‘Liefje? Word je zo wakker? Ik moet gaan.’
Ik voelde hoe iemand de dekens van me af haalde en terwijl ik de verschrikkelijke hoofdpijn negeerde, knipperde ik met mijn ogen tegen het felle zonlicht dat in mijn ogen scheen.
‘He, hoe laat is het?’ mompelde ik, terwijl ik dankbaar het glas water en de paracetamol aan nam.
‘Het is half negen. Ik had je ook wel langer willen laten liggen, maar ik moet over een uurtje weg. Anders haal ik mijn vliegtuig niet.’
Ik legde het tabletje in mijn mond en spoelde het weg met water, waarna hij het glas weer van me aannam.
‘Heb je een beetje een leuke avond gehad? Mare vertelde dat je een beetje chagrijnig was.’ grinnikte hij.
‘Ja, vind je het gek? Ze loopt al weken op te scheppen over de geweldige plannen die ze had en uiteindelijk was de bingo samen met een hele groep oudjes van in de zeventig het spannendste van de hele avond.’
Lars lachte en pakte mijn hand beet.
‘Nouja, je hebt het tenminste achter de rug. Nog een paar weekjes en dan is het zo ver. Heb je vanmiddag nou die pas sessie met je moeder?’
Ik knikte en liet mezelf uit bed glijden. Pas toen ik Lars zag grijnzen, had ik door dat ik geen kleren aan had. Ik pakte snel een ochtendjas van de hanger en sloeg die om mijn naakte lichaam heen. Hij schudde zijn hoofd en liep naar me toe. Hij pakte mijn gezicht met beide handen vast en kuste me zachtjes.
‘Je weet wel dat je straks mijn vrouw bent he? Eerste regel van het huwelijk: Nooit je lichaam bedekken voor je man.’
Ik lachte en liet de ochtendjas van me afglijden.
‘Is het zo beter dan?’ Hij liet zijn handen vanaf mijn hals naar beneden glijden richting mijn billen en knikte.
‘Ja, veel beter! Oh Lex, wat doe je me aan? Ik moet straks twee maanden zonder je in Zuid Afrika zitten he? Maak het me niet zo moeilijk.’
‘Gelukkig heb je een leuk vooruitzicht bij thuiskomst.’ zei ik zachtjes. ‘Ja absoluut! Dan is het nog heel even tot de bruiloft en kan ik je eindelijk na al die jaren mijn vrouw noemen. Ik kan serieus niet wachten om met je te trouwen en ons gezin uit te breiden na de bruiloft.’
Hij keek ontzettend blij, maar toen hij mijn blik zag, had hij meteen door dat hij een onderwerp had aangesneden waar ik het niet over wilde hebben.
‘Lars… We hebben deze discussie al een paar keer gehad. Ik wil eerst mijn school afmaken en dan pas nog een tweede kind krijgen. Als ik nu niet door zet dan komt het er nooit meer van.’
Ik hing de ochtendjas terug op de haak en liep naar de badkamer om te gaan douchen.
‘Maar kijk hoe leuk dat zou zijn voor Rosie! Ze wil zo ontzettend graag een broertje of zusje. En mij lijkt het geweldig om eens een hele zwangerschap met jou samen mee te maken. Een zwangerschap zonder al het gedoe eromheen.’
De opmerking over het gedoe schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Ik wist dondersgoed dat Lars Rosie gewoon als zijn eigen dochter zag, dus ik wist niet waarom ik zo boos werd, maar ik kon het niet laten om erop te reageren.
‘Sorry hoor Lars dat je door mijn stommiteiten niet genoeg van mijn zwangerschap kon genieten. Wil je eigenlijk een tweede omdat je nog een kind wil? Of alleen maar omdat je ook een kind van jezelf wil hebben?’
Ik zag aan zijn ogen dat mijn opmerking pijn deed en ik had er meteen spijt van, maar ik kreeg niets uit mijn mond dat het beter zou kunnen maken.
‘Lars ik.. Sorry..’ zei ik zachtjes.
‘Ik snap niet dat je dat na zoveel jaren nog uit je strot krijgt Lex.’ zei hij ineens kwaad.
‘Ze is niet van mij, maar zo voelt het wel. Wanneer zie je nou eens in dat hij je in de steek gelaten heeft Lex? Hij is weggegaan en heeft nooit meer iets van zich laten horen. Wie was er elke nacht als ze krampjes had? Wie bleef bij haar toen ze waterpokken had en jij moest leren voor een tentamen? Wie heeft haar talloze poepluiers verschoond en haar getroost toen ze tandjes kreeg? Ik ben dan misschien niet haar biologische vader, maar ik weet zeker dat dat mij geen mindere vader voor haar maakt. Soms heb ik echt het gevoel dat je alleen maar bij mij bent omdat hij er niet is..’
Hij keek me verdrietig aan en liep daarna de badkamer uit. Ik wist dat ik hem achterna zou moeten gaan om het goed te maken, om te zeggen dat ik ook van hem hield en echt niet alleen omdat Ralph weg was. Maar ik bleef stokstijf stil staan daar onder de douche, net zolang tot ik de voordeur dicht hoorde gaan. Meteen liet ik me op de grond van de douchecabine zakken en begon te huilen. Wat was er toch mis met mij? Waarom bleef ik me zo vastklampen aan een man die hier niet was, die niets met me te maken wilde hebben en die nooit meer wat van zich had laten horen? Waarom kon ik niet gewoon blij zijn met wat ik had met Lars? Hij was een geweldige vader hij was ontzettend lief en ik hield ontzettend veel van hem. Waarom bleef ik hem dan toch afstoten?
Rosie sliep bij de ouders van Lars die een weekend in de stad waren, dus ik kon rustig even mijn trouwjurk passen en haar daarna ophalen. Ik pikte mijn moeder op bij het ziekenhuis waar ze een ochtenddienst gedraaid had en samen reden we richting de bruidsmodezaak.
‘Hoe ging het afscheid met Lars vanmorgen?’ vroeg ze aan me.
Ik haalde mijn schouders op en voelde dat ik meteen weer een brok in mijn keel kreeg. Ik parkeerde de auto en zonder iets te zeggen gingen we naar binnen. De eigenaresse begroette ons met champagne en begeleidde ons naar een privé paskamer, waarna ze de jurk ging halen. Toen ik even later in het pashokje stond en ik in mijn jurk geholpen werd, had ik het even moeilijk. De jurk was prachtig, meer dan prachtig zelfs en ik voelde me er ontzettend mooi in. Maar tegelijkertijd voelde het zo definitief. Zelfs al zou Ralph terugkomen, als ik getrouwd zou zijn, dan was het gewoon klaar.
Ik stapte uit het hokje en zag mijn moeder trots naar me kijken.
‘Och Lexie, wat ben je prachtig. Lars is echt een bofkont dat hij zo’n mooie vrouw krijgt.’
En bij dat zinnetje brak ik, want hoe kon hij nou een bofkont zijn als hij een vrouw zou krijgen die zo erg twijfelde of dit wel de goede beslissing was?’
Uit angst voor zwarte vlekken in mijn trouwjurk depte mijn moeder mijn tranen van mijn gezicht en probeerde me ondertussen te kalmeren.
‘Lexie rustig maar. Iedere vrouw heeft dit voordat ze gaat trouwen. Zelfs ik twijfelde heel erg en moet je nu eens kijken! We zijn bijna vijfentwintig jaar getrouwd. Waarom ben je nou zo verdrietig? Wil je wel met Lars trouwen?’
En daar kwam het dan, voor het eerst in al die jaren was ik niet alleen eerlijk tegen mezelf, maar ook tegen een ander.
‘Het maakt toch niet uit wat ik wil? Iedereen weet dat dit de beste keuze is die ik kan maken voor mezelf.. Voor Rosie.. Ik kan wel mijn hele leven blijven wachten op Ralph, maar hij komt nooit meer terug. Hij wil geen contact met me en ik ga echt kapot van verdriet als ik eraan denk hoe erg hij mijn hart gebroken heeft. Maar ik moet niet zeuren, ik weet zeker dat Lars me ook heel gelukkig kan maken. Ik voel me alleen zo verschrikkelijk schuldig tegenover hem dat hij mij alles wil geven, maar ik hem niet de vrouw kan geven die hij verdiend.’
Ik had verwacht dan mijn moeder wel een advies klaar zou hebben, maar ze pakte me vast en sloeg haar armen om me heen. Gek genoeg was dat het beste wat ze me op dat moment kon geven. Want dat was hetgeen wat ik nu echt even nodig had.
meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
