Zomerkind | Hoofdstuk 1

by Tamara

Een zachte warme bries streek langs mijn gezicht en toen ik mijn ogen opende, duurde het even voordat ik me realiseerde waar ik was. Ik strekte mijn hand uit naar mijn nachtkastje en pakte mijn telefoon. Wat? Nog maar 7 uur? Kon ik nou zelfs op vakantie niet gewoon uitslapen? Met een zucht zwaaide ik mijn benen over de rand van het bed en stond op. Mopperend verzamelde ik de kledingstukken die her en der over de vloer lagen en gooide ze over de stoel in de hoek. ‘Flo? Waarom ben je al wakker?’ hoorde ik achter me. ‘Ga maar weer slapen lieverd. Ik ga even douchen.’ Ik hoorde een instemmend gemompel en liep naar de badkamer, waar ik de douche aanzette. Terwijl het warme water van de douche over mijn lichaam liep, voelde ik de kater langzaam wegtrekken en werd ik langzaam maar zeker wat wakkerder. Even later stond ik met een handdoek om me heen gewikkeld voor de wastafel en rommelde wat in mijn toilettas, tot ik hetgeen wat ik zocht gevonden had. ‘Flo, waar ben je?’ hoorde ik in de kamer naast me. Ik drukte de pil van die dag uit de pilstrip en gooide de strip met de rest van de pillen weer terug. Ik liet het kleine pilletje in mijn hand heen en weer rollen. Toch gek, dat iets wat zo klein was, zoveel zou kunnen veranderen. Ik voelde ineens een hand op mijn heup en schrok op. ‘Och hier ben je, ik was je ineens kwijt in bed. Heb je goed geslapen?’ Ik keek in de spiegel naar Thomas, mijn kersverse echtgenoot, die achter me stond. Ik glimlachte en knikte, waarna hij naar mijn hand keek met daarin mijn anticonceptiepil. ‘Wat is er met die pil aan de hand? Is hij niet goed meer?’ Ik haalde mijn schouders op: ‘Jawel, dat wel.. Maar ik wil hem niet innemen.’ Hij draaide me om en gaf me een kus. ‘Liefje, we hebben het hier toch al over gehad? We hebben het nu echt te druk. Jij hebt je baan in het ziekenhuis en ik ben ongeveer 2 weken per maand weg. We gaan voor een kindje op het moment dat we er ook beide tijd voor hebben. Bovendien is ons huis nog niet eens af.’ Ik slaakte een zucht van teleurstelling en haalde mijn schouders op. ‘Floortje, onze tijd komt nog wel. Echt, neem die pil gewoon en geniet een beetje. We zijn wel op huwelijksreis hier he?’ Terwijl Thomas naast me stond, deed ik de pil in mijn mond en spoelde hem weg met water. Hij glimlachte naar me en zette de douche aan, waarna hij eronder stapte.

Ik weet ook niet waarom die kinderwens van mij ineens zo sterk was. Of eigenlijk wist ik dat dondersgoed, maar snapte ik het niet helemaal. Ik had altijd heel erg hard geroepen dat ik eerst mijn studie wilde afmaken, daarna een goede baan wilde vinden en dat ik daarna heel misschien ooit wel eens kinderen zou willen. Maar in de afgelopen tijd vlogen de babyshowers me om de oren en ging de ene na de andere collega van mijn afdeling op zwangerschapsverlof. Toch realiseerde ik me pas dat mijn wens zo sterk was toen mijn baas grapte dat ik maar niet zwanger moest raken omdat we het met nog minder personeel niet zouden redden. Thomas had altijd gezegd dat hij heel graag kinderen wilde, maar toen ik die avond thuis kwam en zei dat ik er na onze bruiloft aan wilde beginnen, reageerde hij ineens heel terughoudend. Hij schoof het af op zijn nieuwe baan en het feit dat hij eigenlijk nooit thuis was, maar ik had het gevoel dat het dieper zat. In de weken daarna hadden we er een aantal keren ruzie over gehad, totdat we de afspraak maakten het er pas na de bruiloft weer over te hebben en het een beetje op de achtergrond geraakt was. Maar nu we hier waren en hij het er dus nog steeds niet over wilde hebben, voelde ik toch een beetje een steek. Hoelang zou ik nog moeten wachten?

Ik trok mijn jurk aan en haalde een borstel door mijn haar. Daarna liep ik de slaapkamer uit en pakte mijn tas. Even keek ik rond waar Thomas uithing, totdat ik hem op het balkon zag staan waar hij zo te zien druk in gesprek was. Hij had een witte handdoek om zijn middel geslagen die sterk afstak tegen zijn jaloersmakende gebruinde huid. De afgelopen maanden waren voorbij gevlogen en ik vond het zo’n gek idee dat we nu getrouwd waren. We kenden elkaar nog maar twee jaar en het was slechts een half jaar geleden dat hij me ten huwelijk had gevraagd. Nu was onze bruiloft al achter de rug en zou ons leven samen starten. In alle opzichten waren we het perfecte stel, allebei een goede baan, ik als kinderarts in het ziekenhuis en hij als directeur van een marketingbedrijf. We hadden samen mooie reizen gemaakt, we lieten een prachtig huis bouwen en hadden een geweldige vriendengroep. Maar waarom bleef het dan zo knagen? Waarom kon ik niet gewoon genieten en gelukkig zijn? Waarom moest het allemaal zo snel?

Ik hoorde de balkondeur opengaan en zag hem een beetje schrikken dat ik al op hem stond te wachten. Snel mompelde hij een gedag in zijn telefoon en hing op, waarna hij zijn grote lach weer opzette. ‘Ben je alweer een beetje opgevrolijkt schatje?’ Ik knikte en spoot nog wat van mijn favoriete parfum op.

‘Wat ben je afwezig’ zei hij nadat de ober ons een glas sinaasappelsap had gebracht. ‘Je zit toch niet nog steeds aan baby’s te denken he?’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Wat wil je nou dat ik zeg? Ja, ik wil heel graag een baby en ik weet heel goed dat we het beide druk hebben, maar ik denk dat we het echt wel gaan redden allemaal. We zijn toch niet de enige mensen met een drukke baan en kinderen.’ Hij schrok zo te zien van mijn woorden en opende zijn mond, maar voor hij wat kon zeggen onderbrak ik hem: ‘En ja, ik weet dat je nu over het huis wil beginnen, maar een zwangerschap duurt 9 maanden en ik ga er niet vanuit dat het meteen in de eerste maand lukt, dus voordat de baby er dan is, zijn we ruim een jaar verder en dan is het huis al lang klaar.’ ‘Maar Flo…’ ‘Nee Thomas, ik weet dat je nu met een excuus wil komen, maar het feit is dat jij al een jaar op elke verjaardag loopt te verkondigen dat jij graag kinderen wil en dat ik alleen maar met mijn carrière bezig ben, terwijl het precies andersom is. Als je denkt dat jij er nog niet klaar voor bent is dat prima, maar kom dan alsjeblieft niet steeds met allerlei smoesjes waarom het niet kan.’ Hij legde een hand op mijn been en lachte naar me. ‘Ben je nu klaar mevrouw?’ Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en zuchtte. ‘Goed zo, je hebt gelijk. We hebben geen excuses meer om het niet te doen en we willen het beide heel graag! Dus laten we er maar gewoon voor gaan!’

 

 

Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier!

 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.