Ralph.
Heden.
Ik werd wakker van wat gestommel aan de andere kant van de deur en toen ik luisterde, hoorde ik Arnoud afscheid nemen van zijn verovering van vannacht. Ik grinnikte en kwam overeind, om zo wat beter te kunnen luisteren naar zijn beloftes en mooie woorden. Aan het gebons van mijn hoofd te voelen was het gisteravond gezellig geweest. Ik kon me er niet veel van herinneren, maar om vijf uur waren de laatste mensen weggegaan en was ik in mijn bed gestapt.
‘Mijn bed..’ mompelde ik tegen mezelf.
‘Er was iets met mijn bed.’
Ik draaide me om en zag ineens een grote bos rode haren boven de witte dekens uitkomen. Een kort moment kreeg ik het warm van binnen. Kon het? Was zij het? Hoe was ze hier gekomen? Ik kroop weer in bed en ging naast haar liggen. Zachtjes aaide ik de lange haren aan de kant en mompelend draaide ze zich om.
Met een zucht liet ik me weer in de kussens vallen, wat haar meteen wekte. ‘Goodmorning honey, did you sleep wel?’ zei ze met een Brits accent.
Ik haalde mijn schouders op.
‘What are you doing here in my bed?’
Boos keek ze me aan en trok de dekens om zich heen.
‘Ralph? It’s me? Becky… We uhm.. Slept together? A few times to be exact.’
Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en herinnerde me het ineens weer. Rebecca en haar vriendin Anna waren vriendinnen die hier in Kaapstad studeerden. We hadden ze leren kennen in een kroeg en toen Rebecca zich aan mij voor had gesteld als Becky, maakte Arnoud er als grapje ‘Back-up Lexie’ van.’ Behalve dat ze een vrouw was en rood haar had hadden ze eigenlijk geen gelijkenissen, maar Arnoud vond zichzelf hilarisch en we besloten hem erin te houden. Terwijl Arnoud Anna om zijn vinger had gewonden, was ik Rebecca’s doelwit en was ze niet bij me weg te slaan. Gelukkig zouden ze vanaf vandaag een paar weken terug naar huis gaan, zodat ik even rust van haar aanhankelijke gedoe had. Ik keek achter me en zag hoe ze zich inmiddels weer aangekleed had.
‘So, i’m going home today.. I wish you could come with me so that you could meet my parents. They would love you.’
Ze ging voor me staan en sloeg haar armen om me heen, terwijl ze me aan keek. ‘Yeah, well… We stay here for a few more days and then we are going to ship off to Madagascar. So I guess this is goodbye then.’
Ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg en moest me inhouden om niet met mijn ogen te rollen om haar dramatische gedoe.
‘So we are never going to see each other again?’ vroeg ze.
Ik schudde mijn hoofd en kuste haar zachtjes.
‘Nope, but we had a great summer together and I think that you will find a much better guy when you are back home in London.’
Ze veegde haar tranen weg en knikte, waarna ze haar tas pakte.
‘But you will call me right? I’ve put my number in your phone.’
Ik knikte en opgelucht lachte ze. We hoorden Anna roepen en snel liep ze mijn kajuit uit en het dek op.
‘I love you Ralph, never forget that. You were my first true love.’
Ik hoorde Arnoud grinniken en gaf hem een stomp, terwijl ik haar een kus gaf. Ze stapte van boord af en samen met haar vriendin liep ze de kade op, terug naar hun appartement.
‘Je was mijn eerste echte liefde Ralphie..’ zei Arnoud met een hoog stemmetje. ‘Och hou je klep.’ zei ik chagrijnig en ik liep de boot weer in. Hij liep me achterna: ‘Dus dat was het einde van Back-up Lexie?’
Ik pakte een shirt van het wasrek en trok hem over mijn hoofd.
‘Ze was nooit een back-up voor Lexie en dat weet je zelf ook wel.’
Hij schudde zijn hoofd en lachte.
‘Nee tuurlijk, daarom kies je van alle meisjes die zich in de afgelopen jaren aan je voeten hebben geworpen nou net eentje met rood haar.’
Stop nou even met zeiken en help me even mee een lijst te maken met dingen die we mee moeten nemen als we zo voorraad gaan kopen. Als we over een paar dagen willen vertrekken dan moeten we inkopen gaan doen. Hij rolde met zijn ogen en pakte een handdoek en zijn tandenborstel en liep van de boot af richting het havenrestaurant, waar we altijd douchten. Ik keek op onze kaart die na vijf jaar inmiddels helemaal vol met routes stond en volgde met mijn vinger de lijn van de route die we nu gingen volgen. De eerste drie jaar van onze reis hadden we volgens plan in Suriname en de Cariben doorgebracht. Daarna hadden we onze boot tijdelijk voor anker gelegd bij Cuba en hadden we daar een tijdje in een appartement gewoond en gewerkt. Vervolgens waren we richting Florida gevaren en daarna met een enorm lange en zware reis naar Kaapstad. Na die reis waren we even zo klaar met varen dat we weer naar huis wilden gaan, maar hoe langer we in Kaapstad bleven, hoe beter het ons begon te bevallen en daarom waren we hier nu al een jaar. Stilletjes aan begon het de laatste maanden weer te kriebelen en hadden we plannen gemaakt om via Port Elizabeth naar Durban te varen en vanuit daar naar Madagascar te gaan, een eiland dat Arnoud dolgraag wilde bezoeken.
Hij wist nog niet of hij daarna verder zou gaan, maar we waren van plan om vanaf Madagascar via de Seychellen naar Sri Lanka te varen en dan verder naar Indonesië, waar zijn ouders woonden. Onze voorlopige eindbestemming was Australië, waar we misschien een baan wilden zoeken en ons daar vestigen, maar voorlopig was nog niets zeker en moest er nog heel wat gevaren worden voordat we daar zouden komen.
Ik klom het dek op om te ontbijten, toen ik ineens een bekend gezicht zag. Hij was de laatste persoon die ik had verwacht hier te zien en deed me ineens beseffen dat we haast moesten maken met hier weggaan. Als hij hier was, dan zou zij hier misschien ook wel zijn.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.
