Ralph.
Ik trok mijn kleren aan en liep naar het dek, waar ik zonder iets te zeggen het anker weer ophaalde. Toen ik naar buiten liep was Maud weer naar binnen gelopen, dus ik mocht overduidelijk niet horen wat ze te zeggen hadden. Het was heel gek om Lexie’s naam op dat scherm te zien staan. Ze was zo dichtbij en tegelijkertijd ook zo ver weg. Als ik die telefoon had aangenomen van Maud had ik met haar kunnen praten. Ik had kunnen vragen of ze mijn brief ooit had ontvangen en haar uit kunnen leggen waarom ik weg ging. Maar ik deed geen van allen en chagrijnig maakte ik het grote zeil los en spande hem strak, waardoor de boot meteen vooruit kwam.
Maud kwam het dek weer opgelopen en ze was zichtbaar aangedaan door iets wat tijdens het telefoongesprek was gezegd. Bijna een uur zaten we daar zwijgend naast elkaar, terwijl ik de boot langs de kust stuurde, op weg naar Toliara waar we zouden aanleggen. Pas na een uur legde ze haar hand op mijn arm en zuchtte.
‘Ralph, zeg nou iets.. Waarom sla je helemaal dicht als het over haar gaat?’ ‘Hoezo als het over haar gaat? Waar heb je het over? We hebben het toch niet over Lexie gehad.’
Ze zuchtte en ging voor me staan.
‘Ik zag ook dat jij haar naam op mijn scherm zag staan Ralph. Ik ben niet achterlijk hoor. Waarom kun je niet gewoon vertellen wat ze gedaan heeft dat ervoor gezorgd heeft dat jij nooit meer contact met haar heb opgenomen en niet over haar wil praten.’
Ik keek over haar heen en zuchtte.
‘Toe Maud, ik meende het toen ik zei dat ik niet over haar wil praten. Doe het dan ook niet.’
Gek genoeg maakte dat haar heel erg boos.
‘Jemig Ralph, je doet net alsof ze dood is en je in de rouw bent. Ze leeft nog gewoon he? En ze is doodongelukkig sinds je weg bent. Weetje? Het is nog tot daar aan toe dat je haar achter hebt gelaten, maar dat je je dochter nog nooit hebt willen zien snap ik echt niet.’
Ik trok aan het zeil en remde de boot een klein beetje af.
‘Waar heb je het in godsnaam over? Lexie is niet doodongelukkig, ze gaat trouwen met die Lars. En dan kunnen ze samen met zijn drietjes een gezinnetje beginnen, precies zoals haar vader het wilde.’
Haar ogen spuwden vuur en ik merkte dat ze echt heel kwaad begon te worden. ‘Het is wel mijn beste vriendin waar je het over hebt he? Ik ken haar al vanaf dat ze vier was en het is nog nooit zo slecht met haar gegaan als sinds jij weg bent. Haar hart is gebroken en ze heeft zich maanden lang elke nacht in slaap gehuild als Lars weg was. Alleen maar omdat ze niet snapte dat je niets met haar en jullie dochter te maken wilde hebben.’
Verbijsterd keek ik haar aan..
‘Ik snap het niet.. Joost zei.. De baby.. De baby is niet van mij.. Dat kan niet..’
Ik liet Maud het stuur overnemen en liep naar binnen. Ik pakte een oude reisgids en haalde er een envelop uit die ik aan Maud gaf. Ze liet haar ogen over de woorden gaan en sloeg een hand voor haar mond.
‘De hufter! Echt! Ze hebben meteen na de bevalling een vaderschapstest laten doen en Lars was 100% niet de vader van de baby. Maar echt, zelfs zonder vaderschapstest kun je het nog duidelijk zien. Rosie is een kopie van jou.’
Bij het horen van die naam kreeg ik een brok in mijn keel. ‘Rosie?…. Heeft Lexie haar Rosie genoemd?’ stotterde ik. Maud knikte en ik merkte dat mijn ogen vochtig werden. Ik wist het moment dat ik haar die naam vertelde nog zo goed, maar ik had nooit verwacht dat ze die naam ook echt zou geven.
‘Ik heb een dochter…’ zei ik zachtjes.
‘En ik heb gewoon de eerste vijf jaar van haar leven gemist..’
We voeren de baai en legden de boot voor anker, waarna ik helemaal instortte. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, want ik huilde nooit. Maar het was alsof alle opgekropte emoties van de afgelopen jaren eruit kwamen.
Ik had Lexie achtergelaten omdat ik dacht dat het haar gelukkig zou maken, maar het tegendeel was waar. Ze was diep ongelukkig geweest en ik had haar hart gebroken. Ze was bevallen van onze dochter en had haar de naam gegeven die we allebei zo mooi vonden.. Ik had een dochter en ik kende haar niet eens. Ik had haar nog nooit gezien, nog nooit vastgehouden en wist niet hoe haar stem klonk. Ik wist niet wat haar lievelingskleur was en welk eten ze lekker vond. Wat voor hobby’s ze had en of ze veel vriendinnen had op school. Ik kende mijn eigen dochter niet en dat kwam alleen maar omdat Joost me had weggestuurd.
In die bijna vijf jaar had ik Joost nooit wat kwalijk genomen. Ik snapte heel goed dat hij Lars een betere kandidaat vond en dat hij alleen maar wilde dat zijn dochter gelukkig zou worden. Toen ik zijn brief kreeg en hij vertelde dat Lars de biologische vader was, had ik er zelfs een soort van vrede mee omdat het meisje nu met haar echte vader zou opgroeien. Maar nu bleek dat ik de laatste jaren in een leugen had geleefd en dat er mij iets heel dierbaars ontnomen was.
Maud scrolde wat door haar telefoon en kwam ineens naast me zitten.
‘Ik heb een foto van haar, wil je haar zien?’
Ik knikte en pakte haar telefoon aan. Op het scherm stond een foto van een engelachtig mooi meisje. Ze had lange donkere haren en enorm grote blauwgroene ogen omlijst door lange zwarte wimpers. In haar linkerwang had ze net zoals ik een kuiltje en hoewel ze haar haar en ogen van mij had, was ze verder overduidelijk Lexie’s dochter.
‘Z-ze is prachtig.’ zei ik, waarna ik mijn tranen van mijn wangen veegde.
‘Ze is geweldig.’ zei Maud. ‘Ik heb een hekel aan kinderen, maar dit meisje is zo ontzettend leuk. Ik ben echt stapelgek op haar.’
Ze sloeg haar armen om me heen en liet me nog een paar foto’s zien. Gek genoeg voelde het heel vertrouwd om naar haar te kijken. Het was alsof ik haar kende, terwijl ik haar nog nooit gezien had.
Binnen in de kajuit begon de satelliettelefoon ineens over te gaan en ik liep naar binnen om hem op te nemen.
‘Met Ralph.’ zei ik.
‘Ralph, ohhh ik heb je eindelijk gevonden.. Je spreekt met Florine. Niet ophangen alsjeblieft, ik moet je wat vertellen.’
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
