Ralph.
‘Mevrouw Hazelaar.. ehh Florine.. Hoi.’ stamelde ik.
Ik hoorde een opgeluchte zucht aan de andere kant van de lijn en glimlachte. Ondanks alles wat er destijds gebeurde, had ik altijd goed met Lexie’s moeder kunnen opschieten. Ze had me altijd van alles op de hoogte gehouden en stiekem had ik me na mijn vertrek ontzettend schuldig tegenover haar gevoeld.
‘Ralph, je hebt geen idee hoeveel moeite het me heeft gekost om je te vinden. Waar heb je al die tijd uitgespookt?’
Ik wilde het haar vertellen, maar ze onderbrak me.
‘Wacht, nee stop.. Het is niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat ik je een excuses verschuldigd ben. Van mijn man vanwege dat hij een klootzak is en van mij omdat ik het niet eerder gemerkt heb.’
Ik grinnikte. ‘Florine, ik neem jou absoluut niets kwalijk. Maak je maar geen zorgen.’
Ik hoorde haar lachen en dat deed me beseffen hoe blij ik was dat ze contact met me had gezocht.
‘Ik weet niet waarom je belt, maar ik heb wel een vermoeden.. Gaat het over Lexie en de baby?’
‘Ja dat klopt. Ik wil je om een gunst vragen. Misschien zie je het wel helemaal niet zitten, maar je bent mijn allerlaatste hoop. Ralph.. ik-k..’
Ik hoorde dat ze snikte en kreeg meteen weer een brok in mijn keel.
‘Lexie.. Het gaat zo slecht met haar. Ze geeft het niet toe en ze houdt zich groot, maar ze is zo ongelukkig. Haar hart is gebroken sinds je weg bent en hoe erg iedereen zijn best ook doet, ik herken haar niet meer. Het is alsof al het licht in haar is uitgedoofd en ze nergens meer gelukkig van wordt. Behalve van Rosie dan.’
Ik haalde een hand door mijn haar en ineens voelde ik me verschrikkelijk schuldig dat ik weg was gegaan.
‘Florine, het spijt me ontzettend dat ik haar dat heb aangedaan. Ik wilde alleen het beste voor haar.’
‘Dat weet ik Ralph, ik heb je brief gevonden. Joost had hem verstopt.’
‘Tuurlijk heeft hij dat gedaan.’ zei ik boos.
‘Als er iets is wat ik voor haar kan doen Florine. Zeg het alsjeblieft. Het is al zoveel jaren geleden, maar als het moet stap ik op het vliegtuig en kom ik meteen terug.’ Het werd stil aan de andere kant van de lijn en even dacht ik dat de verbinding verbroken was.
‘Weet je het zeker Ralph? Ik weet dat ik het niet van je mag vragen, maar ze staat op het punt om de grootste fout van haar leven te maken. Ze gaat met Lars trouwen omdat ze denkt dat ze geen andere keuze heeft. Maar ik ben bang dat zodra ze die ring omheeft, we haar voorgoed kwijt raken.’
Ik sprak af met Florine dat ik wat dingen zou regelen en dat ik dan terug zou vliegen. Toen ik ophing zag ik dat Maud achter me tegen de mast leunde.
‘Dus je gaat terug.. Voor haar?’ zei ze zachtjes.
Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen.
‘Ik ga wel terug, maar ik denk dat de kans op een relatie met haar verkeken is. Ik wil haar alleen wat duidelijkheid geven over wat er gebeurd is en waarom ik destijds weggegaan ben en hopelijk mijn dochter leren kennen. Ik heb haar na mijn vertrek een brief geschreven waarin ik alles uitlegde, maar ik had ook kunnen weten dat ze die nooit zou krijgen. Ik denk dat het voor ons beide goed is om eens te praten zodat we alles kunnen afsluiten.’
Ze glimlachte op een manier waaraan ik niet kon afleiden of ze me geloofde of niet en om eerlijk te zijn wist ik niet of ik het zelf wel geloofde. Toen in me opkwam dat er een mogelijkheid was dat ik Lexie weer zou kunnen zien voelde ik meteen een kriebel in mijn buik van enthousiasme. Maar ik wilde mezelf geen valse hoop geven. Het belangrijkste was dat we het zouden uitpraten en daarnaast wilde ik heel erg graag mijn dochter ontmoeten.
Ik belde Arnoud die vertelde dat hij toevallig net zijn tas aan het inpakken was omdat hij Nederland wel weer gezien had. Na een kort gesprek over waar ik precies was, landde hij de volgende dag en zou hij de reis voorlopig in zijn eentje voortzetten. Hij was wel een beetje verbaasd was dat Maud bij me was en vond het een gek idee dat ik weer weg zou gaan, maar toen ik hem vertelde wat ik ging doen, snapte hij het heel goed en wenste hij me veel succes.
Ik stapte samen met Maud op het vliegtuig en we spraken af dat we wat er gebeurd was geheim zouden houden tot we zelf wisten wat we ermee wilden doen. We zouden doen of we toevallig bij elkaar in het vliegtuig zaten en we niet gepraat hadden. Wat ergens ook klopte, want sinds het telefoontje van Florine zei Maud amper nog wat tegen me.
Op Schiphol stond Florine me op te wachten en toen ze me zag, kwam ze meteen naar me toe en knuffelde me. Het voelde goed om haar na al die jaren weer te zien en ik vond het grappig om te zien dat ze helemaal niet veranderd was. Ze was nog steeds een iets oudere kopie van Lexie. Als ik Lexie nou ook nog maar zo makkelijk zou herkennen.
‘Jeetje wat ben jij veranderd!’ zei ze en ik lachte.
‘Wel ten goede hoop ik?’ Ze lachte heel hard en knikte.
‘Je zag er al goed uit, maar nu… poeh! Was ik maar twintig jaar jonger!’
Ik wist dat ze een grapje maakte, dus ik bedankte haar en nadat ik snel naar Maud had gezwaaid, stapte ik bij Florine in de auto.
‘Het is zo gek om hier weer te zijn. Nederland is zo vlak en koud!’ zei ik terwijl ik de jas aandeed die Florine voor me had meegebracht.
‘Ja, maak me maar jaloers met je verhalen. Het is al erg genoeg dat Joost steeds foto’s stuurt van het landschap daar, maar ga er vooral mee door.’
Ik grinnikte en genoot van het uitzicht op alle kleine boerderijtjes en de zwart witte koeien.
‘Hoe gaat het nu tussen jullie als ik vragen mag.’
Ze zuchtte en verstevigde haar grip om het stuur.
‘Het is heel simpel, ik kan het hem gewoon niet vergeven wat hij gedaan heeft. Hij deed wat hij dacht dat goed was, maar daarmee heeft hij Lexie haar eigen keuze ontzegd. Ik heb er over getwijfeld of ik met hem verder wil, maar dat is heel lastig om te besluiten als hij helemaal daar zit en ik helemaal hier.’
We reden het dorp in en hoewel ik hier nooit had gewoond, kende ik dit dorp op mijn duimpje en voelde het als thuiskomen. Het was de plek waar ik verliefd was geworden op Lexie en waar ik haar had ontmoet. Dus het zou altijd een speciaal plekje in mijn hart houden.
We reden de oprit op van het huis van Florine en Joost en we stapten uit. Binnen maakte ze wat te eten voor me klaar, terwijl ik me opfriste en schone kleding aantrok. Toen we samen aan tafel zaten, vertelde ze wat er nu ging gebeuren. ‘Goed, Lexie is thuis.. Maar Lars is net vanmorgen thuis gekomen, dus je moet even wachten tot hij weg is. Hij zal zo wel weer aan het werk gaan en vanavond laat pas thuiskomen, dus maak je maar niet druk over hem. Ralph.. Ik heb Lexie niets verteld over wat er gebeurd is. Ze weet niet wat Joost gedaan heeft en dat heb ik bewust niet verteld omdat ik je eerst wilde vinden. Ik weet dat je hem niet zwart zult maken, maar vertel haar alsjeblieft nog niet over wat hij gedaan heeft. Ik denk dat dat teveel voor haar is nu.’
Ik slikte en keek haar aan. Ze keek heel bezorgd en moest zich inhouden om niet te gaan huilen.
‘Gaat het zo slecht met haar?’ vroeg ik zachtjes.
‘Ja, eerlijk gezegd weet ik niet of je haar nog wel zult herkennen. Ze is… Nouja.. Je zult het zo wel zien…’
Ik liep naar het raam en keek naar het grote witte huis waarvan Florine had verteld dat Lexie er woonde. Er reed net een grote SUV van de oprit af.
‘Dat was Lars. Ik denk dat de kust veilig is.’
Ik knikte en gaf haar een knuffel.
‘Dank je wel Florine. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken.’
Ze lachte en knuffelde me terug.
‘Ik hoop zo dat dit gaat werken.. Je bent mijn laatste hoop.’
Ik ademde diep in en liep het huis uit. Ik stak de straat over richting het witte huis en toen ik voor de deur stond, belde ik aan. Ik hoorde een klein meisje roepen en na een paar seconden ging de deur open.
Ze aaide het meisje over haar donkere haar en glimlachte, waarna ze opkeek. Haar glimlach verdween direct en haar ogen werden groot van verbazing. ‘Mammie? Wie is die meneer?’ vroeg het meisje terwijl ze naar me keek.
Ik liet mijn ogen van Lexie naar het meisje gaan dat zonder twijfel mijn dochter was en kreeg meteen een warm gevoel van binnen dat ik niet kende. Ze keek naar haar moeder en trok aan haar hand om haar aandacht te trekken.
‘Dit is Ralph…’ zei ze zachtjes.
Het meisje stak haar handje naar me uit en pakte de mijne vast.
‘Hoi Ralph, ik ben Rosie. Wil je misschien binnenkomen?’
