Zijn woorden kwamen als donderslag bij heldere hemel en ik wist even niet hoe ik op hem moest reageren. ‘Je wilt het niet nog een keer proberen?’ vroeg ik zachtjes. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat klopt. Ik wil dit niet nog een keer.’ Ik ging tegenover hem zitten en pakte zijn hand die op tafel lag beet. ‘Maar lieverd, je hoeft niet bang te zijn dat het nog een keer misgaat. Het kan gebeuren, maar wie weet blijft de volgende wel gewoon zitten. Is de miskraam de reden dat je het niet nog een keer wilt proberen?’ Hij zuchtte en schonk zijn glas nogmaals vol. ‘Nee Flo, dat is de reden niet. Ik wil het niet nog eens proberen omdat ik geen kind met je wil. Het spijt me, ik had het je veel eerder moeten vertellen, maar ik ben verliefd op een ander.’ Het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte en ik wist niet of ik nou moest huilen of moest schreeuwen. ‘Je, je hebt een ander?’ stamelde ik. Hij pakte mijn hand met beide handen vast en knikte. ‘Ja, al een tijdje. Toen je zwanger raakte heb ik het even afgehouden, maar in de afgelopen twee weken realiseerde ik me dat ik met haar verder wil. Ik vind het heel erg en je verdient dit echt niet. Maar toen jij zoveel met jezelf bezig was en helemaal niet meer met mij bezig was, besefte ik me dat ik wil scheiden. Ik hou van haar.’ Ik trok mijn hand terug en stond op. ‘Maar… Hoe kan dat nou? Ik was hier een miskraam aan het krijgen van ons kind en jij lag gewoon met een andere vrouw in bed? En nu hou je van haar en wil je met haar verder?’ Hij knikte en opende zijn mond om wat te zeggen. ‘Wie is het? Ken ik haar?’ Hij stond op en ging voor me staan, maar ik deed een stap naar achteren. ‘Maak het nou niet pijnlijker dan het al is Flo.’ Ineens werd ik heel kwaad. ‘Pijnlijker dan het al is? Voor wie is dit pijnlijk? Volgens mij is dit alles behalve pijnlijk voor jou, jij bent degene die uit het niets zegt dat hij wil scheiden. Dus zeg op, wie is het?’ Hij rolde met zijn ogen en zei: ‘Je weet weet wel wie het is, hou je niet van het domme.’ Mijn adem stokte, het kon toch niet waar zijn? ‘Danielle? Zeg me alsjeblieft dat het niet Danielle is? Hoe lang speelt dit al?’ Hij knikte. ‘Ja het is Danielle en als je het dan perse moet weten, we hebben die ene nacht hier op de bank seks gehad en daarna hebben we contact gehouden. Stop met huilen en doe niet alsof je het zo erg vind. Jij bent alleen maar met jezelf bezig geweest en het enige wat je van mij wilde was een kind. Ik heb ook behoeften Flo. Elke keer als ik thuiskwam ging het alleen maar over zwangerschap en baby’s. Bij haar is het allemaal zo ongedwongen. Ze geeft om mij, vraagt ook hoe mijn dag was en het gaat niet de hele dag over haarzelf.’ Ik kon mijn oren niet geloven en ik kon ook niks uitbrengen. Ik hoorde hem heel in de verte nog wat praten over advocaten en het verdelen van de spullen, maar het ging allemaal langs me heen. ‘Ik moet weg.’ zei ik en ik pakte mijn tas en jas en liep de deur uit. Snel stapte ik in mijn auto en toen ik wegreed zag ik hem in de deuropening staan, alsof hij nog wat wilde zeggen.
Ik reed richting de stad met de intentie om de eerste de beste kroeg in te duiken en stomdronken te worden, maar net toen ik mijn auto parkeerde, ging mijn telefoon. ‘Florine? Hoi, bel ik ongelegen?’ Het was Marja, mijn baas. Ze belde me eigenlijk nooit, tenzij de situatie heel erg dringend was, dus ik vroeg me af wat er aan de hand was. ‘Nee hoor, ik heb niets te doen, dus vertel maar, wat kan ik voor je doen?’ Ik hoorde de opluchting aan de andere kant van de lijn. ‘Er is een verschrikkelijk ongeluk gebeurd met een bus aan de andere kant van de stad. We hebben niet genoeg mensen en er blijven maar gewonden binnen komen. Jij hebt een tijdje op de afdeling Eerste Hulp meegelopen toch? Kun je alsjeblieft komen helpen?’ Ik schrok van haar vraag : ‘Maar Marja, ik kan toch niet mensen gaan opereren? Ik heb dat al jaren niet gedaan!’ ‘Nee, dat hoef je ook niet. Je moet assisteren en ik weet dat je dat kunt. Er zijn veel kinderen bij betrokken en ik kan wel een ervaren kinderarts gebruiken die ze kan kalmeren en kan helpen. Wil je alsjeblieft komen?’ Ik antwoordde dat ik zo snel mogelijk zou komen en reed meteen de parkeerplaats weer af richting het ziekenhuis. Marja had niet overdreven toen ze zei dat het een chaos was. Toen ik mijn doktersjas over mijn kleding aan had getrokken, stuurde ze me meteen naar een aantal patiëntjes die binnen gebracht waren. Gelukkig vielen de verwondingen van de kinderen mee en waren er alleen een paar volwassenen met zwaarder letsel, dus die probeerden we zoveel mogelijk buiten het zicht van de kinderen te houden. Ondertussen werden er steeds meer en meer kinderen binnengebracht en werd de chaos groter en groter. Omdat niemand scheen te weten wat ze nou moesten doen en Marja bezig was met het assisteren bij een operatie, besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Ik riep iedereen bij een, gaf iedereen een taak en liet alle niet spoedeisende gevallen meteen naar een andere afdeling brengen. Het was nog steeds heel erg druk, maar de chaos werd een stuk minder en zo kon ik me tenminste concentreren op de kleinste patiëntjes.
Er werd een meisje van ongeveer vijf jaar binnengebracht met lang blond haar. Haar arm was gebroken en ze zat onder de schaafplekken en bloeduitstortingen. Ze keek bang om zich heen en ik besloot naast haar te gaan zitten. ‘He meisje, hoe heet je? Mijn naam is Florine.’ Het meisje stak de hand van haar niet gebroken arm uit en vertelde dat ze Valerie heette. ‘Weet u misschien waar mijn mama is?’ vroeg ze zachtjes terwijl ze de tranen uit haar ogen veegde. ‘Nee lieverd, dat weet ik niet, maar ik kan haar wel voor je gaan zoeken?’ Het meisje schudde haar hoofd. ‘Wil je alsjeblieft bij me blijven? Ik vind het eng hier zonder mijn mama.’ Ik knikte en ik pakte een nat doekje waarmee ik voorzichtig het bloed van haar gezicht veegde en legde een kussen onder haar pijnlijke arm. Het meisje pakte mijn hand vast en kroop tegen me aan, waarna ze in slaap viel.
Gek genoeg was dat hetgene wat mij even al mijn zorgen liet vergeten.
Wil je meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier.
