Zomer vol geheimen | Hoofdstuk 7

Florine.

Dat hij boos weg was gegaan, deed me meer dan ik had verwacht. We waren al zo lang samen en we hadden eigenlijk nooit ruzie. Maar sinds bijna vijf jaar geleden dit gedoe met Lexie was begonnen, leek het alsof ons huwelijk er ook in mee getrokken werd. Ik had het gevoel dat Joost iets voor me verborg. Dat hij meer wist over het vertrek van Ralph en dat hij misschien de reden wist of zelfs was dat Ralph nooit meer wat van zich had laten horen. In de afgelopen jaren had ik hem talloze keren gevraagd of hij meer wist zodat Lex het tenminste eens zou kunnen afsluiten, maar hij bleef volhouden dat hij van niks wist en dat we het gewoon moesten laten rusten.

Ik pakte mijn tas en jas van de stoel en wilde net mijn autosleutels pakken toen mijn telefoon ging.

‘Flo? Ben je nog thuis? Ik ben echt heel dom geweest, ik ben mijn paspoort vergeten en ik sta nu bij de douane, maar ik kan er niet door.’

Ik rolde met mijn ogen.

‘Ik heb je zelfs je paspoort zien inpakken Joost, hoe kun je hem nu vergeten zijn?’ ‘Ik weet het niet oké? Misschien kwam het door onze ruzie, maar ik heb jouw paspoort gepakt in plaats van de mijne. Kun je hem alsjeblieft komen brengen op weg naar je werk?’

Ik zuchtte diep en vroeg waar zijn paspoort dan was. Ik beloofde dat ik hem zou gaan zoeken en kwam brengen. Gelukkig had zijn vliegtuig vertraging, dus hij zou zijn vliegtuig niet missen, maar ik moest wel even opschieten.

Lars was al een paar dagen in Kaapstad, waar ze hadden afgesproken een congres voor artsen van over de hele wereld bij te wonen. Ze zouden daar eerst twee weken blijven om wat mee te kijken in ziekenhuizen en eventueel wat te helpen, waarna ze naar het binnenland af zouden reizen om daar te gaan helpen. Lars was tegelijkertijd met een oude studiegenoot daarheen gevlogen en Joost zou na een paar dagen volgen.

Ik liep de trap op naar Joost zijn kantoor en draaide de sleutel van het slot. Hoewel we al zolang getrouwd waren, hadden we beide veel behoefte aan een plek voor onszelf, daarom was Joost zijn kantoor een plek waar ik niet kwam en de zolder was een plek waar ik al mijn privé-spulletjes had staan. Of nouja, privé spulletjes. Vooral spullen waarvan Joost vond dat het rommel was en die ik graag wilde bewaren, zoals Lexie haar oude wiegje en wat babykleertjes. Ik liep het kantoor binnen en zuchtte. Als ik maar half zo geordend zou zijn als Joost dan hadden we nooit meer ruzie over rommel en chaos in huis. Elke map stond op zijn plek en alles stond op alfabetische volgorde.

Ik liep naar de kluis en tikte het wachtwoord in, iets wat na al die jaren nog steeds mijn geboortedatum was. In de kluis lag wat geld, wat sieraden en een map met papieren. Ik haalde de map eruit en zag dat zijn paspoort daar achter was gevallen. Ik pakte hem en wilde de map weer terugstoppen, toen mijn oog ineens viel op de naam die er voor op stond.

Het opschrift van de map las: ‘R Vreugdenhil’ en toen ik hem openklapte, sloeg ik een hand voor mijn mond. In de map zaten talloze rekeningafschriften van Joost zijn privé-rekening, naar een rekening die op naam van Ralph stond. Maandelijks ging er duizend euro naar die rekening en toen ik terugbladerde zag ik dat dat al ruim vier jaar gebeurde.

Ik zakte op de grond en begon te trillen. Al die tijd had Joost gezegd dat hij niet wist waar Ralph was. Dat hij geen idee had waarom hij weg was gegaan en waarom hij nooit meer contact had gezocht. Hier in mijn handen hield ik het bewijs dat hij al die tijd keihard gelogen had. Hij wist niet alleen dat Ralph weg was, maar zo te zien betaalde hij hem om weg te blijven.

Ik stopte de map met het paspoort in mijn tas en liep naar mijn auto. Onderweg naar het vliegveld gingen talloze dingen door mijn hoofd die ik tegen hem wilde zeggen. Hoe hij het in zijn hoofd haalde om dit te verzwijgen, of om dit überhaupt te doen. Hij had gezien hoe slecht het met Lexie ging. Hoe ongelukkig en lusteloos ze meestal was. Hoe veel ze was afgevallen in de afgelopen jaren en hoe ze haar prachtige rode haren had geblondeerd in de zoveelste poging om iets te veranderen in haar leven.

Ik parkeerde mijn auto bij de ingang en liep naar binnen. Meteen toen hij mij zag, liep hij me tegemoet en stak hij zijn armen uit.

‘Flo! Dankje! Sorry dat ik zonet zo tegen je deed. Ik had niet zo bot mogen doen en zeker niet met ruzie weg mogen gaan.’

Ik glimlachte naar hem en gaf hem zijn paspoort.

‘Oh Joost, ik vond nog wat in je kantoor. Volgens mij had ik het niet mogen vinden.’

Ik gaf hem de map en meteen toen hij het opschrift zag werd hij bleek.

‘Geniet van je reis Joost.’ zei ik.

‘Als je terugkomt liggen de scheidingspapieren voor je klaar.’