Doodmoe van de lange stageweek stapte ik op vrijdagochtend uit mijn bed. Ik had een vrije dag en wilde heel graag alvast een begin maken met inpakken, zodat de verhuizers dat niet hoefden te doen. Rosie had bij mijn moeder geslapen en was door haar naar school gebracht, omdat ik tot heel erg laat had gewerkt. Ik zette het bad aan en terwijl hij vol liep, keek ik naar mijn spiegelbeeld. Ik kon niet geloven dat ik over een paar weekjes nog maar vijfentwintig zou worden, terwijl ik me echt jaren ouder voelde.
De drukte en de stress van de afgelopen jaren hadden zijn tol geeist en ik zag er slechter uit dan ooit. Ik haalde mijn haar uit de knot en borstelde het zachtjes uit, zodat ik er een haarmasker in zou kunnen doen. Ik wist dat mijn moeder en Lars het verschrikkelijk vonden dat ik mijn lange rode haren had laten blonderen. Ik had het laten doen in een opwelling na de tweede verjaardag van Rosie. Mijn haar was eindelijk gestopt met uitvallen en ik wilde iets helemaal anders. Ik ging naar de beste kapper in de stad en gaf ze de vrije hand, in de veronderstelling dat ik vast met een pittig kort kapsel naar buiten zou gaan. Maar niets was minder waar, mijn haren waren nog steeds heel lang, maar geblondeerd in een hele mooie asblonde tint, die me heel goed stond. Iedereen zei ook dat het absoluut niet lelijk was, maar dat ik nu niet meer op mezelf leek met mijn rode haar en mijn vele sproetjes. Echter kostte het blonde heel erg veel onderhoud en moest ik allerlei maskers gebruiken om te voorkomen dat het geel werd. Met als gevolg dat ik nu een grote bos stro had.
Ik denk dat mijn moeder het het nog wel het ergste vond. Zij had hetzelfde rode haar als ik en ze had me altijd verteld dat ik er trots op moest zijn en het nooit moest verven. Toen ze mijn haren zag, was ze dan ook oprecht verdrietig en sindsdien vroeg ze me elke keer als ze me zag, of ik mijn haar al ging laten uitgroeien. Maar gek genoeg had ik totaal geen behoefte om mijn haren weer rood te laten kleuren of het uit te laten groeien. De Lexie met rood haar was Lexie die genoot van het leven en verliefd was op Ralph, de Lexie met blond haar zou gaan trouwen met Lars en was haar wilde haren kwijt.
Na een half uur in bad gezeten te hebben, spoelde ik me af en trok ik makkelijke kleren aan, waarna ik de eerste doos van zolder haalde. Ik hoorde beneden mijn moeder binnenkomen en riep dat ik boven was.
‘He Meisje! Wat ben je aan het doen?’
Ik stond op om haar een kus te geven en opende de doos.
‘Ik wil alvast wat dozen uitzoeken voor de verhuizing en deze doos stond bovenaan. Volgens mij zit hij vol met foto’s. Wil je meekijken?’
Ze knikte en kwam naast me op de grond zitten. De eerste foto die we vonden was een foto van Maud en mij, we waren ongeveer zes jaar en hadden ons verkleed voor een talentenjacht.
‘Hoe gaat het eigenlijk met Maud? Is ze alweer terug van haar reis?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, ze komt wel terug voor de bruiloft. Ik geloof dat ze nu ergens in Zuid Afrika is.’
‘Neemt ze ook een leuke vriendin ofzo mee naar de bruiloft?’ lachte mijn moeder.
Ik schudde lachend mijn hoofd.
‘Ik heb geen idee, de laatste keer dat ik haar sprak had ze het erover dat ze nu weer aangepapt had met een man. Toen ik haar ernaar vroeg zei ze dat ze gewoon op een karakter viel en niet echt op een geslacht.. Of zo legde ze het uit tenminste.’
‘Hmm.’ zei mijn moeder. Ze pakte een nieuw mapje foto’s en opende hem. Het was een foto van Maud, haar zus Feline en ik.
‘Ik vind het zo gek dat ze helemaal geen contact meer met haar ouders heeft he? Ik kan me niet voorstellen dat wij ooit zo’n ruzie zouden hebben dat we helemaal niet meer met elkaar zouden praten.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Ik snap het wel, ze werd door een oudere vrouw gebruikt om drugs te verkopen aan tieners. In die periode raakte ze zelf ook verslaafd en in plaats van haar te helpen dumpten haar ouders haar in een afkickkliniek en namen ze nooit meer contact met haar op omdat ze zich voor haar schaamden. Ze heeft toen ze uit de kliniek kwam zelfs voor hun huis gestaan, waarna ze erachter kwam dat ze gewoon verhuisd waren. Ik snap best dat ze haar verslaving heel goed heeft verborgen en slechte dingen heeft gedaan, maar je kunt toch niet zomaar verhuizen en je kind achterlaten?’
Mijn moeder gaf me gelijk en ze pakte nog een nieuwe stapel foto’s.
‘Oh kijk, foto’s van jou en Lars! Die moet je bewaren, is leuk om op de bruiloft te laten zien.’
Ik pakte de foto van haar aan en zag iemand die helemaal niet meer op mij leek. ‘Oh Lex je haar.’ hoorde ik mijn moeder zeggen.
‘Ja ja, mam ik weet het. Moet je kijken hoe anders Lars er toen nog uitzag.’
Mijn moeder keek en lachte.
‘Hij moet maar eens met je vader mee naar de sportschool en iets minder drinken zou hem ook goed doen.’
Ik knikte en stopte de foto weer terug in de doos.
‘Ik denk dat het handiger is om deze doos later te doen. Foto’s gooi ik toch niet weg.’
Ik pakte de hele stapel foto’s van de grond en gooide ze in de doos, waarbij er een envelopje uit viel. Mijn moeder wilde hem net oppakken en in de doos gooien, maar ik pakte hem snel en maakte hem open. Ook toen hij nog dicht was wist ik precies welke foto erin zat. Het was een foto die Ralph van ons had gemaakt op de laatste ochtend dat ik hem had gezien. Ik was destijds bezig met een fotoboek voor de baby om haar alles uit te kunnen leggen als ze wat groter was en ik wilde er een foto in plakken van zowel Ralph en mij als Lars en mij. Maar toen Ralph niet meer reageerde had ik het fotoalbum nooit afgemaakt en alle foto’s in deze doos gegooid. Ik had er nooit meer aan gedacht, tot op dit moment. Ik slikte en haalde de foto voorzichtig uit de envelop. Langzaam kwam het gezicht van Ralph tevoorschijn en ik voelde het bloed uit mijn gezicht weg trekken.
Door het kijken naar de foto was het net alsof ik weer terug was op dat moment in die hotelkamer. We waren net met elkaar naar bed geweest en lagen op bed, terwijl hij de baby voelde. Ik vertelde hem over het idee van een fotoboek, toen hij ineens zijn telefoon pakte en in de camera lachte. Dat de foto zo onverwachts was, maakte hem alleen maar mooier. Hij keek met zijn ondeugende grijns de camera in, terwijl ik met warrige haren en een blos op mijn wangen, verliefd naar hem keek.
Het was het moment dat ik besloot dat ik met hem verder wilde. Dat ik me niets meer aan zou trekken van anderen en gewoon zou gaan doen waar ik zelf gelukkig van werd. Niet wetende dat het, toen ik die ochtend de deur sloot, allemaal voorbij zou zijn.
‘Gaat het meisje?’ vroeg mijn moeder terwijl ze de foto in mijn trillende handen bekeek. Ik schudde mijn hoofd.
‘Nee, het gaat niet mam. Ik snap het gewoon echt niet. Waarom is hij weggegaan? Was het dan allemaal een spelletje voor hem? Hield hij niet van mij?’ Mijn stem brak en de tranen begonnen over mijn wangen te lopen.
‘Kijk dan naar hem! Snap je waarom het me elke keer zoveel pijn doet? Elke keer als ik Rosie zie denk ik aan hem en ik kan er niet meer tegen. Het doet zo ontzettend veel pijn.. Het voelt alsof hij overleden is en dat terwijl ik weet dat hij ergens nog leeft en gewoon bewust geen contact met me wil.’
Ik snikte en mijn moeder sloeg haar armen om me heen. Ze troostte me en zei dat het allemaal goed zou komen. Als het zo moest zijn dan zou ik hem weer zien. Het was een antwoord waar ik helemaal niets aan had, maar waar ik gek genoeg wel wat rust door vond. Ooit zou ik toch wel te weten komen waarom hij me verlaten had?
Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier!
Wil je eerder lezen? In de boekenclub plaats ik elke week een preview! Kom je er gezellig bij?
