Ralph.
Haar lippen waren nog net zo zacht en warm als ik me herinnerde. Haar kus overviel me een beetje, maar tegelijkertijd wakkerde hij dat gevoel weer bij me aan dat ik herkende van al die jaren geleden. Ik realiseerde me hoe erg ik haar gemist had en hoe ontzettend mijn lichaam naar haar verlangde. Ik liet mijn handen over haar rug gaan en tilde haar moeiteloos op. De regen viel met bakken uit de hemel, maar dat kon ons beide niet schelen, het was alsof wij de enige twee mensen op de wereld waren op dat moment. Ze legde haar voorhoofd tegen het mijne en stopte even om op adem te komen.
‘Ohh Lexie…’zei ik zachtjes.
Ik zette haar neer en sloeg mijn armen en mijn jas om haar natte lichaam heen. ‘Ralph, het spijt me zo verschrikkelijk, ik heb je brief gelezen.. Ik heb hem nooit gezien… Als ik had geweten dat…. dan had..’
Ik legde mijn hand op haar wang en kuste haar zachtjes.
‘Ik weet het, het geeft niet. We kunnen de tijd toch niet terugdraaien, dus ik ben blij dat je het nu tenminste weet.’
Ik voelde dat ze rilde van de kou en trok haar nog wat dichter tegen me aan. ‘Kom, ik logeer hier vlakbij, in mijn kamer kunnen we praten.’ zei ik.
Samen liepen we van het strand af en stapten in haar auto, ik wees haar de weg naar het kleine hotel waar Florine een kamer voor me had gehuurd.
‘Wil je misschien een t-shirt lenen? Dan kunnen je kleren drogen over de verwarming.’
Ze knikte en nam het droge shirt aan dat ik haar gaf. Ze liep de badkamer in om zich om te kleden en trok de deur achter zich dicht, maar zonder dat ze het merkte sprong hij weer van het slot en had ik uitzicht op haar terwijl ze zich omkleedde. Ik probeerde mijn blik af te wenden, maar het was onmogelijk. Ze trok haar natte spijkerbroek uit en hing hem over de radiator, daarna knoopte ze haar blouse los en liet hem van haar schouders zakken. Ik vermoedde het al toen ik haar zonet vasthield, maar pas nu ik haar zonder haar kleding zag was het echt duidelijk. Ze was altijd al slank geweest, maar van wat ik nu zag schrok ik gewoon een beetje. Ze was zoveel afgevallen dat haar ribben duidelijk zichtbaar waren. Ze liep wat verder de badkamer in waardoor ze niet meer zichtbaar was en ik begon me ook uit te kleden. Ik had net een droge broek aangetrokken toen ze binnenkwam en ik zag dat ze bloosde.
‘Ik wil best met je praten, maar ik ben bang dat ik niets mee krijg van wat je zegt als je geen shirt aandoet..’ zei ze lachend.
Ik pakte een shirt uit mijn koffer en trok hem aan, waarna ik op bed ging zitten.
Ik klopte naast me op bed en een klein beetje onwennig ging ze naast me zitten. Het bracht een herinnering terug aan kerstavond zes jaar geleden, toen ze ruzie met haar ouders had en ze door de regen naar mijn huis was gereden. We namen toen voor de eerste keer afscheid en hoewel ik destijds dacht dat het definitief zou zijn, bleek dat natuurlijk niet het geval te zijn.
De minuten verstreken terwijl we zwijgend naast elkaar zaten, wachtende tot één van ons tweeën wat zou zeggen. Ik besloot het voortouw te nemen en over iets luchtigs te beginnen.
‘Dus… Rosie he? Ze weet wel wat ze wil of niet?’
Lexie lachte knikkend.
‘Hou maar op, mijn ouders zeggen altijd dat zij mijn straf is voor wat ik vroeger allemaal uitgevreten heb. Het is echt ongelofelijk dat een meisje dat er zo lief uitziet, zo’n karakter kan hebben.’
‘Ja, dat idee had ik al toen ik haar bij de deur zag staan. Voor niemand bang!’
Ze keek me aan met een voorzichtige glimlach.
‘Als je het leuk lijkt, kunnen we wel een keer iets samen met haar gaan doen. Zodat je haar een beetje kunt leren kennen. Het is een geweldig kind en ze lijkt als twee druppels water op je.’
Ik knikte: ‘Ja, dat zou ik echt geweldig vinden. Ik heb zoveel gemist van haar. Het zou me ontzettend leuk lijken om haar een beetje te leren kennen.’
Ze trok haar benen op en ging in kleermakerszit zitten.
‘Ik heb je brief gelezen. Mijn moeder vertelde dat mijn vader hem ergens verstopt had. Ik snap er gewoon niets van, wist hij dan al die tijd waar je was?’
‘Nee. Dat wist hij niet. Of tenminste, ik denk dat hij dat niet wist. Maar hij heeft me gevraagd weg te gaan en dat is dus wat ik gedaan heb.’
Ik zag de pijn van het verraad van haar vader in haar ogen. Het was niet de eerste keer dat hij haar pijn had gedaan, maar ik merkte aan haar dat deze keer haar het meeste deed.
‘Maar waarom heb je niets gezegd? Je had me toch kunnen bellen en vertellen wat een eikel mijn vader was? Ik snap gewoon echt niet waarom je je zo door hem hebt laten beïnvloeden.’
Ze legde haar handen in haar schoot en ik zag de enorme diamanten ring aan haar vinger glinsteren.
‘Ik zag elke keer hoe dol je vader op Lars was en toen hij me vroeg afstand te nemen, was ik eerst niet van plan om dat te doen. Totdat je vader vertelde dat hij je ten huwelijk ging vragen. Ik wist dat wat wij hadden heel bijzonder was, maar ik kon nooit op tegen hem. Ik dacht niet alleen aan jou, maar ook aan de baby. Daarnaast.. je ouders zijn beide arts, net als dat je opa en oma dat waren. Ik ben maar een leraar, ik kon toch nooit opbotsen tegen wat ze van een schoonzoon verwachtten? Ik zou nooit goed genoeg zijn.’
Ze zag dat ik naar haar ring keek en draaide hem snel met de steen naar binnen. ‘Als je me goed zou kennen, dan wist je dat ik daar helemaal niets om geef.’
Ze deed de ring af en hield hem tussen haar duim en haar wijsvinger, zodat hij glinsterde in het zonlicht dat tussen de gordijnen door naar binnen viel.
‘Dit zegt me niets. Hij is mooi en vast ook heel duur, maar voor mij gaat het om de boodschap die erbij hoorde. Lars heeft me ten huwelijk gevraagd omdat hij zei van me hield en voor me wilde zorgen. Maar dat waren alleen maar woorden, ik heb het nooit echt gevoeld.’
Er rolde een traan over haar wang die ik opving met mijn vinger.
‘Jarenlang heb ik me afgevraagd of het allemaal nep was tussen ons, of je niet van me hield. En nu kom ik erachter dat mijn vader je weggejaagd heeft. Al die jaren wist hij dat Rosie jouw dochter was. Maar hij heeft niets gezegd. Je hebt zoveel van haar leven gemist, de eerste stapjes, de eerste woordjes, zelfs haar eerste schooldag. Om het maar niet te hebben over hoe verschrikkelijk ik je gemist heb.’
De tranen liepen over haar wangen en voorzichtig nam ik haar schokkende lichaam in mijn armen.
‘Ik ben nooit gestopt met van je je houden Lexie. Alles wat ik in die brief zei was waar. Ik hoop zo dat je me nog een kans wil geven. Niet alleen om Rosie te leren kennen, maar ook voor jou. Om nu eindelijk voor eens en altijd bij je te kunnen zijn.’
Ze veegde haar tranen af en knikte.
‘Ik ga mijn vader bellen en hem confronteren met wat hij gedaan heeft. En daarna ga ik met Lars praten. Het kan niet zo zijn dat hij hier niets vanaf wist.’
Ze pakte haar telefoon uit haar tas en sloeg ineens een hand voor haar mond. ‘Nee, nee, NEE!’ Hoe kan dit?’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier.
