Ralph.
Vijf jaar geleden.
Ik had al jaren niet gevaren, maar binnen een paar dagen kon ik het weer en zeilden we voor de eerste keer de zee over. We voeren via het kanaal naar Portugal en vanuit daar naar de Canarische eilanden. Arnoud had wat vrienden daar en dus bleven we een tijdje in de haven liggen, het leven daar beviel ons prima en ik begon me zelfs eindelijk weer wat gelukkiger te voelen. Pas nu ik ‘vrij’ was, merkte ik hoeveel stress de afgelopen jaren me hadden opgeleverd. Niet alleen het gedoe met Lexie, maar ook alles daaromheen. Het werk als leraar en de teleurstelling van mijn ouders dat ik voor dat werk had gekozen. Het waren allemaal dingen die mee hadden geleverd aan de stress die zich had opgebouwd. Het voelt alsof er een last van me af was gevallen en ik eindelijk weer kon ademhalen.
We gingen in de ochtend van boord af om brood te kopen en wat dingen in te slaan. In de avond keken we vaak in het gezelschap van een fles sterke drank naar de ondergaande zon die de lucht oranjerood kleurde en langzaam de zee inzakte. Het was op één van die avonden, dat ik besloot haar nummer te deblokkeren.
We hadden het ergens over en ineens kwam het gesprek op haar terecht. Ik miste haar verschrikkelijk en wilde niets anders dan haar stem horen. Tegelijkertijd met het deblokkeren van haar nummer, begonnen er voicemails binnen te stromen. Op de één of andere manier had mijn telefoon ze allemaal tegen gehouden en kwamen ze nu allemaal in één keer. Die avond luisterde ik ze stuk voor stuk af en ik hoorde hoe haar stem van verward door het plotseling verbroken contact, naar wanhopig omdat ik niets meer van me liet horen ging. Het geluid van haar gehuil ging door merg en been en zorgde ervoor dat ik begon te twijfelen aan mijn besluit.
Had ik me niets van haar vader moeten aantrekken? Had ik gewoon mijn hart moeten volgen en voor haar moeten gaan? Ik wilde net mijn telefoon weg leggen, toen ik haar naam ineens op het scherm zag verschijnen. Ik wilde opnemen, ik wilde tegen haar zeggen dat alles goed zou komen en dat ik nu weer naar haar terug kwam, maar ik wist dat dat alles weer kapot zou maken. Mijn telefoon stopte met rinkelen en ik luisterde de voicemail af.
‘Ralph, alsjeblieft.. Als je dit hoort, kom dan naar me toe. Ik zit in de auto naar het ziekenhuis want de baby komt eraan. Het is veel te vroeg en ik weet niet wat ik moet doen. Alsjeblieft Ralph, als alles wat je hebt gezegd waar is, kom me dan helpen. Ik kan niet zonder je.’
En op dat moment maakte ik een beslissing waar ik de rest van de jaren dat ik weg was spijt van zou houden. Ik resette mijn telefoon zodat hij helemaal leeg was en gooide hem met een zwaai de oceaan in. Arnoud keek me verbaasd aan. ‘Wat doe je nou? Hoe moet iemand je nu ooit nog bereiken?’
Ik haalde mijn schouders op en liep weer naar binnen. Als ik al terug had willen gaan was het nu te laat. Er was niets meer aan te doen en ik moest me er maar bij neerleggen dat haar vader zijn zin zou krijgen.
Een maand ging voorbij en hoewel ik regelmatig twijfelde over mijn beslissing, leek het wel de goede te zijn. Dat kleine beetje onrustige wat ik nog had trok ook weg en vol enthousiasme begon ik de rest van onze reis uit te stippelen. Avond na avond bogen we ons over onze ouderwetse landkaart tot we een route hadden gevonden die we wilden gaan varen. We zouden van Portugal richting Suriname varen en vanuit daar door de Cariben trekken. Uiteindelijk was het de bedoeling om na een rondreis daar terug te keren naar Afrika en dan via Madagascar naar Indonesië te varen, waar Arnoud zijn ouders woonden. Maar dat was een zorg voor later, we moesten eerst zorgen dat onze boot helemaal in top staat zou zijn en we moesten een voorraad aanleggen.
Op de dag voordat we vertrokken, waren we net de hele boot bij langs aan het lopen toen er een jongen aan kwam lopen met een hele tas vol met brieven. Hij riep mijn naam en gaf me een brief, die ik een beetje verbaasd openmaakte.
Beste Ralph,
Vraag me niet hoe ik je gevonden heb, maar het is me gelukt en daarom stuur ik je deze brief. Allereerst wil ik je vertellen dat het goed gaat met Lexie. De baby is geboren en zoals we al hadden verwacht is Lars de vader. Ze zijn erg gelukkig en ik denk dat dit mede komt doordat jij haar los hebt gelaten zodat ze verder kon gaan met haar leven. Lexie is een fantastische moeder en ik ben een hele trotse opa. Als haar dochter uit mag groeien tot net zo’n fantastische vrouw als haar moeder is, dan zijn mijn gebeden verhoord.
Dan de reden dat ik je deze brief schrijf. Ik heb vernomen dat je weg bent gegaan en je leven hier in Nederland achter je hebt gelaten. Hoewel ik nooit de bedoeling heb gehad om je het gevoel te geven dat je moest vluchten, snap ik dat je deze keuze gemaakt hebt en ik hoop oprecht dat je op deze manier een gelukkig leven hebt en dat je ooit het geluk en de liefde zult vinden die Lexie jou ooit gaf. Om je hier een beetje bij te helpen, heb ik een spaarrekening voor je geopend waar ik elke maand een bedrag op zal storten om je te helpen met je levensonderhoud.
Let wel, mocht je ooit terugkomen en weer contact zoeken met Lexie, dat stopt deze regeling onmiddellijk en zal ik met mijn verhaal naar de politie stappen. Dit zal tot gevolg hebben dat je nooit meer les mag geven en waarschijnlijk de gevangenis in gaat omdat je je hebt vergrepen aan mijn dochter. Laten we hopen dat het niet zover hoeft te komen.
Het ga je goed,
Joost.
Ik las de brief talloze keren, maar zelfs toen werd ik er niet veel wijzer van. Waarom zou hij mij geld geven? Ik kreeg het gevoel dat hij het me niet gaf omdat hij wilde dat ik het goed had, maar slechts om ervoor te zorgen dat ik weg zou blijven. Ik haalde een bankpas uit de envelop en die middag ging ik ermee naar een lokale bank, waar ik kon kijken hoeveel geld er op de rekening stond. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen toen ik het bedrag zag. Er stond een startkapitaal van vijfduizend euro, met daarnaast een maandelijkse toelage van nog eens duizend.
Hoelang wilde hij wel niet dat ik weg zou blijven?
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
