Wat ik dacht toen ik voor het eerst mijn kind zag.

by Tamara
bang voor de bevalling

Iedere moeder zal dat moment wel herkennen, het moment dat je na je bevalling je kind voor het eerst ziet. Het is zonder twijfel 1 van de mooiste momenten van je leven en een moment dat je nooit zult vergeten. Wat er door mij heenging toen ik mijn kinderen voor het eerst zag en wat de eerste woorden waren die ik zei? Ik vertel het je in deze blog!

Maxim.

Ik weet nog precies het moment dat Maxim geboren werd. Ik was doodop van 3 dagen weeen en omdat ik dacht dat hij nooit zou komen, liet de verloskundige mij op een hele bijzondere manier weten dat hij er bijna was. Ze gebaarde dat ik maar even moest voelen en toen ik dat deed, voelde ik een hoofdje met haar. Dat was net even het laatste setje dat ik nodig had om nog even door te zetten en 5 minuten later was Maxim daar.

Hij was wat vies doordat hij in het vruchtwater had gepoept en ik vond hem niet meteen suuuuuupermooi ( hij moest echt nog even bijtrekken) maar och, wat was ik verliefd op dat kleine ventje. Meteen toen ik hem zag werd ik overspoeld door een warm gevoel van liefde en leek de tijd even stil te staan. Ik bleef maar herhalen: ‘ Ben je daar eindelijk mannetje?‘ terwijl ik ondertussen de tranen over mijn wangen voelde lopen.

Floris.

DSC_0162 (2) - kopie

Bij Floris werd ik ingeleid en nadat s’ochtends mijn vliezen waren gebroken en de weeen waren begonnen, kon ik 5 uur daarna al beginnen met persen. Ik verbaasde me er weer over wat een oerkracht dat in je opwekt, je bent gewoon in staat om zoveel kracht te zetten. Floris werd op mijn buik gelegd en het eerste wat hij deed was mijn vinger heel stevig vasthouden en me heel strak aankijken. Het leek net een soort van herkenning, alsof ik hem al die tijd al kende. Ik bleef maar herhalen hoe mooi hij was en hoeveel ik van hem hield.

Lauren.

Lauren werd geboren na een supersnelle bevalling van 2.5 uur. Ik voelde ineens persweeen opkomen en het eerste wat ik vroeg was of ik haar zelf aan mocht pakken. Ik perste 1 keer en toen was haar hoofd er al uit. Ik wilde even op adem komen, maar de verloskundige zei dat ik nog 1 keer moest persen. En ja, na nog 1 keer volgde ook de rest van haar lichaam en pakte ik haar aan en legde haar bij me neer. Ook op dat moment leek alles even stil te staan. Lauren begon meteen te huilen en alles wat ik kon uitbrengen was: ‘och klein meisje, mijn kleine meisje.’ Ik was meteen zo verliefd op haar, ik vond haar zo ontzettend mooi, met haar fijne gezichtje waarin ik trekjes van ons beide herkende.

DSC_0193

 

Sarah.

Mijn laatste bevalling ging echt verschrikkelijk snel. Hij duurde van eerste wee tot aan het moment dat ze op mijn borst lag ruim een uur en het was allemaal heel erg heftig. Doordat het zo snel ging, is dit de bevalling waar ik me eigenlijk het minste van herinner. Ik weet nog dat ze op mijn buik neergelegd werd en dat ik zo verbaasd was dat ze er al was. Ik vond haar meteen zo ontzettend lief met haar kleine mini mondje en vond het zo grappig dat ze zo groot was ( bijna vier kilo!)

 

Ergens vind ik het wel jammer dat ik het nooit meer ga meemaken, die eerste momentjes na de bevalling. Maar ik heb wel vier hele mooie momentjes om op terug te kijken.

Hoe kijk jij terug op het laatste moment van je bevalling en met de kennismaking van je kindje?

Misschien vind je dit ook leuk

19 comments

Niki Vandeplas 26 april 2016 - 12:41

Ik was even verbaasd dat het zo snel gegaan was en ik kon er niet van over hoe mooi en klein ze was. Ze keek me aan met grote ogen en leek zo rustig en ontspannen. Ze wou ook meteen de borst en ik voelde dadelijk dat het een meisje met een sterk karaktertje was.

Reply
Daniëlle 23 januari 2016 - 22:22

Bijzondere momenten inderdaad, de eerste kennismaking met je kindje!! Bij mijn oudste kon ik niets uitbrengen; ik was intens gelukkig en inderdaad de tijd leek stil te staan. Tranen van geluk! Bij mijn jongste (met 34 weken geboren) kon ik alleen maar zeggen: oh wat ben je klein! Ze was zo’n lief, mooi klein meisje!

Reply
Eline 21 januari 2016 - 11:54

Dat gevoel van een warme, glibberige baby op je blote huid, en de trots en liefde die je dan voelt… Zo mooi 🙂

Reply
Mathiske 21 januari 2016 - 10:23

Wij wisten niet of het een jongen of meisje zou zijn, dus ik bleef maar zeggen hi baby. Zo verliefd, zo mooi, pas na een paar minuten vroegen ze of we al wisten wat het was.

Reply
Lonneke 21 januari 2016 - 10:17

Leuk artikel! De geboorte van je kind is gewoon het mooiste wat je kunt meemaken. Fantastisch en vooral omdat ze allemaal gezond ter wereld zijn gekomen, daar was ik de uren voor de bevalling nog best wel bang voor.. het is niet van zelfsprekend zo’n bevalling!

Reply
Priscilla 21 januari 2016 - 09:57

Bij Casper dacht ik; Hey dat ben ik!! Ik vond hem zo op mij lijken. Maar ik bleek de enige die dat vond haha. Bij Calista dacht ik; Uhh wie is dit? Ze was helemaal wit met een grote rode mond. Ik herkende haar totaal niet dat vond ik wel vreemd.

Reply
Simone 21 januari 2016 - 09:40

Oh ik heb pas één kindje, en ik hoop dat er nog wel een komt. Maar dat idee van het (daarna) nooit meer mee te zullen maken beangstigd mij ook. Het is zó mooi. Zo’n bijzondere ervaring. Mooi hoe je het beschrijft.

Reply
Ester 21 januari 2016 - 09:33

Ik herinner me vooral dat ik de geboorte van Alixe (2de kindje) vééééél bewuster meemaakte dan de geboorte van Jules (1ste kindje). Je weet waaraan je je mag verwachten, wat er zal gebeuren, je bent minder angstig. Waardoor ik alles heel helder en bewust meemaakte. Vond ik fijn 🙂

Reply
Tineke 21 januari 2016 - 09:29

Ik zal het in mei voor de eerste keer meemaken, maar het lijkt mij zo bijzonder!
Liefs

Reply
Elisabeth 21 januari 2016 - 09:08

Mijn eerste reactie was: “zo, die is best groot!” Haha

Reply
Linda 21 januari 2016 - 09:02

Ik moet bekennen dat ik zo’n zware bevalling had en ik zo moe was dat ik dit moment wat later pas voelde.. Toen ze Ivy bij me neer legde wist ik eerst even niet wat ik er allemaal mee aan moest en wilde slapen, haha..

Reply
Alicia 21 januari 2016 - 08:45

Mooi om te lezen! Ik moest huilen en vond het allemaal heel onwerkelijk. Ik vond hem best wel groot, in mijn hoofd was hij nog die mini van de echo’s haha. Nu bij de tweede weten we niet wat het wordt, dus ik kijk ernaar uit dat er deze keer nog de verrassing van het geslacht erbij komt 🙂

Reply
Bregje 21 januari 2016 - 08:28

Ooooh wat mooi om te lezen! Ik riep vrijwel meteen naar mijn moeder “Mama! Hij heet Laauuhhhaaauuurreeeenns!” en verder was ik zo blij dat hij er was en dat het goed ging ❤

Reply
Marije 21 januari 2016 - 08:16

Ik ben zo benieuwd hoe ik zal reageren als ik mijn kindje voor het eerst zie. Als ik jouw verhalen zo lees wordt het vast fantastisch 🙂

Reply
Jennifer 21 januari 2016 - 07:55

Ah ja! Je neemt mij helmaal mee naar dat moment! Ik vond Yasmina zo vredig en lief. Ik heb haar paar tellen op mij gehad. Omdat numero 2 eraan kwam. Maar daarna toen mijn twee kleine schatjes op mij lagen voelde ik mij zoooo rijk! Achteraf jamme dat ik weinig foto’s heb van de bevalling! Maar goed, toen had ik wat anders aan m’n hoofd?!

Reply
Nicole 21 januari 2016 - 07:12

Ik riep: OH WAT ISSIE KLEIN! Blijkbbaar dacht ik dat dus haha. Vervolgens werd hij even later weggehaald en zag ik hem pas weer op de kinderafdeling. En toen moest ik heel hard huilen. Zo bijzonder. (En zoveel stress en hormonen)

Reply
Charlotte 21 januari 2016 - 07:07

Ah mooi geschreven! Heel erg maar ik dacht vooral hèhè, ik hoef niet meer te persen nu. Mag ik dan nu alapen?

Reply
Josan 21 januari 2016 - 06:49

Lol bij eerste wilden ze gaar bebloed em vies op mij leggen. Ik kan absoluut niet tegen bloed. Ik gillen joh dat ze haar eerst moesten schoonmaken omdat ze zo net op een Alien leek. Daarna kon ik alleen maar denken: Wat is ze mooi. Tweede keer had ik ze verteld dat ze dit moesten doen. Dochter 2 had best wel spleetoogjes dus ik vond haar een beetje Chinees lijken. Dus het grapje die is van de Chinees was snel gemaakt. Derde dochter was tot ieders verbazing ontzettend licht qua gewicht. Dus dat bleef mij van haar bij dat ze een klein baby’tje was waarbij de eerste maatjes veel te ruim zaten.

Reply
Channa 21 januari 2016 - 06:25

Bij beide dacht ik eigenlijk als eerst klaar met die pleuris pijn. Maar goed Jamie werd bij mij weggehaald dus daar werd het al meteen angst. Ging het wel goed? Toen hij nog wat blauw bij mij neer werd gelegd dacht ik alleen maar mijn kindje!! Mooi? Nee, hij leek net een smurf, die gedachte kwam later pas. Van Fenna kon ik meteen genieten!

Reply

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.