Zij vertelt: Eline’s zoontje had een chromosoomafwijking.

by Tamara

In de rubriek ‘Zij vertelt’ laat ik elke week een andere moeder aan het woord met haar verhaal. In deze rubriek komen bijzondere verhalen rond zwanger willen worden, zwangerschap en de bevalling aan bod. Deze week geef ik het woord aan Eline, eindelijk na jaren proberen raakte ze zwanger, toen het ineens helemaal mis ging.

Het begon allemaal in augustus 2013, mijn man Nando en ik hadden net een huis gekocht. Alles in huis was af en we voelden ons helemaal op onze plek, een fijn huis met mooie tuin, een fijne kindvriendelijke buurt en allebei een goede baan. Na veel gesprekken met elkaar over kinderen besloten we dat we de gok wilden wagen, we begonnen met proberen om kinderen te krijgen. Al gauw had ik het gevoel dat er iets mis was, elke menstruatie cyclus duurde langer, werd gekker. Ik kreeg vage klachten, lag soms dagen lang met extreme hoofdpijn en buikpijn in bed.

Na vier maanden was er geen zwangerschap en was ik door alle vage klachten overtuigd dat er iets mis was met mijn lijf. Ik ging op internet zoeken naar verhalen van vrouwen met dezelfde klachten en kwam al gauw op forums terecht waar werd gesproken over pcos. Nadat ik had opgezocht wat pcos precies is wist het zeker, dit veroorzaakte al die rare klachten en het feit dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik ging naar de huisarts, waar we terecht kwamen bij een dokter in opleiding. Die dacht dat er niks mis was, want tsjaa je bent jong en nog niet zo lang bezig. Na aandringen kreeg ik toch een verwijzing om naar de gynaecoloog te gaan.

Een maand later werd meteen duidelijk dat er wel degelijk iets mis was. Nadat de gynaecoloog mijn verhaal had aangehoord wilde hij een echo maken van mijn eierstokken. En op die echo was meteen duidelijk te zien dat er cystes zaten. Mijn eierstokken zaten letterlijk vol en dat veroorzaakte die constante pijn en alle andere vage klachten. De gynaecoloog stelde na bloedonderzoek de diagnose pcos. Pcos is een hormoon stoornis, door een teveel aan testosteron kan er geen eisprong plaats vinden. Een follikel, zo noemen ze een groeiend ei blaasje in de eierstok kan wel groeien. Maar omdat het eitje niet kan springen blijft er een net vocht gevulde cyste achter waardoor de eierstokken vergroten en voor druk in de buik zorgen.

De gynaecoloog hoopte dat dit met behulp van hormoon medicatie te verhelpen zou zijn en dat er daarmee een eisprong kon worden opgewekt. We gingen een traject in waarbij ik op vaste dagen in mijn menstruatie cyclus het hormoon medicijn clomid moest slikken, de dagen daarna moest ik om de dag naar het ziekenhuis om een echo te laten maken zodat ze de follikel groei konden bijhouden en konden zien of er een eisprong zou plaats vinden. Ik vond het traject lood zwaar en had constant het gevoel dat het medicijn niet deed wat het moest doen. Ik werd er ontzettend sagerijnig van en voelde me de hele dag opgefokt.

Na een aantal maanden dit traject was duidelijk dat dit medicijn inderdaad niets deed en ik er resistent voor bleek te zijn. De gynaecoloog stelde voor om een LEO behandeling te ondergaan. Dit is een operatie waarbij ze de cystes in de eierstokken met een klein brandertje weg branden. Geen grote ingreep, maar voor mij wel heftig omdat ik nog nooit onder narcose was geweest en dit dood eng vond. Vastberaden besloten we toch de operatie te laten doen, mijn wil om die kinderwens te vervullen was zoveel groter dan de angst dat het nooit zou lukken. Toch heeft die angst de maanden na de operatie onwijs aan me gevreten. Ik was constant onzeker of mijn lijf nu wel zou gaan doen wat het moest doen.Gelukkig mocht ik blijven komen voor echo’s en werd zo al snel duidelijk dat mijn lijf inderdaad eindelijk deed wat het moest doen. We konden ons geluk niet op, het voelde voor mij zo als een overwinning dat we dit bereikt hadden. Nu moest die zwangerschap wel een keer komen!

En na 4 maanden was het moment dan eindelijk daar en ik zal het nooit meer vergeten. Ik was een dag over tijd, had pijnlijke borsten en was onwijs zenuwachtig. Mijn man had nachtdienst en was niet thuis, maar ik hield het niet meer. Ik heb een test gepakt en deze op kop op mijn nachtkastje gelegd, ik durfde na al die maanden gewoon niet te kijken.

Na 5 minuten draaide ik hem om en hij was positief! Ik was zwanger! Ik heb mijn man huilend in de keuken opgewacht, wat waren wij gelukkig! Eindelijk mochten ook wij een kindje krijgen.

Al snel sloeg dat geluk om in onzekerheid, ik was constant bang dat het mis zou gaan maar hield vastberaden de goede moed vast. Dit moest en zou goed gaan, dit was ons kindje en dit kindje zou een vechter worden. Dat voelde ik gewoon.

Tot ik met een week of 14 een droom had, ik droomde dat ik met mijn man thuis was en dat ons kindje veel te vroeg geboren was. Ik was in mijn droom aan het huilen omdat we ons zoontje in het ziekenhuis achter hadden gelaten en hij nog helemaal geen naam had. Ik ben nog nooit zo naar wakker geworden en was de dagen daarop constant bang dat het inderdaad een jongetje zou zijn. Nadat ik met mijn man over de droom gepraat had lieten we een pret echo maken, we wilden weten wat het zou worden en mijn man had me ervan overtuigd dat het nog steeds goed ging met de baby in mijn buik. Als de dag van gisteren kan ik nu nog voelen hoe zenuwachtig ik was voor die echo, de echoscopiste bleef maar kijken en zelf dacht ik iets te zien wat niet goed was. En toen kwam de mededeling, de echoscopiste zei jongens ik wil jullie niet bang maken en het betekend nog helemaal niks maar er is iets niet goed met jullie kindje. Hij heeft een navelbreuk, het was dus inderdaad een jongetje.

We werden doorverwezen naar het Radboud in Nijmegen voor onderzoeken. De dagen die daarop volgende heb ik mezelf geprobeerd voor te houden dat het allemaal wel goed zou komen en dat het vast iets was wat met een operatie te verhelpen zou zijn. Ik kreeg in Nijmegen uitgebreide echo’s, op de eerste echo was meteen te zien dat het echt helemaal mis was. Ons zoontje had zijn hartje op de verkeerde plek en er zaten allemaal gaten in, hij had een open buikje waardoor veel organen daarbuiten groeiden. Ook had hij een beentje dat hij niet kon bewegen en miste hij het botje in zijn neus. De artsen hadden meteen het vermoeden dat er sprake was van een chromosoom afwijking en vertelden meteen heel eerlijk dat de kans van overleven nihil was. Een week later werd er een vruchtwater punctie gedaan, vreselijk vond ik dat.

Ons zoontje kroop helemaal in een hoek van mijn baarmoeder weg toen de naald erin werd gestoken en dat was het moment dat ik voor mezelf een knoop doorhakte, dit kan niet en dit mag ik mijn kind niet aandoen.

Ik had zo het gevoel dat hij pijn had. In de dagen daarna hebben we veel met familie en vrienden gepraat en nadat we voor onszelf besloten hadden dat we ons zoontje niet langer wilden laten pijn leiden en dus de zwangerschap zouden afbreken voelde ik hem in mijn buik bewegen. Ik heb er zo intens van genoten toen ik hem voelde schoppen, in mijn hoofd was ik natuurlijk al afscheid aan het nemen. In het regionale ziekenhuis hier in ons dorp was de gynaecoloog het met ons eens en gingen we de bevalling voorbereiden.

Ik vergeet nooit meer dat we de datum van opname afspraken en de gynaecoloog tegen mij zei, Eline je komt van ver, heel ver, maar meid jij kunt dit. En dat gevoel had ik ook. Samen met de verpleging werd er alles aan gedaan om het afscheid zo mooi mogelijk te maken en alles ging zoals wij dat wilden. Ik werd op maandag ochtend opgenomen en aan het infuus gelegd. Met medicijnen werd de bevalling op gang gebracht. In eerste instantie dacht ik oh dit valt nog mee, beetje kramp. Maar in de middag kreeg ik een weeën storm die zo pijnlijk was dat ik compleet verkrampte en niet meer wist wat ik moest doen. We besloten een ruggenprik te nemen en vanaf dat moment verliep alles heel rustig. We hebben zelfs nog geslapen snachts.

De volgende ochtends wilde de verloskundige controleren of er ontsluiting was en toen constateerde ze dat ons zoontje al buiten de baarmoeder lag. 12cm en 80 gram, een heel klein mannetje. Een compleet mensje, handen met kleine vingertje en voeten met kleine teentjes. We hebben hem geknuffeld en mooie foto’s gemaakt, familie heeft samen met ons afscheid genomen. Het was de mooiste dag uit mijn leven, ons zoontje maakte mij moeder en zo voelde dat ook. Hij maakte van ons ouders. De dagen en weken daarna waren zwaar. Ik voelde me de eerste dagen heel leeg, miste constant mijn kind en het gevoel van hem bij me dragen. Gelukkig kunnen mijn man en ik heel goed met elkaar praten en hebben we die eerste paar weken ook echt tijd voor elkaar gemaakt. Ee zochten samen een urn uit, lieten één van de mooiste foto’s afdrukken en maakten een plekje in huis voor ons zoontje. Dagen werden zo weken en die weken werden maanden. Ondanks veel verdriet voelden we ons gelukkig. Blij dat we zo mooi afscheid hadden kunnen nemen en blij dat we zoveel mensen om ons heen hadden die ons steunden. We hebben meteen toen we wisten dat ons zoontje het niet zou halen besloten dat we niet wilden wachten met opnieuw proberen kinderen te krijgen. Want als het één keer lukte, moest het nog een keer lukken.

Mijn cyclus bleef gelukkig goed en na 4 maanden was ik opnieuw zwanger. Een tikje onzeker waren we zo onwijs blij! En dit keer zou het goed gaan. Dat wist ik zeker. We kregen extra echo’s en mochten een NIPT test laten doen, dat is een bloedonderzoek waarbij ze naar de chromosomen van de baby kunnen kijken.

“Twee weken hebben we op de uitslag gewacht tot daar eindelijk dat verlossende smsje was. Ons kindje was gezond!”

Ik heb een taart gekocht en ben naar mijn moeder gefietst. Die wist meteen wat ik kwam vertellen en samen hebben we gehuild van geluk. We lieten opnieuw een pret echo maken en kamen er toen achter dat er een dochter zouden krijgen. We hebben er nooit een geheim van gemaakt dat we het erg leuk zouden vinden een meisje. Je kunt je dus wel voorstellen hoe gelukkig we ons voelden. Alles ging goed en bleef goed gaan. Ik heb geen makkelijke zwangerschap gehad. Had veel bandenpijn en de laatste drie maanden heeft er in mijn ribben iets klem gezeten waardoor ik elke dag extreme pijn had. Met 38 weken en 4 dagen heeft de verloskundige gestript waarna ik savonds weeën kreeg. Na 3 uur en 20 minuten werd onze prachtige dochter Valentina geboren. Het voelde voor mij meteen goed, Valentina werd geboren en er was meteen complete rust. Ik heb haar zelf aangepakt en op mijn borst gelegd. Een moment dat ik nooit meer vergeet!

“Dat is puur geluk, pure liefde, onvoorwaardelijke liefde. Valentina heeft van mij mama gemaakt, want moeder was ik al.”

 

Ze is inmiddels 4 maanden oud en doet het fantastisch. Het is een heel relaxed kind, slaapt goed, eet goed en heeft zo af en tot al flink haar eigen willetje. Ik geniet elke dag van haar! Nu zijn we eindelijk dat gezinnetje waar we zolang van gedroomd hebben. Nog regelmatig  zit ik ineens te huilen van geluk als ze weer iets nieuws doet en ik me bedenk wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Hoe ik ooit dacht dat ik misschien wel nooit kinderen zou krijgen. Hoe trots ik ben op haar grote broer die we altijd in ons hart met ons meedragen en wie ik voor geen goud had willen missen! Hoe trots ik ben op mijn man, die in al die moeilijke dingen naast me heeft gestaan en mijn hand heeft vastgehouden, hoe we samen één zijn geworden. Hoe we samen die prachtige dochter op de wereld hebben gezet en hoe gelukkig we zijn als gezin!

IMG_20160326_151258

Bedankt Eline voor je verhaal! Wat een vreselijke nachtmerrie is het toch! Ben je benieuwd naar hoe het nu met Eline gaat? Bezoek dan haar blog www.tillthemoonandback.com

Wil jij ook graag je verhaal doen? Dan mag jij me mailen op Tamara@themommydiaries.nl

Misschien vind je dit ook leuk

28 comments

car insurance quote 16 mei 2016 - 02:58

For people living in rental car per month. The same goes for some great tips for evaluating each deal and the same cover as offor more tips on getting started going to pave the way it has become a higher risk of being able to go to the amount of car insurance quotes, because haspeace of mind that if the last 10 years old, 68.1% were single; 21% were part of the insurance company. Make sure that it would cost to you. You could saidcase of damage. These two companies with advertisements from companies today. Because more people are purchasing legitimate auto loan brokers out there, it could really cost much more. A copy whatnow you are in an accident. You may even be impounded at the time of taking a final decision. Different states require that you drive in the State of Florida trackif you want the car you can get the lowest car insurance carriers use different criteria when choosing. It is like a larger number of national companies will be held forwithout researching the internet, search for an older model will usually require several smaller claims would generally pay less insurance than are men. The best way to keep in mind insuranceare a lot to gain from low credit scores have more than one company to a lower premium, so it’s important to be expensive. Calling a service you merit. It notfrom liability. In cases where there is a great rate on the right selection. Humans use cars only since it may be, avoid buying your insurance companies offer many discounts canshopping for cover, as a classic car in the local drivers. Therefore, there is something that you want.

Reply
Cathleen 13 mei 2016 - 04:32

You’ve really impesrsed me with that answer!

Reply
Mathiske's mama blog 15 april 2016 - 23:18

Met ingehouden adem en een brok in mn keel, hoopte ik met jullie mee toe ik het las. Wat heftig zeg!

Reply
Jessica 15 april 2016 - 15:34

Wat een heftig verhaal, kippenvel. Heel mooi dat je nu een gezond meisje in je armen mag hebben! Zelf heb ik ook PCOS en in het jaar dat wij in het ziekenhuis hebben gelopen, sloeg de clomid nog niet aan. Deze zomer zullen we na een pauze terug gaan naar het ziekenhuis. Erg spannend wat ze dan gaan doen.

Reply
eline 16 april 2016 - 08:00

Dat is inderdaad heel spannend! Die LEO operatie heeft bij mij nu nog steeds effect en de pcos is tot nu toe nog weg gebleven! Misschien een aanrader? 😉 heek veel succes, het is je gegund. En sterk dat je vecht voor jullie kinderwens ?

Reply
Marije 15 april 2016 - 11:37

Jeetje, wat een heftig verhaal! Ik heb het met ingehouden adem gelezen. Ik ben blij dat jullie nu een gezonde dochter hebben mogen krijgen en dat jullie daar zo intens van genieten!

Reply
eline 15 april 2016 - 12:54

Dankjewel!

Reply
Vlijtig Liesje 15 april 2016 - 11:31

Wat een bijzonder verhaal! Prachtig.

Reply
Ramona (Mama, kijk!) 15 april 2016 - 11:28

Wat prachtig geschreven en adembenemend. Maar heel heel triest dat je zoveel spanning en verdriet hebt meegemaakt. Wat lijkt me dat verschrikkelijk en wat ben ik blij en dankbaar dat het bij ons allemaal goed ging. Geniet ervan, het is jullie echt gegund.

Reply
eline 15 april 2016 - 12:55

Dankje meid!

Reply
jodi - liefthuis 15 april 2016 - 11:00

Wat een verhaal. De heftigste en moeilijkste keuze van je leven lijkt me. Ongelofelijk, ik zou niet weten wat te doen en hoe me te voelen en hoe hier mee om te gaan. Respect voor jullie en super goed dat jullie zo goed kunnen praten en er voor elkaar zijn.

Reply
eline 15 april 2016 - 12:56

Dankje! De keus werd achteraf voor ons gemaakt. De uitslagen van de onderzoeken kwamen vlak voor de bevalling. Ons zoontje had trisomie 18 en dat is niet met het leven verenigbaar…

Reply
Eline 15 april 2016 - 10:18

Jemig wat een heftig verhaal. Heb het echt met tranen in mijn ogen gelezen. Wat lijkt me dit moeilijk zeg! Gelukkig hebben jullie goed afscheid kunnen nemen en hebben jullie nu een prachtig dochtertje (en een zoontje die over haar waakt!).

Reply
eline 15 april 2016 - 12:56

Dankje meid!!

Reply
Kelly 15 april 2016 - 10:17

Jeetje wat een onwijs heftig verhaal! Zo zie je maar hoe zwaar moederschap is.. Jullie zijn een dapper en mooi gezin en wens jullie alle sterkte in het verlies, maar al het geluk van de wereld met jullie mooie meisje

Reply
eline 15 april 2016 - 12:56

Wat zeg je dat mooi. Dankje!

Reply
Clarinda 13 mei 2016 - 03:51

Inlniltgeece and simplicity – easy to understand how you think.

Reply
Michelle 15 april 2016 - 09:06

Jeetje wat een ontzettend heftig verhaal. Misschien is het te wijten aan de zwangerschapshormonen, misschien ook wel helemaal niet; ik zat de hele tijd met een gigantische brok in mijn keel. Wat dapper dat jullie ervoor hebben kunnen kiezen om jullie zoontje niet langer te laten lijden. Ik hoop oprecht dat hij nu ergens over jullie waakt.

Reply
eline 15 april 2016 - 12:57

Dankjewel!

Reply
Hanna @ eenbezigbijtje.nl 15 april 2016 - 08:51

Jeetje wat een verhaal, heftig! Heel bijzonder mooi dat je nu een mooie dochter mag hebben.

Reply
Manouk 15 april 2016 - 07:53

Wat heftig zeg, wat jullie allemaal mee hebben moeten maken. En wat een prachtig meisje hebben jullie met een trotse grote broer die vast en zeker over haar waakt.

Reply
eline 15 april 2016 - 08:26

Dankje! X

Reply
Nicole 15 april 2016 - 07:47

Wow wat heftig! Had er tranen van in mijn ogen. Gelukkig hebben jullie nu een prachtige dochter!

Reply
eline 15 april 2016 - 08:27

Thanks! 🙂

Reply
demallemolenmoeder 15 april 2016 - 07:37

Wat een nachtmerrie! Wat zijn jullie van we gekomen zeg. Mooi om te lezen dat jullie nu een prachtige dochter hebben en natuurlijk een zoon die over haar waakt.

Reply
eline 15 april 2016 - 08:28

We zijn van ver gekomen, maar ik haf het echt voor geen goud willen missen. Hoe moeilijk het ook is geweest.. Dankje! X

Reply
Channa 15 april 2016 - 06:13

Jeetje wat verschrikkelijk om mee te maken zeg 🙁 eerste ellendige pcos en dan ook nog een zwangerschap die niet goed afloopt. Gelukkig hebben jullie nu een prachtige dochter maar wat een verhaal!

Reply
eline 15 april 2016 - 08:29

Dankje! Xx

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.