Zoals jullie misschien wel weten ben ik best actief op social media en doe ik ook altijd mijn best om zoveel mogelijk vragen te beantwoorden van iedereen. Nu is het alleen zo dat ik heel erg vaak een vraag krijg waarvan ik niet zo heel goed weet wat ik ermee moet. Ik krijg namelijk heel erg vaak de vraag van hele jonge meisjes ( 17/18/19) hoe ik zwanger worden op mijn 19e ervaren heb en of ik ze dat ook aanraad. Nu heb ik al talloze blogs geschreven over waarom ik dat NIET aanraad, maar goed, de vragen blijven komen. Wat ik meestal reageer op deze vragen? Dat vertel ik je in deze blog.
Zwanger op je 19e.
Alweer 9 jaar geleden was ik nu ongeveer zwanger van Maxim. Dat was een bewuste keuze, want we werkten allebei, hadden een huis gekocht en waren al heel lang samen. Dus ja. We dachten eigenlijk, ‘waarom niet?’ Achteraf had ik toen graag iemand gehad die me door elkaar had geschud en had gezegd dat bewust zwanger worden op je 19e geen goed idee is en dat je nog lekker even wat jaartjes van je jeugd en onbezorgdheid moet gaan genieten op die leeftijd. Ga studeren, op reis, neem een puppy.. Weet ik het. Maar neem alsjeblieft geen baby.
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben dolblij met mijn kinderen en nu het zo gelopen is, erken ik ook dat er een heleboel voordelen aan jong moeder worden zitten. Maar aan de andere kant vind ik het wel eens jammer. Ik heb vaak het gevoel alsof ik echt iets gemist heb. Alsof ik een deel van mijn jeugd ingeleverd heb toen ik zo jong moeder werd en alsof ik mezelf een beetje achtergesteld heb door niet te gaan studeren bijvoorbeeld. Ik kon altijd heel goed leren en het is best jammer dat ik nooit wat ben gaan doen waar ik echt mijn hersens voor kan gebruiken.
Hoe ik reageer op deze vraag.
Ik krijg deze vraag dus regelmatig en ik snap hem ook wel. Ik ben natuurlijk redelijk makkelijk benaderbaar, was bewust jong moeder en ik vertel daar veel over. Maar ik vind het heel lastig hoe ik om moet gaan met deze vragen. Ik ben hun moeder niet en ik kan het ze wel af gaan raden, maar als ik naar mezelf kijk toen ik die leeftijd had, deed ik toch waar ik zelf zin in had.
Vaak zijn het hele jonge meisjes die hun situatie aan mij vertellen. Ze wonen vaak nog thuis, hebben een paar maanden een vriendje en willen graag een baby. Ik probeer dan maar op een zo aardig mogelijke manier te zeggen dat ik het niemand aanraad om zo vroeg zwanger te worden en dat als ze dat wel willen, dat ze eerst moeten zorgen voor een stabiele basis. Ik heb voor Richard ook wel vriendjes gehad en ik ben dolblij dat ik niet daarmee aan kinderen begonnen ben. Inmiddels zijn Richard en ik bijna 13 jaar bij elkaar en alles gaat goed tussen ons, maar ik weet ook niet of we wel bij elkaar waren gebleven als we geen kinderen hadden gekregen. Op die leeftijd ben je nog zo jong dat er van alles kan gebeuren en ik denk dat het heel goed is om jezelf die vrijheid te gunnen om te ontdekken wat je wilt met je leven en wie jezelf eigenlijk bent, voordat je moeder wordt.
Nu ben ik wel heel erg benieuwd wat jullie op zo’n vraag zouden antwoorden. Vinden jullie dit een goed antwoord of zou ik het toch anders moeten aanpakken?
