Zomer vol geheimen | proloog

by Tamara

Proloog

Vijf jaar geleden.

Ralph.

‘Ben je wel helemaal goed in je hoofd joh? Je gaat toch niet zomaar je baan opzeggen?’

Arnoud keek me verbaasd aan terwijl hij met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd tikte, alsof ik gek was.

’Wat moet ik dan? Ze weet waar ik woon Ar, als ik gewoon hier blijf dan staat ze binnen no time voor mijn deur.’

Hij nam nog een slok van zijn bier en wenkte de barman dat hij nog twee moest inschenken.

‘Maar je houdt van haar Ralph. Ze krijgt misschien zelfs een kind van je. Je laat je toch niet tegenhouden door haar vader?’

Ik haalde mijn schouder op en pakte mijn portemonnee om af te rekenen.

‘Weet je wat het is? Hoe kut ik het ook vind, hij heeft gewoon gelijk. Ik ben maar een simpele leraar op een middelbare school. Hoe moet ik nou opbotsen tegen een anesthesist? Hij kan haar alles geven wat ze maar wil en dat verdiend ze ook gewoon.’

Ik dronk snel mijn glas leeg en sprong van mijn kruk, waarna Arnoud me volgde. ‘Oké, dus morgen is je laatste werkdag, je huis is al verkocht.. En dan? Wat ga je daarna doen?’

‘Weet ik veel? Op vakantie ofzo? Sinds wanneer vind jij het zo interessant wat ik met mijn leven doe?’

Hij grinnikte en stopte met lopen.

‘Nou zoals je weet heb ik net mijn bedrijf verkocht omdat ik toe ben aan iets nieuws. Ik heb die ouwe boot van mij nog in de haven liggen. Wat nou als we die eens uit varen nemen en wat meer van de wereld gaan zien?’

Ik keek naar zijn gezicht om te peilen of hij nou een grapje maakte of serieus was, maar er was geen lachje te bekennen.

‘Wat kijk je nou? Ik meen het hoor! Ik wil dat ding al tijden opknappen en ik weet zeker dat ze dan prima de zee opkan. We hoeven niet meteen een wereldreis te maken, maar wat nou als we eerst richting de Canarische eilanden gaan ofzo? En dan kijken we vanuit daar verder.’

In eerste instantie wilde ik zeggen dat hij degene was die gek was geworden, maar hoe meer ik erover nadacht, hoe leuker het begon te klinken. Ik kende Arnoud al sinds de basisschool en al jaren waren we beste vrienden. Vroeger hadden we altijd grote verhalen over hoe we de wereld over zouden gaan reizen, maar uiteindelijk gingen we na onze studie beide aan het werk en kwam daar natuurlijk niets meer van. Eigenlijk moesten we ook niet teveel nadenken en deze kans gewoon grijpen. Want zo’n moment als dit zou nooit meer komen.

De dag erna was mijn laatste werkdag en met een bitterzoet gevoel, nam ik afscheid van mijn leerlingen. Stuk voor stuk vertelden ze het hoe jammer ze het vonden dat ik weg ging en enkelen hadden zelfs cadeautjes gekocht. Toen het lokaal leeg was, pakte ik de wisser van mijn bureau en veegde ik mijn naam weg. Ik haatte dit gevoel. Lesgeven was altijd mijn passie geweest, ik kon zelf altijd heel goed leren en ik genoot er altijd ontzettend van om mijn kennis door te geven aan anderen. Maar nu ik wist wat me te wachten stond, ging ik wel met een goed gevoel weg. Ik sloot mijn lokaal af en liep naar mijn teamleider om afscheid te nemen.

‘Weet je het zeker?’ vroeg hij aan het einde van ons gesprek, terwijl hij het formulier ondertekende.

‘We gaan je ontzettend missen! Zoals je weet hebben we al te kampen met een behoorlijk lerarentekort, dus mocht je ooit terug willen komen dan ben je welkom.’ Ik knikte en gaf mijn teamleider een hand.

‘Bedankt Wim, ik zal het zeker in overweging nemen. Maar voorlopig kom ik niet meer terug.’

‘Nou, ehh. Goede reis dan maar he?’ zei hij en hij ging weer achter zijn bureau zitten.

Met een zucht liep ik de verlaten gang in. Hier en daar stonden er nog wat kluisjes open en aan het einde van de gang liepen er een aantal meisjes de bibliotheek uit, die verlegen giechelden toen ze me zagen. Bij elke stap realiseerde ik me dat het de laatste in deze school was.

In de weken daarna verhuisde ik al mijn spullen naar een opslag en kluste ik met Arnoud aan de boot, net zolang tot hij zeevaardig was. We zeilden via de haven naar het kanaal en via het kanaal naar Portugal. Al snel bleek dat het geen korte tocht zou zijn, want we bleven maar nieuwe plannen maken en nieuwe routes uitstippelen. Wat een reis zou zijn van een paar maanden, werd een reis van jaren. En zolang we het beide nog leuk vonden, gingen we nog lang niet naar huis.

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier! 

Misschien vind je dit ook leuk

2 comments

Anoniem 29 februari 2020 - 20:21

Ehmmm lezen bedoel ik 😳😳

Reply
Anoniem 29 februari 2020 - 20:20

Leuk, we gaan weer lekker verder met kezen 😁😁

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.