Vol medelijden keek ik altijd naar kinderen die huilend achter het raar stonden terwijl hun ouders wegliepen, Maxim stond elke ochtend te trappelen als hij weer naar de psz mocht en meer dan een: ‘Doei’ tijdens het rennen naar de speelhoek kon er niet af. Ook vond hij het nooit leuk als hij weer naar huis moest. Aangezien Floris gek is op spelen met andere kindjes en hij al vanaf dat Maxim naar school gaat elke keer op een stoeltje naast hem klom. Had ik verwacht dat het bij Floris ook wel goed zou komen..
De eerste twee keren ging het goed. Zijn zelf uitgezochte Kidzroom rugzakje, hij zag deze en riep meteen: jaaaaaa treeeeeeiiiin!!) met luier en beker drinken op zijn rug en hup! Op de fiets naar school! Hij dook meteen in het keukenspeelhoekje en er kwam alleen een kleine: ‘doei!!’ vanaf. Ok natuurlijk vond ik het wel een beetje jammer dat hij het niet eens erg vond dat ik weg ging, maar beter zo dan dat hij keihard aan het huilen zou zijn zoals andere kindjes.
Met zijn stoere zelf uitgezochte kidzroom rugzakje!
De tweede keer ging het ook supergoed, hij liet vol trots zijn rugzakje met grote ‘teeeeeinnn’ erop aan zijn klasgenootjes zien en was de dagen erna elke keer boos als Maxim wel naar school mocht en hij niet.
Tot afgelopen maandag. Misschien was het omdat hij moe was, maar ik beacht hem naar binnen en ineens klampte hij zich vadt aan mijn been. Toen ik zei dat ik weer zou gaan deed hij als wel vaker zijn armpjes omhoog voor een knuffel. Zodra ik hem vast had begon hij keeeihard te huilen! Verschrikkelijk vond ik het! Dus zo moesten die andere moeders zich voelen! Zachtjes peuterde ik hem van me los en gaf hem aan de juf. Ik beloofde hem dat in hem echt weer kwam ophalen en liep snel weg, mijn tranen inslikkend.
Rugzakje mee op de fiets!
Aan de andere kant van het plein bij de fiets hoorde ik hem nog gillen.. Vreselijk! Ik was dan ook blij toen ik hem weer mocht halen en hij was superblij om me weer te zien!
De keer daarop ging het weer mis. Nu begon hij al bij de deur te roepen dat hij niet wilde en dat hij naar huis wilde. Ik trok zijn jasje uit en zijn onderlipje begon plots te trillen. Ergens dacht ik er nog aan hem weer mee te nemen, maar dan zou hij nooit meer naar school willen! Hij schreeuwde en spartelde toen ik hem aan de juf gaf en ik hoorde hem keihard huilen toen ik weer weg liep.
Een foto op je eerste dag psz! Maxim moest er ook even bij op!
Terwijl ik weer op de fiets stapte nam ik me voor om vanmiddag maar eens extra lang met hem te knuffelen. Want hoe moeilijk ook, ook dit was weer een stapje meer richtig het loslaten en opgroeien van je kind.
Heeft jouw kind moeite met afscheid nemen?
Deze kidzroom rugzak die Floris om heeft kost €12.98 en is verkrijgbaar bij o.a. InterToys. Hij is niet alleen heel erg leuk, hij is ook behoorlijk ruim en heel erg stevig! Best handig met zo’n kleine terror! Haha!
16 comments
Ah gossie! Hoe gaat het nu?
Hier al een poos met zwemles. .. we kunnen meekijken en het gaat super goed maar pfff ze gilt moord en brand. .. echt de laatste 3 maanden daarvoor echt nooit… word der moedeloos van. ..
Arme Floris 🙁 Maar je hebt gelijk hoor, het hoort er gewoon bij, bij het losmaken en loskomen!
Ahh moeilijk he!! Het komt vast goed!
Heel herkenbaar. Hoewel Eva nooit hoefde te huilen op de babygroep op de crèche, is het sinds de overgang naar de peutergroep opeens lastig en moet ze bijna altijd huilen bij het afscheid nemen. Blijft lastig om dan weg te gaan en vaak met een brok in m’n keel. Maar ik kijk dan buiten vaak nog even door het raam naar binnen en dan is ze altijd al weer lekker aan het spelen of een boekje aan het lezen met de juf, zonder tranen! En de laatste twee keren gingen goed, heel fijn!
Oh, dat is zo lastig! Vooral als het eerst wel goed ging. Het schijnt dat kinderen iets soms eerst wel leuk vinden omdat het nieuw is. Maar als dan het besef doordringt dat het voortaan vaste prik is gaan ze zich verzetten. Dat valt als moeder niet altijd mee!
Maar inderdaad, je leert wel weer loslaten.
Ahh wat sneu, dit lijkt me echt heel erg!
Jeetje dat moet pijn doen! Mijn zoontje heeft nooit echt moeite gehad, zowel op de psz niet als nu in groep 1 is ook niet altijd fijn voor je moederhart haha
Herkenbaar helaas.
Een dikke dikke knuffel.
Nou het wisselt een beetje. Als ze moe isnof niet lekker dan huilt ze. Maar het is ook zo weer goed! Over het algemeen is ze heel makkelijk. Ik moest wel slikken hoor toen ze een paar keer zo moest huilen.
Dat lijkt me moeilijk. Z gaat over een paar maanden naar de psz. Ik ben benieuwd hoe hij dan reageert.
Guusje had dit alleen op de basisschool gelukkig… Laura n keer of 3 op de psz (toen ze er al bijna een jaar op zat) ben blij dat dit fases zijn die over gaan, want doet gewoon zeer aan je moederhart!
Zielig is dat hè! Ik heb ze net ook huilend achtergelaten op het kdv *snif*. Zijn de minder fijne momentjes…
Ohhh wat vreselijk moeilijk lijkt me dat. En zo sneu voor hem en voor jou. Mijn schoonzus belt altijd het kinderdagverblijf om te vragen of alles weer goed gaat als zij is weggegaan terwijl haar dochtertje huilde. Doe jij dat ook? Ik zou het zelf zo laten, in ALLE gevallen blijkt ze haar mama allang weer vergeten en heel is ze zoet aan het spelen.
Ahhh ja mijn hart breekt bij zo’n moment ook helemaal. Mijn dochtertje had het eigenlijk alleen toen we waren verhuist en ze naar een nieuwe school moest…elke dag drie weken lang. Toen heb ik gekozen om der weer naar een andere school te doen (ook vanwege nog meer redenen) en het huilen was gelijk over. School is even wennen weet zeker dat hij het erg leuk gaat vinden 🙂 x
Ach wat sneu. Bij Senna ging het precies zo. De juf had het van tevoren ook al gezegd dat de eerste dagen vaak goed gaan en dat kindjes daarna vaak even verdrietig zijn. Het in indd heel naar als je je kind zo moet achter laten!