toen ik even ging zitten, dommelde ik al snel weg. Ik schrok wakker van een warme hand die zachtjes op mijn schouder werd gelegd. Ik keek op en zag Joost achter me staan. ‘Ik, ehh sorry ik ben in slaap gevallen denk ik. Hoe is het met haar. Is ze alweer wakker?’ Hij schoof wat tijdschriften aan de kant en ging op de stoel naast me zitten. We waren de enige twee mensen in de wachtkamer en van de ouders van het meisje was nog steeds geen spoor te bekennen. ‘Ze is klaar, ze ligt nu op de uitslaapkamer. Wil je haar even zien? Ik denk dat ze het heel erg fijn zou vinden als jij er bent als ze wakker wordt. Ik onderdrukte een gaap en knikte, waarna ik achter hem aan liep. ‘Ik dacht dat mijn vader zou opereren, heb je hem geholpen?’ Joost lachte: ‘Ja, je vader en ik werken vaker samen. We zijn best een goed team!’ Ik keek naar hem en voor het eerst viel het me op dat hij best wel knap was. Hij had lichtgroene ogen en zwart haar en op de één of andere manier werd ik gewoon meteen vrolijk van hem. Hij was qua uiterlijk zo compleet het tegenovergestelde van Thomas.
Samen liepen we de uitslaapkamer binnen en ik zag haar meteen liggen. Ze had overal blauwe plekken en opgedroogd bloed. Maar ik zag dat de rust weer was wedergekeerd op haar gezichtje. Ik pakte een stoel en ging naast haar zitten en het duurde niet lang voordat ze een beetje ontwaakte. Hoewel ik zag dat ze veel pijn had, leek ze blij te zijn om me te zien. ‘Zijn mijn ouders er al?’ vroeg ze met een schorre stem. Ik keek omhoog naast Joost en hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, ze zitten op dit moment in het vliegtuig en komen zodra ze geland zijn meteen deze kant op.’ Ze knikte en keek naar mij. ‘Kan ik weer paardrijden denk je? Hebben ze mijn been gemaakt?’ Ik wilde knikken, tot me ineens iets opviel. Op de plek waar haar linkerbeen had moeten liggen, waren de dekens helemaal plat. Ik schrok ontzettend en werd ineens misselijk. Joost moet gemerkt hebben dat ik schrok, want hij legde een hand op mijn schouder, wat me deed realiseren dat wanneer ik in paniek zou raken, dat dat niet goed zou zijn voor Maisie. Diep van binnen wilde ik huilen voor haar. Ze had met een kapot been op de operatietafel gelegen en zich alleen maar druk gemaakt over haar paard. Als de eerste vraag die je na het ontwaken dan stelt over paardrijden gaat, dan moet het verschrikkelijk zijn om te horen dat je been eraf is en dat je misschien nooit meer zal rijden. ‘Ik weet het niet.’ zei ik eerlijk. ‘Maar ik weet zeker dat het helemaal goed zal komen met je. Probeer nog maar even wat te slapen, dan maken we je wakker als je ouders er zijn.’ Ze knikte en sloot haar ogen, waarna ze meteen weer in slaap viel. Ik stond op en rende meteen naar de gang, waar ik ontzettend hard begon te huilen. Natuurlijk zag ik wel vaker erge dingen op mijn werk en ook die dingen trok ik me heel erg aan. Maar nooit had iets me zo aangegrepen als dit meisje. Ik had niet gemerkt dat Joost achter me aan was gekomen, tot hij ineens een arm om me heen sloeg en me tegen zich aantrok. ‘Dat arme meisje haar hele toekomst is voorbij. Datgene wat ze het liefste doet zal ze nooit meer kunnen doen.’ snikte ik. Hij aaide over mijn haar: ‘Ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen met haar en ik geloof niet dat een been minder haar zal tegenhouden om weer te gaan rijden.’ Ik keek naar omhoog naar zijn gezicht. ‘Denk je dat echt?’ vroeg ik zachtjes. Hij knikte en keek diep in mijn ogen. ‘Wat jij voor haar deed was ongelooflijk. Het lukte ons allemaal niet om haar rustig te krijgen en jij kwam binnen en het lukte je gewoon direct. Ik vind het zo ontzettend knap van je. Je bent echt een geweldige vrouw.’ Ik bloosde en glimlachte zenuwachtig terwijl ik naar zijn prachtige ogen keek.
Beide zwegen we en de stemming tussen ons sloeg ineens om. Hij veegde zachtjes een traan van mijn wang en liet zijn gezicht iets zakken. ‘Wat ben je mooi.’ fluisterde hij zachtjes. ‘Je hebt geen idee hoe graag ik je nu zou willen zoenen.’ Ik voelde mijn hele lichaam tintelen en ging iets dichterbij staan. ‘Waarom doe je dat dan niet?’ vroeg ik zachtjes. Hij streelde met zijn vingers over mijn wang, waarna hij zijn weg vervolgde richting mijn hals. De spanning was duidelijk voelbaar en het was slechts afwachten tot een van ons twee er iets mee zou doen. Ik wilde de stap net zetten toen we ineens een deur open hoorden gaan en het moment weer voorbij was. Een beetje beschaamd keken we naar mijn vader die verbaasd naar ons stond te kijken en zich vervolgens weer herpakte. ‘De ouders van Maisie zijn er en je willen je graag bedanken. Ik keek nog een keer naar Joost en knikte naar mijn vader waarna ik achter hem aan liep.
Wil je meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.
