Ergens vorig jaar schreef ik al eens een artikel over dat ik niet zo sociaal ben. Heel veel mensen vinden dat heel erg gek, want kennelijk kom ik online over als iemand die heel erg sociaal is en veel vriendinnen heeft. Nu was ik al een hele tijd van plan om daar eens een vervolg op te schrijven, maarja.. Er doken her en der ineens allemaal precies dezelfde blogs op en toen had ik er geen zin meer in om erover te schrijven haha. Tot ik een paar dagen terug een film bekeek over een meisje dat ook niet echt makkelijk vriendinnen maakte en ik mezelf daar heel erg in herkende. in dit artikel zal ik jullie wat meer vertellen over waarom ik het moeilijk vind om vriendschappen te sluiten ( en te onderhouden) en waarom het helemaal niet erg of zielig is als je niet veel vrienden hebt.
Hoe is het ooit begonnen.
Vroeger op de basisschool was ik, ondanks dat ik heel erg gepest werd, heel erg sociaal. Ik had veel vriendinnen, veel speelafspraakjes en een aantal buurmeisjes waar ik elke dag mee speelde. Ook met jongens kon ik goed afspreken en dus had ik ook veel jongens vrienden. In groep zeven verhuisden we drie keer in één jaar en wisselde ik dus ook drie keer van school. Ik denk zelf dat het daar een beetje begonnen is. Ik moest mijn oude vrienden achterlaten, maakte nieuwe vrienden, maar bleef niet lang genoeg om die vriendschap ook echt door te zetten en toen ik in mijn huidige woonplaats kwam wonen, kwam ik terecht in een hele hechte club, waarbij het lastig was om echte vriendinnen te maken.
Toen ging ik naar de middelbare school en weer maakte ik een aantal nieuwe vrienden. Maar ja, die vriendschappen duurden niet lang en hoewel ik dus wel vriendinnen had, heb ik nooit echt een echte vriendin gehad waarmee ik alles deelde.
Hoe het nu gaat.
Ik maak wel eens grapjes over dat ik gewoon niet zo sociaal ben, maar ja. Dat is wel waar het op neer komt. Ik ben niet iemand die uit zichzelf even een berichtje stuurt om te vragen hoe het met iemand gaat en ook niet iemand die uit zichzelf even langskomt ofzo. Ik vind het bijvoorbeeld wel heel fijn om online via whatsapp ofzo wat te kletsen en af en toe wil ik ook best afspreken, maar ook niet elke dag. ( Of elke week :P)
Ik heb zelf af en toe wel eens het idee dat ik net als mijn zoons wat autistische trekjes heb en dan vooral in het sociale vlak. Ik zal nooit spontaan iemand op straat aanspreken en vind het vaak een beetje ongemakkelijk als mensen dat bij mij doen. Ik ben niet goed in ‘praatjes’ maken en gesprekken met mij vallen volgens mij al snel een beetje stil. Nu is dat niet erg, want ik heb er zelf geen last van. Maar ja, het staat je natuurlijk wel in de weg om nieuwe vrienden te maken.
Het lastige aan vriendschappen vind ik dat je erin moet investeren. Ik snap heel erg goed dat het niet leuk is als een vriendschap van één kant komt, maar dat is bij mij nou eenmaal wel vaak het geval. Dus als je ermee kunt leven dat ik een hork van een vriendin ben die nooit eens spontaan voorstelt om iets te gaan doen of die nooit vraagt hoe het met je kinderen, je man en je buurvrouw gaat, dan ben ik een prima vriendin. En tja, daardoor zijn er al veel vriendschappen stukgelopen. ( Echt heel veel hahhhaha)
Mis ik iets?
Ik heb aan de hand van het andere artikel dat ik vorig jaar schreef een aantal reacties gehad met dat mensen het zielig voor me vonden en dat ze me een heleboel vriendinnen gunden. Ik kreeg zelfs een hele stapel vriendschapsverzoeken van mensen die mijn vriendin wilden zijn en wel met me wilden afspreken. Allemaal heeeeel lief, maar laat ik daar maar duidelijk in zijn. Ik ben niet zielig. Ik heb een heleboel mensen waar ik gerust tegenaan kan lullen als het nodig is en ook een aantal waar ik het heel gezellig mee kan hebben. Ik heb een aantal mensen die ik beschouw als goede vriendinnen en dat is voor mij genoeg. Ik ben altijd al een beetje een loner geweest en geloof mij. Als je vier kinderen hebt, dan heb je genoeg sociaal contact hoor. Ik bedoel, ik ben de lokale bezienswaardigheid hier, als ik wil praten zeg ik gewoon tegen een willekeurig iemand dat ze allemaal van mij zijn en hoppa! Gespreksonderwerp!
Maar ja.. Als ik soms zie dat er mensen zijn die weekendjes weg gaan met een vriendinnengroep of die op hun bruiloft een hele stapel bruidsmeisjes hebben, dan vind ik het soms wel jammer. Alleen verder mis ik er niets aan!
Heb jij veel vriendinnen? of herken jij je wel hierin?
2 comments
Heel herkenbaar en precies hetzelfde hier. Niet zielig maar idd dat weekendje weg of die hele horde aan bruidsmeisje gaat niet gebeuren. Jammer maar ach de belangrijkste mensen heb ik altijd dicht bij me.
Herkenbaar Tamara. Ik heb hetzelfde! Hoef echt niet iedere week af te spreken en vergeet ook echt te vragen hoe t gaat met iemand enzo. Maar denk ook dat dit de reden is dat ik weinig vrienden heb. En nee dat is inderdaad niet zielig haha!