Daar op dat moment, dacht ik ineens aan een foto die vroeger bij mijn oma op een kastje had gestaan. Op de foto stond een jonge vrouw, in een prachtige victoriaanse jurk. Op haar schoot zat een meisje van een jaar of vijf en op het eerste gezicht was er niet zoveel bijzonders aan de meisjes, behalve dat ze allebei wit haar en hele lichte ogen hadden. Ik had mijn oma nooit zo goed gekend, ze was al ouder toen ze mijn moeder kreeg en was rond mijn vijfde jaar al zo dement dat er geen gesprek met haar te voeren viel. Het enige wat ik me van haar herinnerde was dat ze het altijd over de wezens in het water had. Regelmatig had ik haar foto’s van vissen laten zien, maar die bedoelde ze niet en ze werd elke keer als ik die liet zien een beetje boos en wilde ze niet meer met me praten. Op één van haar laatste dagen, ging ik met mijn moeder bij haar langs en liet ik haar vol trots mijn nieuwe tas zien. Hij was heel erg mooi, knalroze, met een zeemeermin, die een staart van allerlei glitters had en haar dat je echt kon kammen.
Meteen toen ze de tas zag, begon ze te gillen. Ze krijste het uit en we moesten reddeloos toekijken hoe ze door de verpleging aan haar bed vastgeknoopt moest worden en een spuit kreeg om weer rustig te worden. Maar wat ze ook deden, ze bleef maar gillen en uiteindelijk besloot mijn moeder dat het beter was om weg te gaan. Dat was de laatste keer dat we haar hadden gezien….
‘Ach denk je aan je oma kindje? Ja, we hebben ontzettend veel moeite gedaan om haar hier te krijgen, maar het lukte niet.. Uiteindelijk draaide ze door en konden we niets meer met haar. Je moeders gen was niet sterk genoeg.. maar toen kwam jij, een perfecte kopie van Mevrouw Isela haarzelf.’
Margot en de Siren vonden het beide kennelijk nogal grappig wat er gebeurde, maar ik vond dat niet. Ik was doodsbang en wist maar al te goed dat dit het dan was. Mijn laatste uren hadden geslagen en ik zou als offer gebruikt worden om van Margot de nieuwe Siren van het Zilvermeer te maken.
‘Het is tijd.’ Zei de Siren en Margot knikte. Ze pakte een groot mes van de grond en zuchtte.
‘Dat jij in mij mag verder leven.’ Zei ze zachtjes.
De Siren pakte haar vast, knikte en sloot haar ogen, terwijl Margot in één haal het mes in haar hart duwde. Meteen begon het wezen te smelten. De glimmende huid werd bedekt met een laagje schuim en al snel begon het schuim in te zakken, tot er niets over was dan een vies, slijmerig hoopje op de grond.
Margot haalde het mes door het slijm heen en liep op me af. Ze pakte me vast en liep met me naar het water, waar we in gingen staan.
‘Het was fijn je gekend te hebben. Het is niets persoonlijks, maar het moet wel gedaan worden.’ Zei ze met een gezicht waarop geen enkele emotie af te lezen was.’
‘Wacht!’ Zei ik zachtjes.
‘Wat nu weer? Kunnen we niet gewoon meteen doorzetten?’
Ik schudde mijn hoofd en ze liet het mes zakken.
‘Wat is er met alle mensen in het dorp gebeurd? Waarom is iedereen verdwenen?’
Margot begon te lachen en haalde haar schouders op.
Mijn over over grootmoeder wilde voor altijd jeugdig blijven, dus na het eerste jaar riep ze alle mooie jonge meisjes uit het dorp op en stal hun schoonheid en jeugd om voor altijd mooi te blijven. Het tweede jaar besloot ze alle mannen te laten komen. Ze wilde voor altijd sterk en onsterfelijk blijven en ze wist dat de mannen uit het dorp haar dat konden geven. De mensen die overbleven staken het dorp in de brand, in de hoop dat er nooit meer iemand zou komen en vertrokken… Waaronder de dochter van mijn over, over grootmoeder, die al die tijd op haar moeder was blijven wachten.’
‘Maar waarom bracht je ons hiernaartoe? Waarom uitgerekend vandaag?’
‘Ze vermoordde Isela op 31 oktober en dat betekende dat ze alleen op die dag uit het water kon komen en in haar ware gedaante kon veranderen. Ze heeft geprobeerd het te veranderen, maar dat was de vloek waar ze aan vast zat.’
‘Oké…’ mompelde ik zachtjes.
‘Ja? Ben je er klaar voor? Ik zal snel zijn, dan doet het niet zoveel pijn.’
Ze pakte mijn hand en terwijl ik mijn ogen dichtkneep, voelde ik hoe ze een snee in mijn handpalm maakte en begon te drinken. Het was alsof ik alle kracht uit mijn lichaam voelde glijden en wilde dat ze zou stoppen, maar door de verdovende kracht van haar aanraking, kon ik me niet bewegen.
Maar toen gebeurde er iets. Ineens hoorde ik een harde schreeuw en toen ik mijn ogen opende, zag ik dat Margot langzaam in schuim aan het veranderen was.
Langzaam vielen er vlokjes schuim in het water, tot ze helemaal verdwenen was en ik Jack ineens zag staan. Hij was heel erg bleek, maar hij leefde en op dat moment zorgde dat ervoor dat ik al mijn zorgen vergat.
Ineens begon de hele grot te trillen. Grote brokstukken begonnen naar beneden te vallen en één blik van Jack was genoeg om me te realiseren dat we nu echt weg moesten gaan. Hij pakte mijn hand vast en trok me mee naar de uitgang, maar voordat ik weg kon gaan, moest ik nog wat doen. Ik rende naar de jas van Henry, pakte zijn portemonnee en liep weer naar Jack toe. We liepen naar de uitgang en ineens realiseerde ik me dat ik langs het skelet van Isela liep. Hoewel ik haar nooit had gekend, was ze wel familie en ik moest iets doen. Ik trok de ketting af die ik van mijn oma had gekregen nadat ze overleed en legde hem naast haar neer.
‘Het spijt me..’ Mompelde ik zachtjes en liep naar Jack, die naar me knikte en samen klommen we de grot uit.
Ik had geen idee hoe lang we in de grot waren geweest, maar buiten stormde het keihard en zwarte onweerswolken vormden zich boven het meer. Buiten de grotten zagen we Amara en Chase staan, die helemaal verbaasd naar ons keken.
‘Mimi! God! Wat is er gebeurd? Ben je oké?’
‘Ja, we zijn oké.. Maar we moeten nu gaan.’ Zei ik snel.
Chase en Amara knikten en samen renden we naar de auto’s, waar Esmee op ons stond te wachten. De tenten lieten we staan, ik wilde voor geen goud langer op deze plek blijven.
Ik sprong in mijn auto en stak de sleutel in het sleutelgat, maar tot mijn grote verbazing gebeurde er niets.
‘Kom op! Niet nu!’ Zuchtte ik. Mijn auto had eigenlijk allang een grote beurt moeten hebben en had steeds meer kuren, maar het kon niet dat hij me uitgerekend nu in de steek liet toch?’
Jack zwaaide naar me en ik besloot snel mijn spullen te pakken en mijn auto achter te laten. Overleven was nu belangrijker dan een stomme auto die het toch nooit deed.
Meteen toen ik in de auto zat, gaf Jack gas en we reden zo snel als we konden door het dorp, naar de uitgang tussen de twee bergen. Eindelijk was het dan voorbij, we waren allemaal nog samen en het was achter de rug. Ik besloot dat ik, zodra we thuis zouden zijn, meteen de ouders van Henry op zou zoeken om hun de portemonnee te geven. Zo hadden ze tenminste iets van hun zoon waar ze afscheid van konden nemen.
We kwamen dichter en dichter bij de uitgang en dat was maar goed ook, want de wind gierde om de auto en we hoorden het gedonder van het onweer dichterbij komen.
En ineens was het daar… Tussen het gedonder door, hoorde ik een zachte melodie.. Een zacht jammerend gezang, dat een verdovende uitwerking op me had. De stem leek mijn naam te roepen en het lukte me niet om me ertegen te verzetten. Ik vocht uit alle macht om mijn handen over mijn oren te kunnen leggen, zodat ik het niet zou horen, maar het lukte niet. Wat ik ook probeerde, het was alsof mijn handen aan mijn lichaam vastgelijmd zaten en ik kon me niet bewegen. Ik keek om me heen en zag aan de angstige blikken van Amara, Esmee en Chase, dat zij het ook hoorden. Net als ik konden ze ook niet bewegen en vanuit mijn ooghoek keek ik naar Jack, die naast me zat en zich zo inspande, dat zijn armen trilden en zijn knokkels wit waren.
‘Geef niet aan haar toe Jack.. Alsjeblieft.. Je bent sterk genoeg…’
‘Ik doe mijn best Mia, maar het lukt me niet.. Het is te sterk..’
Ik voelde mijn ogen vochtig worden en zuchtte. Was dit nou waar we zo voor gevochten hadden? Hoe kon ze het overleefd hebben? Ik zag haar smelten voor mijn ogen.’
Ik hoorde Jack naast me kreunen van de inspanning. Het was niet eerlijk, ze wilde alleen mij hebben. Ik kon mijn vrienden niet opofferen, terwijl ze alleen achter mij aanzat.. Ik kon het gewoon niet.
Er verschenen kleine zweetdruppeltjes op het voorhoofd van Jack en ik zag dat hij het niet lang meer ging volhouden. Ik gebruikte alle kracht die ik nog in mijn lichaam had om mijn arm op te tillen en de auto open te maken.
‘Mia? Ben je gek geworden? We laten je niet achter!’ Schreeuwde Jack.
‘Chase? Es? Mar? Zorg goed voor elkaar…Jack? Ik hou van je..’
Ik hoorde Jack keihard ‘NEE’ schreeuwden, maar nadat ik de autodeur open had gekregen en mezelf uit de auto had laten vallen, was het alsof de auto als door een katapult gelanceerd werd naar de opening tussen de rotsen. Ik lag op de trillende grond en zag alles om me heen instorten. De opening tussen de bergen stortte in en versperde de uitgang, stuk voor stuk stortten alle huizen in en het water begon te golven.
‘Mia.’ Hoorde ik de betoverende stem zeggen.
‘Ik kan het niet.. Alsjeblieft, laat me gaan.’ Zei ik zonder haar aan te kijken.
Ik begon te kruipen, richting de uitgang, maar ik voelde dat ik het water ingetrokken werd door een onzichtbare kracht.
Ik gilde de longen uit mijn lijf en deed alles wat in mijn kracht lag om aan land te blijven, maar het lukte gewoon niet, binnen een mum van tijd was ik onder water en daar zag ik haar. Haar zwarte ogen hadden niets in zich en op haar gezicht was geen emotie af te lezen. Het klein beetje menselijke dat ze nog had gehad, was compleet verdwenen.
Ze hield me vast onder water terwijl ik steeds meer lucht uit mijn longen voelde ontsnappen en ik me steeds machtelozer voelde worden.
De laatste woorden die ik hoorde voordat het allemaal voorbij was, waren de woorden die ze op dat moment tegen me zei.
‘Schreeuw zo hard als je wilt Mia..
Onder water zal niemand je horen.’
Epiloog.
31 oktober, één jaar later.
‘Moeten we dit wel doen man?’ Mompelde Steven terwijl we stopten bij het bord waar de waarschuwing op stond.
‘Waarom niet? Geloof je serieus in die achterlijke verhalen van je broer? Kom op Jay, we klimmen gewoon over die rotsen heen en dan gaan we even kijken.’
Ik liep zuchtend achter hem aan en zette mijn voet op de onderste steen van de enorme stapel puin die tussen de bergen in lag. Vorig jaar was mijn broer Chase hier geweest met zijn vrienden en sindsdien was hij nooit meer hetzelfde geweest. Zowel hij als zijn beste vriend Jack, waren helemaal doorgedraaid bij thuiskomst en zaten al een jaar in een kliniek voor mensen die er heel erg slecht aan toe waren. Hoe het met Amara ging wist ik niet echt, Het enige dat ik wist was dat ze sinds hun terugkomst druk aan het schilderen was geslagen en ondanks dat ze al een jaar geen woord gesproken had, verkochten haar schilderijen met voornamelijk mythische wezens zoals de siren en zeemeerminnen enorm goed.
Esmee was de enige van de groep die er een beetje normaal uit gekomen was, maar was wel vrij snel na thuiskomst vertrokken naar Australië en was niet van plan om ooit nog terug te keren. Bovendien weigerde ze te praten over wat er gebeurd was.
‘Dit is een slecht plan.’ Mopperde ik terwijl ik hem achterna klom tot het hoogste punt en vanaf daar naar het meer en het dorp keek. Of nouja, wat er nog van over was. Tijdens een blikseminslag was vorig jaar de rest van het dorp ook afgebrand en nu was er echt niets meer over.
We klommen aan de andere kant weer van de versperring af en lieten ons op de grond vallen.
‘Zie je wel? Er is hier niets.’ Zuchtte Steven, terwijl hij richting het water liep en het met zijn vinger aanraakte.
Er vormde zich een kring op de plek waar hij het water aanraakte en de kring werd steeds groter en groter, tot hij helemaal verdween en het water ineens doodstil was. Het was zo glad als een spiegel en dat was best wel raar, zeker aangezien het niet bepaald windstil was.
Hij draaide zijn rug naar het water en keek me met een arrogante grijns aan.
‘Zie je wel? Niks aan de hand.’
Hij had het nog niet gezegd, of we hoorden een zacht gezang. Het was het mooiste geluid dat ik ooit gehoord had en mijn ogen werden direct naar het water getrokken, waar vanuit het niets ineens een meisje naar boven kwam
Ze had lange zilveren haren en ogen die in dit licht bijna paars leken. Ze was zo mooi, dat ik er alles voor zou doen om haar aan te mogen raken.
Ze ging door met zingen en zonder te twijfelen, liepen we het water in, waar ze naar ons toe kwam en ons lachend aankeek.
‘Wat ben jij? Wat doe jij hier in het water?’ Vroeg ik zachtjes.
‘Ik ben Mia en wat ik met jullie ga doen? Ik ga heel erg veel plezier met jullie beleven, maar daarvoor moeten jullie eerst een tijdje onder water blijven.’
Verbaasd keken Jay en ik elkaar aan, zou ze een grapje maken?
Maar voordat we iets konden uitbrengen had ze onze handen al vastgepakt en dook ze naar de dieptes van het Zilvermeer.
Waar niemand ons zou horen en we voor altijd verloren zouden zijn. Bedankt voor het lezen allemaal! Ik hoop dat jullie deze afwisseling ook een beetje leuk vonden:P Nadine bedankt voor het nakijken en Jennifer, bedankt voor het stukje verhaallijn dat ik nog miste!
( Zo en nu weer verder met klef gedoe:P)
