Florine.
Ik liep met Ralph naar de deur en gaf hem een knuffel.
‘Dank je wel Ralph. Dank je dat je blijft. Ik beloof je dat ik met Lexie zal praten en dat het allemaal goed komt.’
Hij knikte en gaf me een hand, waarna hij de deur uit liep. Ik liep terug naar de woonkamer waar Joost mijn zijn bril op in de map zat te lezen.
‘Ongelofelijk. Hij heeft geen cent aangeraakt. Gewoon helemaal niets.’ zei hij verwonderd.
‘Hij is niet zo slecht als je denkt Joost. Hij heeft misschien ooit een verkeerde beslissing gemaakt toen hij verliefd werd op onze dochter, maar toen ze iets met elkaar kregen wist hij niet dat hij haar leraar zou worden. Hij zag gewoon een mooi meisje aan de bar zitten en greep zijn kans. Precies zoals ieder ander ook gedaan zou hebben.’ Joost knikte en legde zijn gezicht in zijn handen.
‘Joost?’ Zei ik zachtjes en ik ging naast hem zitten.
‘Ik heb zoveel fout gedaan Flo. Hoe kan het dat ik nu pas in zie dat hij geen slechte man is? Hij houdt van haar en ik stuurde hem weg. Hij maakte een verkeerde beslissing, maar ik heb iets veel ergers gedaan. Ik heb onze dochter misschien wel haar enige kans op ware liefde ontnomen. De kans om een gezin te kunnen zijn met Rosie en haar echte vader.’
Hij stond op en we knuffelden elkaar. Morgen was de dag dat onze dochter ging trouwen. Onze baby, het enige kind dat we ooit hadden mogen krijgen. Ik dacht ineens terug aan heel lang geleden, het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was. Iets dat vrijwel onmogelijk was en oprecht een wonder. Spannende weken volgden, maar alle echo’s waren goed en ik was helemaal in de wolken met het nieuws dat ik een gezonde dochter zou krijgen.
Ik kon me nog precies het moment herinneren dat ik Joost vertelde over de zwangerschap. De laatste weken samen en alle tijd die we moesten inhalen. De bevalling, die ik niet zonder hem had kunnen doen. De intense eerste weken met een pasgeboren baby in huis. We wisten beide niet wat we moesten doen als ze maar niet stopte met huilen en snapten niet waarom ze niet stopte met krijsen. Ik weet nog dat ik mijn moeder midden in de nacht huilend belde omdat Lexie maar niet stopte met huilen en ik me de slechtste moeder ooit voelde. Zij kwam midden in de nacht met een warme kruik en masseerde Lexie net zolang tot ze rustig was en de krampjes voorbij waren. Joost was altijd degene die me had gekalmeerd en me ervan had overtuigd dat andere moeders ook door deze fase gingen. Dat zij af en toe ook niet wisten waar ze mee bezig waren en het grootste gedeelte van de tijd ook maar gewoon iets deden.
Lexie was altijd snel geweest, de eerste stapjes zette ze voor haar eerste verjaardag en met anderhalf zei ze al zinnetjes van drie woorden. Hoe trots ik ook was geweest, soms wenste ik wel eens dat ze ophield met haar oneindige vragen en gekwebbel.
Toen ze vier was ging ze naar school en brak er voor ons ook een nieuwe fase aan. Het was het jaar van de stalker, het jaar dat ik mijn vader verloor en het jaar dat we definitief besloten dat er geen tweede kindje kwam.
Haar jeugd was gelukkig en hoewel we af en toe het idee hadden dat we tekort schoten, groeide ze uit tot een prachtige jonge vrouw, die nog steeds heel veel kletste en nog steeds vreselijk bijdehand was. Maar ze was ook slim en liefdevol. Ze was net zo’n romanticus als ik en stortte zich vol in de liefde.
En toen werd ons kindje ineens zelf ook moeder. Na een moeilijk jaar zette ze een prachtige dochter op de wereld, een meisje dat precies haar karakter had en waar wij als opa en oma meteen stapelverliefd op waren.
En nu bijna vijf jaar verder ging ze ineens trouwen.. Maar het was niet mer de man waarmee ik had verwacht dat ze zou eindigen. Natuurlijk had ik niet staan springen toen ze vertelde dat ze verliefd was op haar leraar en ik was opgelucht toen het voorbij was. Maar toen ze een paar maanden later ineens bij me kwam staan in de keuken en vertelde dat ze hem weer had gezien, merkte ik aan haar stem hoeveel ze om hem gaf. Zoals ze over hem sprak, had ze nooit over Lars gesproken. Als ze over Ralph vertelde had ze een twinkeling in haar ogen en een glimlach die niet van haar gezicht te krijgen was. Ik had altijd stiekem gehoopt dat de baby van Ralph zou zijn en dat nooit onder stoelen of banken gestoken. Toen meteen na de geboorte bleek dat de baby als twee druppels water op Ralph leek, had ik meteen weer hoop dat ze ooit bij elkaar zouden komen. Maar hij verdween en kwam niet meer terug, totdat ik hem vond.
Ik wist niet wat er tussen hen gebeurd was in de afgelopen weken, maar Ralph had iets gedaan wat Lexie heel erg gekwetst had. Bovendien vermoedde ik dat er meer aan de hand was. Lexie had in de afgelopen dagen meerdere keren gezegd dat ze geen keuze had en kon niet vertellen waarom niet. Misschien was ze bang om Lars voorgoed kwijt te raken? Misschien was ze bang voor de mening van buitenstaanders? Of misschien was ze wel bang om een sprong in het diepe te nemen en haar hele leven op het spel te zetten als ze toch voor Ralph koos.
‘Joost?’ zei ik zachtjes.
‘Je moet met haar praten. Ik weet niet waarom, maar ze luistert naar jou. Alsjeblieft… Praat met haar voordat ze de allergrootste fout van haar leven maakt en er geen weg meer terug is.’
Joost knikte:
‘Ik zal morgen met haar praten.’
