Lexie.
Mijn oma was dood. Talloze gemiste oproepen en berichtjes stonden op mijn scherm met condoleances en sterktewensen. Mijn moeder had meerdere voicemails achter gelaten met of ik haar alsjeblieft wilde bellen en dat er iets heel ergs gebeurd was. Maar de berichtjes die ik daarna kreeg lieten niets aan de verbeelding over.
Vlak nadat ik weg was gedaan die ochtend, was ze overleden. Het was gebeurd terwijl ik ongeveer net het ziekenhuis uitliep en het was heel snel gegaan. Zo snel dat toen mijn moeder de kamer binnenliep, ze er al niet meer was. Een hartstilstand was de oorzaak en ze konden niets meer voor haar doen.
Ik voelde me verschrikkelijk schuldig en kon geen woord uitbrengen. In die uren dat ik bij Ralph was geweest, had ik mijn moeder genegeerd die net haar moeder had verloren. Zij was haar moeder kwijtgeraakt terwijl ik iemand zoende die niet de man was waar ik mee zou gaan trouwen.
Zonder veel te zeggen trok ik mijn nog natte kleding weer aan en nam afscheid van Ralph. Net toen ik thuis kwam reed Lars de oprit op die het nieuws van mijn moeder had gehoord. Hij sloot me in zijn armen en troostte me, terwijl ik heen en weer werd geslingerd tussen het verdriet om mijn oma en mijn schuldgevoelens. Ik had Lars alweer bedrogen en weer was het met dezelfde man. Ik kon van alles zeggen over Lars, hij was niet bepaald mijn droom man en hij zette me niet meer in vuur en vlam zoals dat vijf jaar geleden nog wel het geval was. Maar hij hield van me en in de laatste vijf jaar was hij er altijd onvoorwaardelijk voor me geweest, zelfs toen ik vreemd was gegaan en zwanger was van een andere man. Sterker nog, hij had zelfs meegeholpen dat kind op te voeden! Ik wist gewoon echt niet meer wat ik moest doen.
Zodra hij het nieuws hoorde vloog mijn vader meteen terug naar huis. Mijn moeder was kapot van het nieuws dat haar enige nog levende ouder overleden was en was niet in staat om ook maar iets te doen. Aangezien Lars aan het werk was, had ik de ondankbare taak om hem op te halen. Ik stond in de aankomsthal van het vliegveld te wachten toen ik hem ineens zag. Ik had aan mijn moeder gevraagd in hoeverre zij wist wat hij gedaan had en toen bleek dat zij ook geen idee had van zijn leugens, had ik ontzettend veel medelijden met haar. Ik was zelf ontzettend boos op mijn vader. Ik snapte niet hoe hij dit had kunnen doen, dat hij mij dit had aangedaan was nog tot daar aan toe, maar ik kon er met mijn hoofd niet bij dat hij bewust had gezorgd dat Rosie geen band met haar echte vader kon opbouwen. Als mijn moeder Ralph niet was gaan zoeken, dan had ze hem misschien nooit leren kennen en had Ralph nooit geweten dat hij een dochter had.
In eerste instantie had ik hem meteen willen confronteren met wast ik wist, maar mijn oma overleed en ik realiseerde me dat op dit soort momenten familie belangrijker was dan wat hij gedaan had. Ik had alleen mijn ouders nog en als daar door een stomme ruzie eentje van zou wegvallen, dan hield ik nog minder familie over. Ook telde het mee dat mijn vader nooit kwade bedoelingen had gehad. Hij deed het om mij en Rosie te beschermen en ervoor te zorgen dat we een goede toekomst hadden en niets tekort kwamen. Zijn intenties waren goed, de uitvoering was alleen ronduit kut. Maar goed, als zelfs Ralph begrip had voor wat hij had gedaan, wie was ik dan om dat niet te hebben?
Ik stond net op mijn telefoon te kijken toen er een lange man met donker haar aan kwam lopen. Hij stopte voor me en zuchtte.
‘He Lexie.’
Ik keek hem aan en zag al mijn jeugdherinneringen voorbij komen. Ik hield van mijn moeder, maar al mijn lievelingsherinneringen had ik meegemaakt met mijn vader. Ik wist nog hoe verschrikkelijk ik het de vorige keer, tijdens mijn zwangerschap van Rosie, vond om geen contact met hem te hebben. Dus ik besloot het te laten rusten. Ooit zou er een moment komen om erover te praten, maar nu was dat moment niet.
‘He pap.’ zei ik zachtjes en ik voelde meteen hoe hij zijn grote sterke armen om me heen sloeg.
‘Wat fijn dat je me op komt halen. Hoe gaat het met je moeder? Trekt ze het allemaal een beetje?’
Ik schudde mijn hoofd en voelde de tranen in mijn ogen prikken.
‘Nee, het gaat niet goed met haar. Ze realiseert zich heel erg goed dat ze nu niemand meer heeft. Dat jullie niemand meer hebben. Alleen tante Katja is er nog, maar verder is er van onze kant van de familie niemand die kan komen. Gisteren tijdens het versturen van de uitnodigingen voor de uitvaart stortte ze helemaal in, omdat ze niet wist wie er nou allemaal moesten komen.’
Mijn vader zuchtte, ‘Ik weet het, we hebben natuurlijk wel meer familie, maar ik denk niet dat mijn vader er na bijna vijfendertig jaar nog op zit te wachten dat ik contact zoek.’
We liepen naar mijn auto en ik nam plaats achter het stuur.
‘Dat weet je niet pap, misschien zijn ze wel dolblij dat je contact met ze opneemt.’ Hij keek uit het raam en schudde zijn hoofd.
‘Nee, mijn vader vergeeft het me nooit dat ik weggegaan ben. Ik heb je het verhaal wel eens verteld toch?’
Ik schudde mijn hoofd en hij keek me bedenkelijk aan.
‘Hmm, nou het is een beetje een lang verhaal. Maar mijn moeder raakte op latere leeftijd nog een keer zwanger en overleed tijdens de bevalling. Ik kon het verlies van haar niet aan en nam afstand. Ik ben niet eens op haar uitvaart geweest. Mijn vader kon het me niet vergeven en daarom hebben we geen contact meer.’
‘Maar tante Katja heeft nog wel contact met ons toch? Waarom zij wel?’
Mijn vader wreef met een hand door zijn haar en knikte.
‘Wat ben jij nieuwsgierig vandaag. Dat is ook een beetje een lang verhaal, maar Katja en ik hebben een bijzondere band, mede omdat ik haar leven gered heb. Ze overleed bijna tijdens een bevalling en uiteindelijk kon ik haar samen met nog een andere arts redden.’
Ik glimlachte naar hem en zuchtte. Door al het gedoe met mijn vader was ik bijna vergeten wat voor een ontzettend goede dingen hij voor andere mensen deed. Hij was geen slecht mens, hij maakte alleen maar slechte beslissingen.
Ik haalde diep adem en keek hem aan.
‘Pap? Ik moet je iets vertellen.’
Hij keek me verbaasd aan, terwijl ik snel wat moed verzamelde. Hij kon nu niet boos op me worden toch?
Ik pakte het stuur stevig vast en slikte.
‘Pap, rustig blijven. Er verandert helemaal niets.’ ‘Lexie, wat is er aan de hand? Vertel gewoon wat er is?’ Zei hij.
‘Ralph is terug.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
