Florine.
Eenmaal thuis na mijn ochtend bij Lexie nam ik een besluit. Ik moest Ralph vinden, Lexie moest een eerlijke kans krijgen op geluk en na haar reactie op de foto van hun tweetjes gezien te hebben, wist ik dat ze hem gewoon nog één keer moest zien. Al was het maar om hem te vragen waar hij al die tijd geweest was. Net toen ik mijn laptop opensloeg, hoorde ik mijn telefoon overgaan. Ik zag Joost zijn naam op het scherm staan en hoewel ik niet op wilde nemen, besloot ik het toch te doen. Ik was wel benieuwd naar wat hij te zeggen had.
‘Flo..’ hoorde ik hem zachtjes zeggen.
‘Ja Joost wat is er? Waarom bel je?’
Ik hoorde een diepe zucht:
‘Flo, alsjeblieft. Het spijt me oké? Ik had het nooit op deze manier aan mogen pakken. Ik wilde haar alleen maar beschermen en ik was bang dat hij misbruik van haar zou maken omdat hij haar leraar was. Ik wilde echt alleen maar het beste voor haar en ik dacht dat ze met Lars echt gelukkig zou worden. Maar ik had me er niet mee moeten bemoeien. Het spijt me ontzettend…’
Ik ademde diep in en knikte.
‘Oké Joost ik geloof je.’
Ik hoorde aan zijn stem dat hij snapte dat hij een enorme fout had gemaakt en dat hij dit niet zomaar meer goed zou kunnen maken.
‘Hoe reageerde Lex?’ vroeg hij zachtjes.
‘Ik heb het haar nog niet verteld. Ik wilde het haar vertellen, maar op dit moment maakt dat alleen maar meer kapot. Ze snapt gewoon echt niet dat hij zonder iets te zeggen weg is gegaan. Ik was vanmorgen bij haar en ze vertelde dat het voelt alsof hij dood is en ze nooit afscheid heeft kunnen nemen.’
Ik hoorde hem slikken en vond het ineens moeilijk dat hij zo ver weg was.
‘Dank je dat je het nog niet verteld hebt. Ik heb eindelijk weer een beetje een band met haar. Na jaren praat ze weer gewoon tegen me en ik zou het heel erg vinden om dat weer kwijt te raken.’
‘Als dat gebeurd is het wel je eigen schuld Joost. Jij bent degene die dit veroorzaakt hebt.’
Ik hoorde een diepe zucht.
‘Ja Flo dat weet ik. Ik weet niet wat ik moet doen om het goed te maken.’
‘Ik wel.’ zei ik zelfverzekerd. ‘Ik ga Ralph zoeken. Ik heb geen idee waar hij is, maar ik ga hem zoeken en vinden, zodat de keuze aan haar is of ze wel of niet met hem verder wil. Bovendien vind ik dat het heel belangrijk is dat Rosie haar vader leert kennen.’
‘Nou, om je zoektocht iets makkelijker te maken. Hij is hier. Of tenminste.. Was. Een paar dagen geleden heb ik hem hier gezien.’
Ik voelde mijn hart tekeer gaan en werd meteen enthousiast.
‘Nou, zoek hem dan en zeg dat hij hierheen moet komen.’ Het bleef even stil. ‘Ehh ja Flo.. Dat wordt een probleem. Want hij vertelde dat hij de volgende dag weg zou gaan en we hebben hem sindsdien niet meer gezien. Maar ik beloof je dat ik wat rond ga vragen en kijken.. Goed?’
Mijn enthousiasme was meteen weer weg en ik knikte.
‘Oké Joost.. Ik hoop dat je hem vindt..’
Het bleef heel even stil, waarna ik het gesprek vervolgde.
‘Joost? Is er nog meer dat ik moet weten? Heb je nog meer verborgen gehouden.’ Ik hoorde hem diep inademen.
‘Ja, er is nog meer. Hij heeft nog een keer geprobeerd contact met haar te zoeken en heeft haar een brief geschreven waarin hij alles uitlegt wat er gebeurd is. Die brief ligt in die ene la van mijn bureau die op slot kan. Het sleuteltje hangt achter de foto van Lexie aan de muur.’
‘Joost.. Echt.. Ik snap echt niet hoe je dit verborgen hebt kunnen houden. Ik ben blij dat je spijt hebt, maar ik weet niet of ik je ooit weer kan vertrouwen.’
Ik hoorde hem slikken.
‘Ik hoop dat ik ooit je vertrouwen terug kan winnen Flo, maar ik snap het heel goed als het voor jou te laat is. Ik hoop alleen dat je me nog een kans wil geven.’
Met die woorden hingen we op en meteen liep ik naar het kantoor van Joost, waar ik inderdaad achter de foto van Lexie een sleutel vond die in de lade van zijn bureau paste. In de la lagen een heleboel belangrijke dingen. Onze diploma’s, de hypotheekakte en nog wat andere papieren, maar één envelop viel meteen op en liet die nou net gericht zijn aan Lexie. Hij was geadresseerd aan het appartement van Lexie, dat verhuurd werd en waar ze niet meer was geweest sinds ze bij Lars was ingetrokken. De envelop was geopend en zo te zien was de brief ook gelezen, maar ik was allang blij dat hij hem bewaard had en dat hij niet weggegooid was.
Ik opende hem voorzichtig en haalde de brief eruit.
Lieve Lexie,
Ik weet nog niet of ik deze brief echt ga versturen of dat je hem überhaupt ooit zult lezen, maar ik voel me verschrikkelijk dat ik zomaar weg ben gegaan en ben je een verklaring verschuldigd.
Die ene ochtend met jou is al zo lang geleden en toch kan ik nog elk moment herinneren. Ik weet nog hoe je haren zachtjes in mijn gezicht kriebelden en hoe je wimpers een schaduw op je wang wierpen terwijl je lag te slapen. Hoe jouw buik een bolling had op de plek waar de baby zat en hoe je bloosde bij elk complimentje dat ik je gaf. Hoe we samen een heel bijzonder moment deelden toen de baby schopte en hoe ik op dat moment niets liever wilde dan iedereen negeren en voor jou gaan.
Maar ik herinner me ook het gesprek met je vader, die onverbiddelijk was en mij duidelijk niet goed genoeg vond voor zijn dochter. Ergens had hij daar wel gelijk in, ik bedoel, ik ben maar een simpele leraar en ik kan nooit op tegen jouw nieuwe vriend. Hij kan je alles geven wat je wil en wat je verdiend. Maar dat niet alleen, ook de baby zal niets tekort komen.
Deze brief is niet bedoeld om je tegen je vader op te zetten. Ik weet dat hij gehandeld heeft uit liefde voor jou. Hij wil je alleen maar beschermen, op dezelfde manier als waarop ik dat voor jouw baby zou doen.
Ik heb dit al vaker tegen je gezegd, maar een groot deel van mij wenst dat ik je pas had ontmoet als je ouder was. Ik had je proberen te versieren met een cheesy openingszin, die jij stiekem grappig zou vinden, maar toch je best deed om niet te lachen. Ik had je mee uit gevraagd en je dan meegenomen naar het mooiste restaurant van de stad. We waren verliefd op elkaar geworden en uiteindelijk had je me meegenomen naar je ouders, waar ik waarschijnlijk dagen als een berg tegenop zou zien. Je vader zou me een hand geven en zien dat ik ontzettend veel van zijn dochter houd en alleen het allerbeste voor haar wil.
Ik zou aan hem jouw hand vragen en je ten huwelijk vragen op die ene berg in Zwitserland waar we tijdens onze eerste vakantie naartoe zouden gaan. Je zou huilen en ik zou lachend de tranen van je gezicht vegen en je vertellen dat je de mooiste vrouw van de wereld bent.
Ik zou je hele leven lang van je houden en alles doen om jou gelukkig te maken.
Dat is het leven dat ik voor jou wilde en hoewel je dat nu ook zult krijgen, maar niet met mij, hoop ik nog steeds dat je heel erg gelukkig bent.
Lieve Lexie, ik werd verliefd op je toen ik je voor het eerst aan de bar zag zitten en toen je later mij me in de klas zat, realiseerde ik me dat ik van je hield.
Ons verhaal, is precies dat.. Een heel mooi liefdes verhaal dat nooit had mogen gebeuren. Maar ik zal er de rest van mijn leven aan denken en je nooit vergeten.
Dus zorg goed voor je dochter en zorg dat ze net zo’n geweldige vrouw wordt als haar moeder. Trouw met Lars en maak het hem niet te makkelijk, dat heb je bij mij ook nooit gedaan.
Maar boven alles, Leef! Word heel gelukkig en denk niet teveel aan mij.
Veel liefs.. Ralph.
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
