20 jaar geleden.
Lexie.
‘Lexie, wat ben je aan het doen liefje?’
Ik hoorde mijn moeder uit haar slaapkamer roepen, terwijl ik in haar kleedkamer aan het spelen was.
‘Lexie?’ Vroeg ze en ze liep de hoek om. Daar stond ik dan, in haar prachtige lange trouwjurk die ze zorgvuldig al die jaren in een hoes had bewaard.
‘Lexie, hoe kom je daar aan? Hoe heb je die aan gekregen? Of beter gezegd, hoe heb je hem uit de hoes gekregen?’
Ik luisterde niet naar haar, maar keek met schitterende ogen naar mezelf in de spiegel. Als er ook maar één moment in mijn leven was waarop ik me echt een prinses had gevoeld, was het op dat moment. Mijn moeder zuchtte en knielde naast me op de grond. Ze trok een la open en haalde er een lange sluier uit, die ze met het kammetje in mijn lange haren vastklemde.
‘Sprakeloos stond ik naar mezelf in de spiegel te kijken, terwijl mijn moeder liefdevol naar me staarde.
‘Mammie? Ga ik later ook trouwen denk je?’ vroeg ik zachtjes.
Ze knikte: ‘Ja lieverd, ooit word jij ontzettend verliefd en als jullie er beide klaar voor zijn, dan gaan jullie met elkaar trouwen. Net als papa en mama hebben gedaan.’
Ik draaide me naar haar toe en keek haar verwonderd aan.
‘Maar hoe weet je dat dan zeker? Dat je van elkaar houdt?’
Ze haalde haar schouders op.
‘Ik weet het niet, dat is een gevoel dat je hebt. Als het zo is dan weet je het.’
‘En leven we dan lang en gelukkig? Net als in sprookjes?’
Ze lachte en sloeg haar armen om me heen.
‘Ja, dan leven jullie nog lang en gelukkig!’
Heden.
Ik staarde naar mezelf in de spiegel en dacht terug aan die woorden van mijn moeder, heel lang geleden. Hoorde ik nu niet ontzettend gelukkig te zijn? Hoorde ik nu niet zeker te weten dat ik mijn leven met hem wilde delen en een gevoel hebben dat alles helemaal goed was? Ik streek een plooi van mijn witte jurk glad en hield mijn hoofd schuin, terwijl ik naar mijn spiegelbeeld keek. De laatste weken waren heel snel gegaan. We hadden de laatste voorbereidingen getroffen, de huwelijksreis geboekt, de kleinste details doorgesproken en gezorgd dat alles tot in de puntjes voorbereid was. En ineens was het dan zover. Hij had in ons huis geslapen, terwijl ik in het huis van mijn ouders had geslapen. Of nouja geslapen, eigenlijk had ik geen oog dichtgedaan. De hele nacht had ik liggen malen over wat ik nou moest doen, of ik nu wel de goede beslissing had genomen en of Lars wel echt de man was waar ik de rest van mijn leven mee wilde delen.
Ik liet mijn hand over de prachtige versieringen op mijn jurk gaan. Duizenden piepkleine steentjes en pareltjes versierden de kanten bloemen op het bovenstukje van mijn jurk. Hij was oprecht prachtig om te zien, meteen toen de verkoopster hem uit het rek had gepakt was ik er al verliefd op geweest en hoeveel jurken ik daarna ook paste, ik had nooit meer dat ‘Ja’ gevoel gehad wat ik bij deze jurk heel duidelijk voelde.
Hoe zeker ik me over deze jurk voelde, hoe onzeker ik me voelde over deze dag. Had ik me ook zo gevoeld als het Ralph was waarmee ik vandaag zou gaan trouwen? Waarschijnlijk wel, maar dan op een andere manier.
Ik hoorde beneden wat gerommel en wat gepraat en liep naar de kamer naast die van mijn ouders, waar Rosie op mijn oude bed lag te slapen. Ze was die ochtend van alle spanning zo vroeg wakker geweest, dat ze om twaalf uur al helemaal instortte en mijn vader haar naar bed had gedragen. Ik streek een donkere krul uit haar gezichtje en glimlachte, terwijl er een traan over mijn wang gleed. Alles in mijn leven was onzeker, behalve Rosie. Ik was destijds zo bang geweest dat ik geen goede moeder zou zijn, dat ik er door mijn leeftijd niets van zou bakken en dat ik überhaupt geen goede moeder zou zijn door het gedoe tijdens de zwangerschap. Maar Rosie nam al die onzekerheden weg, ze was zo’n prachtig en liefdevol kind, ze was meer dan ik ooit verdiend had. Door hier zo bij haar te zitten, twijfelde ik nog meer. Rosie was precies Ralph. Iemand die ze samen zou zien zou meteen weten dat zij zijn dochter was. Maar zij wist zelf niet dat hij haar vader was. Zou het niet beter voor haar zijn als ik naar mijn hart zou luisteren en wat minder naar mijn verstand?
Ik hoorde geklop op de deur en toen ik niet reageerde, hoorde ik hem zachtjes open gaan. Ik keek op naar de deur en zag twee blauwgroene ogen mijn kant op kijken.
‘He..’ Zei hij zachtjes.
‘He..’
Hij kwam naast me op bed zitten en aaide over Rosie haar haartjes, alsof hij nooit anders had gedaan.
‘Ze is prachtig Lex..’
Ik knikte. ‘Dat zeg je alleen maar omdat ze op jou lijkt.’
Hij keek me verbaasd aan en toen hij zag dat ik een grapje maakte, lachte hij.
‘Je weet zelf ook wel dat dat niet zo is.’
Ik glimlachte en keek weer naar Rosie, terwijl er een traan over mijn wang rolde en terecht kwam op mijn jurk.
‘Lex? Kunnen we misschien.. Praten? In een andere kamer?’
Ik knikte en stond op, waarna ik naar de kamer van mijn ouders liep. Ik liep naar het bed en draaide me om, waarna ik zag dat hij in de deuropening stond en bewonderend naar me keek. Ik kende die blik van hem, hij had al talloze keren zo naar mij gekeken, het was pure liefde wat ik in zijn ogen zag.
‘Ralph.. Toe..’
Hij liep naar me toe en sloot de deur. Hij kwam voor me staan en pakte mijn handen vast.
‘Mag ik je een vraag stellen Lex?’
Ik keek hem verbaasd aan en knikte. Hij schraapte zijn keel en de blik in zijn ogen werd serieus.
‘Wat is hetgeen wat je op dit moment het liefste zou doen.’
‘Dat kun je niet vragen Ralph..’
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken en sloeg ze neer. Hij legde een vinger onder mijn kin en duwde hem zachtjes omhoog, tot ik hem aankeek.
‘Oké, laat ik het anders zeggen. Als je met niemand rekening zou moeten houden, als je niemand zou kwetsen met je besluit en je niemand zou kwijtraken. Wat zou je dan op dit moment het liefste willen doen.’
Ik slikte mijn tranen weg. ‘Dat kan ik je niet vertellen.’
‘Lex, wees nou één keer eerlijk tegen jezelf.. tegen mij. Wat zou je dan willen?’
Ik keek hem diep in zijn ogen en zuchtte.
‘Dan zou ik verder gaan met jou.. Dan liep ik over een paar minuten de trap af naar beneden. Jij zou daar beneden op me wachten en naar me kijken zoals je zonet naar me keek. Jij zou degene zijn waarmee ik vanmiddag zou gaan trouwen.. We zouden samen een leven opbouwen, tot we beide oud zijn. Ik zou je hele leven lang van je houden en alles doen om jou gelukkig te maken…. Dat is wat ik op dit moment het liefste wil.’
Hij streek een traan van mijn wang en ik zag zijn ogen vochtig worden.
‘Maar waarom doe je het dan niet? Wat houdt je tegen dat je dat nu niet kunt doen?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ik.. Ik… ‘
Ik sloeg mijn ogen neer en schudde mijn hoofd.
‘Het spijt me, ik kan het je niet vertellen. Ik kan het gewoon niet.. Ik zou willen dat het anders was, maar dat is niet zo.. Het spijt me echt heel erg.’
Ik liet zijn handen los en wilde naar het raam lopen, maar hij pakte mijn hand vast en trok me naar zich toe. Hij pakte mijn gezicht met zijn beide handen vast en kuste me. Hij ademde diep in en even wilde ik dat het voor altijd zou blijven duren, maar veel te snel liet hij me los en was het voorbij.
Nog één keer keek hij me aan en daarna liep hij weg, zonder iets te zeggen. En hij liet mij achter, met een hart dat erger gebroken was dan ooit.
