Zomer vol geheimen | Hoofdstuk 20

by Tamara

Lexie.

Daar was hij dan.. Ik staarde in de ogen die ik al bijna vijf jaar niet had gezien en slikte. Rosie hield zijn hand vast en vroeg hem of hij binnen wilde komen, maar hij bleef voor de deur staan en keek me zwijgend aan.

‘Ralph..’ zei ik zachtjes.

‘Lexie.. Ik..’

Rosie keek ons beide verbaasd aan en zuchtte.

‘Mammie, waarom mag meneer Ralph niet binnenkomen?’

Ik glimlachte naar haar en zei:

‘Omdat niet iedereen die voor de deur staat gewoon binnen mag komen lieverd. Ga maar even een spelletje doen op de tablet en trek je schoenen maar vast aan. Ik kom er zo aan.’

Ze liet zijn hand los en zwaaide naar Ralph. Ze rende zo snel als ze kon naar de kamer waar ik meteen het vrolijke melodietje van haar tablet hoorde.

Ik slikte en keek hem aan.

‘Ralph.. Wat doe je hier.. Waarom ben je gekomen?’

Hij lachte en meteen zag ik hoeveel hij veranderd was. Zijn donkere haar was wat langer en was met een beetje gel maar achteren gekamd. Zijn witte tanden staken af tegen zijn gebruinde huid en hij had een baard van een paar dagen.Hoe kon iemand die overduidelijk zo weinig moeite voor zijn uiterlijk had gedaan er nou zo perfect uit zien?

‘Lexie het spijt me.. Ik had nooit weg moeten gaan.. I-ik.. Mag ik alsjeblieft binnenkomen? Kunnen we praten?’

Door het horen van zijn stem ging er meteen een wirwar van emoties door me heen. Alles wat ik op die ochtend voelde dat hij wegging, was ineens helemaal terug en werd vermengt met al het verdriet dat ik in de laatste jaren om hem had gehad.

‘Sorry.. Nee.. Ik kan het niet. Ik kan je niet binnenlaten..’ zei ik zachtjes.

Hij haalde zijn schouders op en lachte voorzichtig.

‘Dat geeft niet Lexie. Ik snap heel goed dat je me niet kunt vergeven voor wat ik heb gedaan, maar ik hoop dat je me ooit de kans geeft om het uit te leggen. Ik wil je heel graag vertellen waarom ik het zo heb aangepakt.’

Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en realiseerde me dat ik er vreselijk uit zag. Ik had me nog niet opgemaakt en mijn haren waren nog nat van de douche.

‘Waarom nu Ralph? Waarom kom je NU terug? In de afgelopen jaren heb ik zo vaak contact met je gezocht. Zo vaak heb ik je huilend opgebeld en ik ben zelfs naar je huis gereden om er vervolgens achter te komen dat je gewoon helemaal weg was. Waarom kom je nou juist net op het moment terug dat ik eindelijk de kracht had om een knoop door te hakken en te gaan trouwen?’

Ik zag dat mijn woorden hem verdrietig maakten en het frustreerde me dat ik niet snapte waarom. Waarom was hij verdrietig over wat er gebeurd was? Hij was degene die was weggegaan. Niet ik. 

‘Lexie, ik verwacht niets van je. Ik snap het heel erg goed als je me nu de deur wijst en me nooit meer wil zien. Maar alsjeblieft. Laat me binnen, dan kan ik het je uitleggen. Hij stak zijn hand uit en pakte de mijne vast, alsof hij zijn woorden wat kracht bij wilde zetten. Zijn huid voelde ruw en warm, hij had niet meer de zachte handen die hij altijd had gehad.

‘Waar was je Ralph? Waar was je al die jaren?’ zei ik zachtjes.

‘Weg.. Ik kon hier niet blijven. Ik gunde jou je geluk en dacht dat Lars een betere man voor jou zou zijn.’

Door die woorden knapte er iets.

‘Geluk? Je belooft me dat je voor me zult gaan, we hebben de meest geweldige ochtend samen en ineens is het voorbij. Je laat niets meer van je horen, negeert me compleet en het was net alsof je bij me weggerukt was. Jarenlang heb ik me afgevraagd wat IK fout had gedaan om ervoor te zorgen dat je zo’n hekel aan me had gekregen dat je niets meer van je liet horen. En nu zeg je dat je dat hebt gedaan omdat je me gelukkig wilde maken!!??? Geluk was wel het laatste woord dat in het woordenboek van mijn leven voorkwam in de laatste vijf jaar.’

Ik rukte mijn hand los en keek hem boos aan.

’Lexie.. Het spijt me. Ik wil het je uitleggen..’ zei hij zachtjes.

Inmiddels vielen er grote druppels uit de lucht naar beneden en het zou niet lang meer duren voor het keihard zou gaan regenen. Hij keek verdrietig en even twijfelde ik of ik hem niet toch binnen moest laten om het uit te praten. Maar ik wist dat ik dan weer terug bij af zou zijn. Hij zou mijn hart weer veroveren en mogelijk weer breken. Een tweede keer dit verdriet zou ik niet aankunnen en daarom wilde ik het voorkomen.

‘Sorry Ralph.. Het is te laat. Vijf jaar lang heb je de kans gehad om langs te komen en het uit te praten. Vijf jaar lang heb ik hoop gehouden dat je terug zou komen en dat alles goed zou komen. Dat je een vader zou kunnen zijn voor Rosie..’

Ik brak en voelde de tranen over mijn wangen stromen.

‘Dat was alles wat ik wilde in de afgelopen vijf jaar. Geen grote bruiloft, geen dure auto’s of vakanties.. Alleen wij drietjes.. Maar net op het moment dat het te laat is kom je terug.. Ik kan dit niet Ralph. Ik kan dit niet nog een keer meemaken. Het is te laat, het spijt me.’

Nog voor hij iets terug kon zeggen deed ik de deur dicht en liet me huilend tegen de muur zakken. Ik zag zijn schaduw vertrekken en begon ontzettend hard te huilen. Mijn schouders schokten en de tranen stroomden over mijn wangen en drupten op de grond voor me. In de afgelopen vijf jaar had ik me zo vaak afgevraagd hoe het zou zijn om hem terug te zien, zo vaak had ik verlangd naar het horen van zijn stem en het gewoon met hem kunnen praten. Ik wilde zo graag weten waarom hij was weggegaan, waarom hij nooit meer wat had laten horen en waarom hij nooit meer teruggekomen was. Net op het moment dat het te laat was kwam hij terug. De bruiloft was helemaal geregeld en Lars was vanmorgen meer dan enthousiast geweest. We hadden zelfs voor het eerst sinds maanden weer het bed met elkaar gedeeld en hoewel het maar twee minuten duurde, had ik daarna wel hoop dat het vanaf nu beter zou worden. Als de bruiloft eerst maar achter de rug was.

Ik had net rust en zekerheid in mijn leven, toen Ralph ineens voor de deur stond en alles overhoop haalde. Alles waar ik zo zeker van was geweest was ineens weer weg. Ik kon wel tegen mezelf gaan liegen, maar de waarheid was dat mijn gevoelens in één klap terug waren geweest toen hij voor me stond. Alle herinneringen stroomden terug over wat hij allemaal had gezegd en hoe gelukkig ik altijd met hem was geweest. Ik realiseerde me dat ik weer terug bij af was. Alleen was hij deze keer misschien wel echt voorgoed weg.

‘Mammie?’ hoorde ik ineens naast me.

‘Heeft die meneer je verdrietig gemaakt?’

Ik glimlachte en schudde mijn hoofd.

‘Nee, mama heeft iets stoms gedaan en is daarom een beetje verdrietig. Ben je klaar voor school? Dan stappen we zo in de auto.’

Ze trok haar gele regenjas aan en ik stapte samen met haar in de auto. Toen ik haar weggebracht had reed ik naar mijn moeder, waar ik een nog grotere verrassing zou krijgen.

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.