Ik knipperde met mijn ogen tegen de tranen, maar het was zinloos. Ze bleven maar over mijn wangen stromen en verpestten de make-up die de visagiste vanmorgen zo zorgvuldig had opgebracht. Ik liet me op bed vallen en kon me niet meer inhouden. Waarom was ik niet gewoon eerlijk tegen hem geweest? Hij had het toch wel begrepen als ik hem de waarheid had verteld? Ik hoorde geklop op de deur en zag mijn vader binnenkomen.
‘Lexie, liefje.. Wat is er aan de hand? Waarom moet je huilen?’
Hij ging naast me zitten en sloeg zijn armen om me heen, waardoor mijn tranen doordrongen in zijn witte overhemd.
’Is het iets dat Ralph gezegd heeft? Of hebben jullie ruzie gehad?’
Ik keek mijn vader verbaasd aan.
‘Hoe weet je dat Ralph hier was?’
Hij lachte en pakte een zakdoekje uit zijn zak.
‘Omdat ik hem zelf opgehaald heb. Ik heb gevraagd of hij met je wilde praten.’
Ik snoot mijn neus en depte mijn tranen weg.
‘Maar waarom? Je hebt een hekel aan hem..Wat is er veranderd’ vroeg ik.
Mijn vader haalde een hand door zijn haar en schudde zijn hoofd.
‘Laten we zeggen dat hij iets gedaan heeft wat me ontzettend verbaasde en waardoor ik in zag hoe fout ik zat. Ik heb er ontzettend veel spijt van wat ik gedaan heb Lexie. Ik weet dat ik het niet meer kan terugdraaien, maar ik hoopte dat ik het hiermee een beetje kon goed maken.’
Hij liep naar de wastafel en pakte een nat doekje, waarmee hij de mascara strepen van mijn wangen veegde.
‘Ik denk dat je je moeder straks maar even moet vragen om dit bij te werken. Je kunt moeilijk als een verzopen panda gaan trouwen. Als het huwelijk nog doorgaat tenminste.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Waarom zou het niet doorgaan? Ik heb Ralph weggestuurd..’
Hij keek me verbaasd aan.
‘Maar waarom Lexie? Ik dacht.. Je moeder en ik dachten dat dit was wat je wilde.’ ‘Ja, maar soms is wat je wil niet de beste keuze die je kunt maken.’
Hij keek me niet begrijpend aan.
‘Ik volg je niet helemaal Lexie, als jij niet met Lars wilt trouwen, dan ga je toch niet met hem trouwen? Wat je ook beloofd hebt, je bent aan niemand iets verplicht.’
Ik keek naar beneden en legde een hand op mijn nu nog onzichtbare buik.
‘Toch wel.. Dit kindje mag niet ook opgroeien zonder vader. Dat kan niet..’
Mijn vader kreeg een glimlach op zijn gezicht.
‘Lex, ben je zwanger? Is het van Lars?’
Ik knikte en voelde me opgelucht dat ik het geheim eindelijk aan iemand had verteld. Ik wist het zelf nu al een paar dagen, kennelijk was die keer na Lars zijn terugkeer meteen raak geweest, want toen ik me een week geleden niet helemaal lekker voelde en een zwangerschapstest deed, had ik meteen twee knallende strepen op het scherm staan. Dat was toevallig genoeg ook de dag dat Lars terug besloot te komen en ik me realiseerde dat ik niet echt een keuze had. Lars was een geweldige vader en we waren bewust voor een kindje gegaan. Ik kon het nu niet maken om het allemaal af te blazen en er met een andere man vandoor te gaan. Niet alleen voor Lars, maar vooral voor deze baby. Ik had het gevoel dat ik Rosie vijf jaar lang had voorgelogen door te vertellen dat Lars haar vader was, dat kon ik niet weer doen.
Na de test had ik me even een paar seconden heel erg vreselijk gevoeld, maar dat sloeg al snel om in blijdschap. Wat er ook zou gebeuren, deze keer was ik wat meer ervaren en het zou vast allemaal goed komen. Het was alleen al een enorme opluchting dat er dit keer maar één potentiële vader zou zijn en geen twee. Ik had Lars nog niets verteld en wilde het voorlopig nog even geheim houden, tot de bruiloft achter de rug was.
Hij sloeg zijn armen om me heen en knuffelde me.
‘Luister Lexie, ik ben trots op je. Ik vind het ontzettend knap dat je deze beslissing maakt in het belang van dit kindje en ik snap ook dat je denkt dat je geen keuze hebt. Maar lieverd.. Je hebt altijd een keuze. Alsjeblieft, maak geen keuze waar je de rest van je leven spijt van zult houden, alleen omdat je een ander gelukkig wilde maken. Het is oké om aan jezelf te denken.. Nogmaals.. Je hebt altijd een keuze..’
Ik knikte en knuffelde hem nogmaals.
‘Pap, wil je het alsjeblieft aan niemand vertellen? Lars.. Hij weet het nog niet en ik wil het hem heel graag na de bruiloft vertellen. Anders denkt hij dat ik alleen met hem wil trouwen omdat ik zwanger ben. Ik weet dat het daar ook op lijkt, maar dat is echt niet zo. Ik hou echt van hem.. Alleen… Nouja..’
‘Ik snap het meisje.. En ik zal niets zeggen. Maar weet je zeker dat je hiermee door wilt gaan? Weet je zeker dat dit de goede keuze is?’
Ik dacht kort na en zuchtte..
‘Ik geloof dat ik een besluit heb gemaakt.’
Epiloog.
Een paar maanden later.
Het was ontzettend donker op de weg en zelfs met de lampen aan zag je amper wat.
‘Wil je alsjeblieft wat zachter rijden? De hobbels doen pijn aan mijn buik.’ vroeg ik zachtjes.
Hij bromde wat en ik legde beschermend een arm om mijn buik heen. Hij trok zich er niets van aan en trapte het gaspedaal nog wat dieper in. Ik zuchtte en keek naar buiten waar ik niets zag, behalve donkere bomen en reflectoren aan de zijkant van de weg. Ik had nooit met hem in de auto moeten stappen. Hij had veel te veel gedronken om nog te rijden en dat hij al boos op me was door wat er gebeurd was hielp ook niet mee.
‘Alsjeblieft? Wil je iets zachter rijden? Je rijdt veel te hard en dat is gevaarlijk nu het zo donker is.’
‘Vertel me niet altijd wat ik moet doen Lexie. Doe niet altijd alsof je alles beter weet.’
Ik zuchtte en pakte mijn telefoon uit mijn tas, waarna ik mijn moeder een berichtje stuurde dat we onderweg naar huis waren. Mijn gezicht vertrok van de pijn toen hij weer over een hobbel heen vloog en ik keek hem boos aan. Mijn telefoon trilde en ik zag dat mijn moeder een berichtje terugstuurde met dat het glad was en dat we moesten uitkijken op de weg.
Ik stopte mijn telefoon weer in mijn tas en keek door het voorraam naar buiten, waar ik ineens een hert op de weg zag gaan.
‘KIJK UIT!’ Gilde ik.
Hij schrok en keek me verbaasd aan, waarna hij een ruk aan het stuur gaf. De klap was oorverdovend en ik voelde mijn lichaam aan alle kanten geraakt worden door rondslingerende objecten in de auto terwijl de auto van de helling afrolde.
Met een enorme knal stonden we ineens stil..
En vanaf daar werd alles zwart…
Meteen verder lezen? Je koopt het allerlaatste boek van de zomerreeks hier!
