Lexie.
Ik reed de oprit van mijn moeder op en zag dat ze al bij het raam stond te wachten. Met haar jas al aan liep ze door de regen naar buiten en kwam naast me zitten.
‘Wat een regen he?’ zuchtte ze terwijl ze haar gordel vast deed.
Ik knikte en reed achteruit. We hadden afgesproken om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn oma, de moeder van mijn moeder, was heel erg lelijk ten val gekomen en had haar heup gebroken. Ze was gevallen toen ze op een stoel was geklommen, om iets uit het bovenste keukenkastje te pakken. Ze was al in de tachtig en ik schrok ontzettend toen ik het hoorde. Volgens de dokter was het een wonder dat ze het overleefd had, aangezien ze flink hard gevallen was.
Mijn moeder was opvallend stil tijdens de rit naar het ziekenhuis, ze was eigenlijk nooit stil en was altijd verschrikkelijk nieuwsgierig naar alles wat er in mijn leven gebeurde, dus ik vond het behoorlijk vreemd dat ze helemaal niets zei. Pas toen we op de snelweg waren begon ze te praten.
‘He Lex, is er vanmorgen nog wat gebeurd? Je ziet er zo zenuwachtig uit.’
Ik keek haar verbaasd aan en schudde mijn hoofd.
‘Nee hoor, hoe kom je daarbij?’
‘Oh zomaar.’ zei ze snel.
‘Mam? Wat is er aan de hand? Je doet raar. Is er iets met pap ofzo?’
Mijn moeder schudde met haar hoofd en keek weer uit het raam. Ik snapte er niets van, ze kon toch niet weten dat ik Ralph vanmorgen had gezien? Had ze hem misschien bij mijn huis weg zien komen? Ik besloot haar maar eens aan de tand te voelen.
‘Mam? Weet je wat ik me net bedacht? Ik wil eigenlijk weer contact met Ralph zoeken, kijken of we het uit kunnen praten.’
Zoals ik al had verwacht kreeg ze een lach op haar gezicht:
‘Ohh dat lijkt me een heel goed idee! Ik help je wel met zoeken.’
Ik schudde mijn hoofd en zuchtte.
‘Zie je wel, ik wist het. Hoe heb je hem gevonden en waarom heb je hem naar me toegestuurd?’
‘Oh Lexie, het is gewoon, je bent zo ongelukkig de laatste tijd en ik dacht dat als jullie het uit zouden praten dat het dan misschien weer beter met je zou gaan, omdat je het dan kon afsluiten.’
Ik kneep in mijn stuur en trapte het gas wat verder in.
‘Mam, je weet dat ik over een paar weken ga trouwen he? Hoe haal je het in je hoofd om hem nu te gaan zoeken en alles overhoop te gooien?’
‘Nou waarom denk je? Omdat ik vind dat je een fout maakt. Je trouwt alleen maar met Lars omdat je denkt dat je geen andere keuze hebt. Je houdt niet eens van hem! Je moet eens stoppen met doen wat er van je verwacht wordt en gewoon eens een keer gaan leven.’
Boos keek ik haar aan:
’Nou sorry hoor dat ik graag wat zekerheid in mijn leven heb. Ik ben nu eenmaal niet het type dat zich door een vrijwel onbekende man laat bezwangeren om vervolgens maanden te liegen en later wel eens te trouwen. Jij hebt altijd maar gewoon gedaan waar je zin in had, ik wil doen wat het beste is voor mij en voor mijn dochter.’
‘Jeetje Alexandra, wat is dat voor een rotopmerking, is dat hoe je over mij denkt? Heb je enig idee hoe lastig het voor mij was om alleen te zijn in mijn zwangerschap van jou?’
Ik zuchtte en reed de inrit naar de stad in.
‘Je hebt het er zelf naar gemaakt, je had ook direct eerlijk kunnen zijn tegen pap. Niet dat dat je altijd wat oplevert, want kijk naar mij. Ik was eerlijk tegenover Lars en Ralph en werd uiteindelijk gedumpt door Ralph. Sorry hoor dat ik probeer wel het goede te doen.’
Mijn moeder keek boos uit het raam en ik hoorde aan haar ademhaling dat ik een gevoelige snaar geraakt had. Ik weet ook niet waarom ik zo boos op haar was, misschien omdat ze zich ongevraagd met mijn leven had bemoeid en ik nu met gevoelens zat die ik jarenlang diep weggestopt had?
‘Heb je hem nog wel de kans gegeven om zijn verhaal te doen?’ zuchtte ze. Ik haalde mijn schouders op.
‘Nee, hij heeft vijf jaar lang de kans gehad om zijn verhaal te doen en net als ik op het punt sta om verder te gaan, komt hij ineens om het uit te leggen? Het is nu te laat.’
Ik parkeerde de auto bij het ziekenhuis en liep snel naar binnen, terwijl ik gevolgd werd door mijn moeder.
’Lex..’ zei ze.
‘Nee mam, ik wil nu naar oma toe. Ik wil het er niet over hebben. Sorry.’
Ze haalde me in en drukte me iets in mijn hand.
‘Alsjeblieft Lex, je hoeft van mij niet met hem te praten. Maar lees deze brief. Ik weet zeker dat je er spijt van krijgt als je dat niet doet.’
Ik keek naar het adres en stopte hem met een zucht in mijn tas, waarna ik door de regen het ziekenhuis in liep. We meldden ons bij de balie en werden naar de juiste afdeling gestuurd, waar we haar kamer binnenliepen.
Daar lag ze op bed, mijn oude omaatje. Ze was op mijn ouders en tante na het enige familielid dat ik nog had. Vroeger toen ik klein was had ik een hele sterke band met mijn opa, maar hij overleed toen ik vier was en ik herinner me niet meer zoveel van hem. Mijn vader had geen contact met zijn kant van de familie, door een ruzie waar ik niet zoveel van snapte en ik had hun dus ook nooit leren kennen. Mijn tante was na het overlijden van haar man naar het buitenland verhuisd en als mijn oma dood zou gaan, dan bleef ik dus alleen achter met mijn ouders.
Ze lag te slapen en toen we naast haar kwamen zitten, gingen haar ogen heel even open.
‘Lexie, Florine. Wat fijn dat jullie er zijn.’
Mijn moeder boog zich over haar heen en gaf haar voorzichtig een knuffel.
’He mam, wat heb je ons laten schrikken. Hoe gaat het met je? Geven ze je wat pijnstillers?’
Mijn oma knikte en er kwam een voorzichtig lachje op haar gezicht.
‘Ik ga even met de dokter praten. Blijf jij bij oma?’ Zei mijn moeder.
‘Lexie kindje. Waar is mijn achterkleindochter?’
Haar stem klonkt krakerig en ik merkte dat het haar moeite kostte om zich verstaanbaar te maken.
‘Ze is op school oma.’ zei ik zachtjes.
‘Wat is er aan de hand meisje? Je ziet er nog verdrietiger uit dan anders. Is er iets gebeurd?’ Ik zag de bezorgdheid in haar oude lichtblauwe ogen en knikte.
‘Ralph stond vanmorgen ineens voor de deur.. Hij zag Rosie en hij wilde graag iets vertellen, maar ik heb hem weggestuurd.’
Ze pakte mijn hand beet en glimlachte.
‘Och meisje.. Ik zie aan je gezicht wat er in je omgaat. Je houdt van hem en diep van binnen wil je hem een kans geven. Maar je wil niemand teleurstellen.’
Ik slikte mijn tranen in en knikte, dat was precies wat ik voelde.
‘Neem aan van een oude vrouw als ik, dat het leven veel te kort is. Veel mensen hebben maar één ware liefde in hun leven en jij hebt het geluk dat je er twee had. Het is aan jou om degene te kiezen die je het meest gelukkig maakt.’
Ze kneep zachtjes in mijn hand en glimlachte. ‘En meisje, als ik je nog één goede raad mag geven, doe alsjeblieft wat aan je haren. Ik mis die prachtige rode haren van je.’
‘Oké oma, ik zal meteen een afspraak bij de kapper maken, probeer jij maar wat te rusten.’
Ze sloot haar ogen en een paar ogenblikken later voelde ik haar greep om mijn hand verslappen.
Ik wilde mijn telefoon uit mijn tas pakken en zag de brief uit mijn tas steken. Ik hoorde de woorden van mijn moeder door mijn hoofd gaan, dat ik spijt zou krijgen als ik hem niet zou lezen en haalde hem uit mijn tas. Ik las de brief woord voor woord en kon mijn tranen niet bedwingen. Ik had een enorme fout gemaakt.. Al die jaren had ik ernaast gezeten. Hij had me niet gedumpt, hij was gedwongen om weg te gaan.
Ik gaf mijn oma een kus op haar wang en rende snel de kamer uit. Op de gang kwam ik mijn moeder tegen en nog voor ze wat kon zeggen zei ik dat ik snel iets moest doen.
Ik had geen tijd om op de lift te wachten en rende de trappen naar beneden, naar de parkeerplaats. Als ik Ralph zo goed kende als ik dacht dat ik hem kende, dan wist ik precies waar hij naartoe was gegaan. Ik reed zo snel als ik kon in de stromende regen terug naar het dorp en parkeerde mijn auto aan de strandboulevard. Het strand was verlaten en meteen toen ik de auto uitstapte, drongen de regendruppels door in mijn dunne witte blouse. Ik deed een hand boven mijn ogen om ze te beschermen tegen de regendruppels en ineens zag ik hem daar staan. Ik riep zijn naam en liep het strand op. Mijn hakken bleven haken in het natte zand en ik besloot ze uit te schoppen en naar hem toe te rennen. Ik stopte voor hem en keek naar zijn verbaasde gezicht. Het kon me niet schelen dat mijn blouse door de regen helemaal doorschijnend was of dat mijn haar in een zielige bende over mijn schouders hing.
‘Lexie.. Ik.’ stamelde hij.
Maar ik liet hem niet uitpraten.
Ik deed iets waar ik al vijf jaar naar verlangde, ik legde mijn handen om zijn gezicht en terwijl ik op mijn tenen ging staan, trok ik hem zachtjes naar me toe en zoende hem.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
