Zilvermeer | Hoofdstuk 2

by Tamara

Nadat we de mannen gedag hadden gezegd en ik Jack met een veelbetekenende blik duidelijk had gemaakt dat ik niet zat te wachten op een knuffel of een gedag van hem, was het tijd om onze spullen uit te laden. Amara en ik hadden afgesproken dat we samen een tent zouden delen, die ik bij mijn ouders van zolder had geplukt. Margot en Esmee sliepen samen en aangezien Charlize nog nergens te bekennen was, ging ik er maar vanuit dat de mannen ook een tent zouden delen. Binnen een mum van tijd stonden alle tenten op hun plek, behalve de mijne, die na bijna een uur nog steeds op een stapel stokken en een heleboel tentdoek leek.

‘Heb je hulp nodig?’ hoorde ik een bekende stem achter me zeggen.

‘Niet van jou.’ bromde ik.

‘Uhh, ja.. Ik denk dat als je op Amara gaat wachten, je vanavond onder de sterrenhemel slaapt.’

Ik keek Jack boos aan en zag dat hij naar Amara wees, die hand in hand met Chase langs de oevers van het meer liep.

‘Ik kan het best zelf.’ zuchtte ik, terwijl ik twee tentstokken in elkaar schoof, waardoor de andere kant eruit schoot en alles wat ik had opgezet, weer ineen zakte.

‘Oké, als ik je dan één tip mag geven? Je hebt hem binnenstebuiten.’ grinnikte hij.

Ik voelde de warmte naar mijn wangen stijgen en keek zuchtend toe hoe hij mijn  tentdoek omkeerde en hem binnen vijf minuten opgezet had.

‘Dat had ik best zelf gekund hoor.’ mopperde ik.

‘Dat weet ik, maar ik wilde je graag helpen.’

Hij kwam een beetje dichterbij en plukje een verdwaald grassprietje uit mijn haar.

‘Vind je verloofde dat wel goed? Dat je mij helpt?’

Hij trok een wenkbrauw op en nam meteen een beetje afstand.

‘Geen idee, dan zou ik haar eerst moeten bellen. Maar ze zit met haar nieuwe liefde op Bali, dus ik stoor haar liever niet.’

Ik keek hem verbaasd aan en zuchtte.

‘Jaja, ik weet wat je wilt zeggen Mia. Het is karma voor wat ik jou aangedaan heb. Ik weet het. Het is gewoon.. Ik hoop dat we dit weekend doorkomen als vrienden..  Niet als vijanden..’

Ineens voelde ik een kokende woede in me opkomen. Heel leuk dat hij vrienden wilde blijven, maar hij had geen idee van hoeveel pijn ik het afgelopen jaar had gehad. Hoeveel nachten ik mezelf in slaap had gehuild en hoevaak ik met mijn handen in mijn haar had gezeten omdat ik gewoon echt niet meer wist hoe ik in mijn eentje een hele verbouwing moest gaan volbrengen, in een huis dat veel te groot was voor mij alleen en dat we gekocht hadden om onze toekomstige kinderen in groot te brengen.

‘Je liet me gewoon achter he Jack? We waren een heel huis aan het strippen en je liet me gewoon achter in de zooi, zodat je kon neuken met die blonde snol van je.’

‘Mimi…’

‘Noem me niet zo! Dat was een naam die je mocht gebruiken toen we nog bij elkaar waren, nu niet meer..’

Amara kwam bij ons staan en zuchtte.

‘Gaan jullie nu het hele weekend ruzie maken?’

‘Niet als hij bij me uit de buurt blijft.’ zuchtte ik.

Jack rolde met zijn ogen en liep naar zijn auto toe, terwijl Amara boos naar me keek.

‘Wat nou?’

‘Je probeert het niet eens Mia. Kunnen we nou gewoon een leuk weekend hebben? Het is maar twee dagen per jaar.’

‘Hmmpff.’ mompelde ik en dook mijn tent in om mijn luchtbed op te blazen. Met een zucht ging ik erop liggen en veegde een traan weg uit mijn oog. Het was al erg genoeg dat hij hier was, nu moest ik ook nog twee dagen aardig tegen hem gaan doen?

‘Hé, hier zit je!’ hoorde ik Margot ineens zeggen die mijn tent binnenkwam.

‘Ja, sorry.. Ik moest heel even alleen zijn.’ Mompelde ik.

‘Heb je anders zin om mee te gaan? Ik ga in het dorp kijken of ergens iets van brandhout is.’

Ik knikte en zei dat ik me heel even om moest kleden, waarna ze de tent weer verliet. Snel trok ik een warme trui en wandelschoenen aan, waarna ik mijn tent weer uitkwam.

‘Ohhh daar zat je! We waren al bang dat je hem gesmeerd was.’ grinnikte Chase.

‘Nee, ik wilde bepaalde mensen hier gewoon heel erg graag ontlopen.’

Chase stootte Jack aan die zuchtte en zijn rugzak over één schouder gooide.

‘Zijn we er klaar voor?’ zei hij.

‘Great, gaat hij ook mee?’ mompelde ik iets te hard tegen mezelf, waarna Margot me een duw gaf en me gebaarde mee te komen. De mannen gingen voorop, terwijl ik met Margot achter ze aan liep.

Er was amper nog wat over van het dorpje. De contouren van de straten waren herkenbaar en hier en daar stond er nog een huis overeind, maar verder was er niets meer van over. De huizen die er nog stonden waren niet in al te geweldige staat en ik besloot dat het maar het beste idee was om er niet naar binnen te gaan.

‘Ik ga hier even kijken.’ zei Margot, terwijl ze naar een huis op een hoek liep. Ik liep een stukje verder en kwam bij een groot wit huis, met lichtblauwe luiken. Ondanks dat het dorpje al meer dan honderd jaar leeg stond, was het huis in tegenstelling tot de andere huizen in redelijke staat. Tegen beter weten in liep ik het tuinpaadje op richting de voordeur die nog open stond. Normaal gesproken had ik huizen zoals dit vermeden, maar het was midden op de dag en het huis was van buiten zo mooi, dat ik het dolgraag van binnen wilde zien.

Het interieur stelde me niet teleur. Natuurlijk was alles oud en heel stoffig, maar het prachtige motief van de houten vloer was nog te zien en de zon die door de glas in loodramen scheen, zorgde ervoor dat er allerlei kleurrijke motieven op de wanden te zien waren.

Ik liep iets verder het huis in, tot ik bij een slaapkamer kwam. Ik liep naar binnen en voelde meteen een soort enthousiasme. De kamer was prachtig bewaard gebleven, de gordijnen hingen nog aan het prachtige hemelbed en op de kaptafel lag nog een klein handspiegeltje, met de initialen I.Z. erop. Met mijn mouw veegde ik wat stof van de spiegel, tot ik mijn eigen spiegelbeeld zag en zuchtte.

‘Een genetische mutatie, had de arts het genoemd in de uren na mijn geboorte. Net als mijn moeder en de hele vrouwelijke kant van de familie, was ik geboren met wit haar. Mijn haar was heel licht en had een zilverachtige glans, waarvoor vele vrouwen die ik kende maandelijks veel geld neerlegden bij de kapper. Maar ik vervloekte die haarkleur, ik kreeg altijd de vraag of ik een albino was en was er vroeger regelmatig mee gepest. Helaas voor mij was mijn haar bijna niet te kleuren. Er was geen enkele kleur die er goed genoeg op pakte en na jaren met haar met allerlei vlekken van mijn verfpogingen erin te hebben gelopen, had ik besloten het zo te laten. Als het nou bij mijn haar gebleven was, dan kon ik er nog mee leven. Maar onder mijn dikke donkere wenkbrauwen, die sterk afstaken tegen mijn haar, bevond zich het volgende dat mensen altijd heel bijzonder vonden. Net als mijn moeder ging de mutatie van mijn haar, gepaard met de bijzondere kleur van mijn ogen. Ze waren zo lichtblauw dat ze bijna grijs waren, met een violet kleurige waas eroverheen. Mijn vrienden waren eraan gewend en stelden er geen vragen meer over, maar ik vermeed oogcontact met vreemden zoveel mogelijk, zodat ze maar geen vragen zouden gaan stellen.

Ik keek op en haalde mijn handen door mijn haren, toen me iets opviel in de kast achter me. Ik draaide me om en zag iets uit de kast steken, het leek op een stuk blauwe stof en ik besloot eens een kijkje te gaan nemen. Langzaam liep ik naar de kast, die krakend openging en zo onthulde wat er achter de deur schuil ging. In de kast hingen talloze jurken, de één nog mooier dan de ander, maar de mooiste was toch wel degene waarvan de mouw zichtbaar was geweest. Hij was heel lichtblauw, helemaal geborduurd met kleine roze en paarse bloemen en was helemaal afgezet met kant.

Ik wist dat het fout was, maar ik kon me niet inhouden. Zachtjes liet ik mijn vingers over de stof gaan, toen er ineens een flits door mijn hoofd ging. Het ging heel snel en even twijfelde ik over wat ik gezien had, maar het beeld was heel duidelijk. Er was een feest, een feest op een plein, dat helemaal versierd was met lampionnen en allerlei enge andere versiersels. Een meisje in deze jurk, werd door een man over de dansvloer geleidt, terwijl ze lachte en iedereen naar ze keek. Ik kon haar gezicht niet zien, maar aan haar gelach hoorde ik dat ze gelukkig was en het voelde alsof ik haar kende, alsof ze me heel erg bekend voorkwam.

‘Mia?’ hoorde ik ineens achter me.

Ik liet van schrik de jurk los en knipperde met mijn ogen, waarna ik me omdraaide.

‘Jack?’ zei ik zachtjes.

‘Wat doe je hier Mimi? We waren je kwijt.’

Zijn stem was zacht en hij klonk oprecht een beetje ongerust.

‘I-ik.. weet het niet.. Ik zag dit huis en ik.… Ik moest gewoon naar binnen.’

Hij liep naar me toe en liet zijn vingers over de jurk gaan.

‘Hij is prachtig.. Zoiets zou jou ook wel staan.’ grinnikte hij.

‘Ja, maar ik ben niet van plan een corset te dragen en aan de taille van die jurk te zien, deed de eigenaresse daarvan dat wel.’

Hij moest lachen en stak uitnodigend zijn hand uit.

‘Ga je mee? We hebben genoeg hout voor het vuur en ik geloof dat Amara graag wil eten.’

Ik knikte en liep zonder zijn hand vast te pakken voor hem aan het huis uit.

Meteen verder lezen? Je koopt het boek hier voor 4 euro!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.