Zomer vol geheimen | Hoofdstuk 5

by Tamara

‘Mammie? Mag ik mijn roze jurk aan naar school?’

Ik keek om het hoekje en zag dat Rosie een enorme glitter prinsessenjurk aan had.

‘Liefje, wat had juf nou gezegd over verkleed kleren aantrekken naar school?’ Rosie zuchtte dramatisch en rolde met haar ogen, terwijl ze haar juf dicteerde:

‘Je mag alleen op feestdagen en op de verjaardag van juf verkleed naar school. Maar mamma? Ik vind hem zo mooi!’

Ik lachte en liep met haar mee naar haar kast, waar ik de jurk over haar hoofd heen uit trok.

‘Wat vind je van de jurk die je van oma Flo hebt gekregen dan? Vind je die niet mooi?’ Ik pakte de perzikroze jurk uit de kast en hield hem bij haar voor.

‘Hmm, nou vooruit maar. Maar als ik later een prinses ben, dan wil ik alleen maar glitterjurken aan.’

Ik aaide over haar donkere haartjes en keek toe hoe ze de jurk aandeed.

Rosie was, zoals mijn vader het noemde, karma voor mijn gedrag van toen ik nog klein was. Ze was een prachtig meisje om te zien, met haar zwarte krullen en blauwgroene ogen die zo ontzettend boos konden kijken als ze haar zin niet kreeg. Als baby had ze al veel haar gehad, maar nu ze vier was, hingen haar lange pijpenkrullen tot over haar rug. Vlak na haar geboorte wisten we al dat ze ons op de proef zou stellen. Ze gilde dag en nacht en het enige dat ze wilde was door Lars rondgedragen worden, met haar kontje in zijn grote handen en haar hoofdje op zijn borst. Toen ze één jaar was ging het gillen over in praten en dat was nu hetgeen wat ze van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat deed. Ze was ontzettend nieuwsgierig en wilde altijd alles over allerlei dingen weten.

Een paar maanden voor haar vierde verjaardag, kwam ze ineens met een vraag waarop ik het antwoord niet wist. Ze snapte niet waarom papa en mama lichte haren en lichte ogen hadden, terwijl het bij haar precies omgekeerd was. Toen ik er op de peuterspeelzaal naar vroeg, bleek dat ze het hadden gehad over adoptie. Er was een donker meisje bij haar in de klas gekomen en een klasgenootje had gevraagd hoe het kon dat het donkere meisje lichte ouders had. Na een korte uitleg had een ander kindje er een opmerking over had gemaakt dat Rosie ook niet op ons leek en Rosie was daar echt heel erg verdrietig over geweest.

Uiteindelijk had ik haar maar hetzelfde verteld als wat we al jaren aan iedereen vertelden. Rosie had het donkere haar van mijn vader de donkere ogen van mijn oma. Niet iedereen geloofde het, maar als we het maar vaak genoeg zeiden, konden ze moeilijk zeggen dat het niet zo was toch?

De eerste paar maanden van Rosies leven hadden we in het appartement van Lars in de stad gewoond. Mijn moeder kwam op de koffie en liet terloops vallen dat er een prachtig huis bij hun in de wijk vrijkwam. Ze liet het huis zien op haar telefoon en we waren meteen verkocht. Twee bezichtigingen verder plaatsten we een bod en een paar maanden later woonden we er al. We woonden er nu bijna vier jaar, maar binnenkort zouden we weer vertrekken. We hadden nogal impulsief een bod gedaan op een kavel naast het strand en er niet meer bij nagedacht, tot we ineens een telefoontje kregen dat we de kavel gekregen hadden. We hadden even getwijfeld om het af te blazen, maar toen we na ons werk naar de plek reden en zagen wat ons uitzicht zou worden, besloten we ervoor te gaan. We waren inmiddels een jaar verder en het huis was bijna af. Na de bruiloft zouden we de sleutel krijgen en ik kon niet wachten om het helemaal in te gaan richten en er te gaan wonen.

Rosie had al een heel plan voor haar kamer, ze wilde roze glitterbehang en sterren op haar plafond. Hoewel ik het hele hysterische roze inmiddels een beetje zat was, had Lars het haar al toegezegd en stonden de rollen glitterbehang al in de gang te wachten.

‘Mamma? Wil jij mijn haren vlechten?’ vroeg ze en ze klom op de stoel voor me.

Ik pakte een kam en nadat ik haar haartjes een beetje nat had gemaakt, begon ik het door te kammen. Ze vertelde honderduit over alles wat ze die dag op school ging doen, over de pony van haar klasgenootje Esmee en over een jongen die Pim heette en die haar altijd klierde. Onder het kammen en vlechten dwaalden mijn gedachten een beetje af. Het was bijna zomer en mijn verjaardag kwam er bijna aan. Ik zou vijfentwintig worden, nog hartstikke jong, maar ik voelde me al jaren ouder. Toen ik op mijn twintigste zwanger raakte had ik nooit verwacht dat ik vijf jaar later zo’n leven zou leiden. Ik had verwacht dat ik misschien wel op reis zou kunnen gaan, dat ik nu met Maud de wereld over zou trekken en dat ik misschien nog wel een paar keer verliefd zou worden voordat ik me zou gaan settelen.

Maar met Rosie kwamen ook een heleboel verantwoordelijkheden en hoewel ik haar voor geen goud zou willen missen, had ik af en toe toch het idee dat ik wat miste in het leven. Maar wat dat nou was? Dat wist ik dan weer niet.

Meteen verder lezen? Je koopt het ebook hier. 

 

 

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.