Ik had me een tijdje geleden voorgenomen om iets minder persoonlijk te gaan bloggen. Niet omdat ik nou minder over mezelf het internet op wil gooien, maar wel omdat ik veel dingen van mijn kinderen toch wel heel graag prive wil houden. Toch besloot ik voor vandaag maar eens een blogje te schrijven over iets waar ik toch wel behoorlijk mee zit. Een heel erg persoonlijk stuk waarover ik heel erg lang getwijfeld heb of ik het zou schrijven of niet. Het is namelijk een onderwerp wat ik ontzettend moeilijk vind en waar ik het liever eigenlijk niet over heb. Soms probeer ik het gewoon te vergeten en er niet over na te denken, maar het is toch iets wat me ontzettend veel doet en waar ik het niet graag over heb omdat ik het gewoon moeilijk vind om over te praten.
Maxims ontwikkeling.
We hebben altijd al geweten dat Maxim wat anders was dan andere kindjes, hij ontwikkelde zich wat trager, had wat moeite met dingen te begrijpen en ook zijn taalproductie bleef achter. Omdat het onze eerste was hadden we niet direct door dat hij nou zo ontzettend anders was dan andere kinderen. Natuurlijk wisten we wel dat als we hem vergeleken met andere kindjes dat hij in de ontwikkeling wat achter bleef, maar ach Maxim was ook een beetje lui en gemakzuchtig dus het zou daar wel aan liggen.
Op den duur merkten we dat hij zelf ook moeite kreeg met het communiceren met andere kinderen. Hij wilde graag met ze spelen, maar ze begrepen hem niet. Dat frustreerde hem enorm wat zich dan weer uitte in bijvoorbeeld slaan of huilen. Het was ontzettend sneu voor hem en we vonden het ontzettend moeilijk om hem zo met zichzelf in de knoop te zien zitten. Hij wilde wel, maar het lukte hem gewoon niet.
We hebben toen besloten om Maxim te laten testen. Niet omdat we naar een diagnose zochten, maar we wilden gewoon heel graag weten of er een kans was dat hij het allemaal in zou halen en naar een gewone basisschool zou kunnen. Dat is immers wat elke ouder graag wil? Dat je kind gewoon naar de basisschool kan en gewoon goed kan meekomen met andere kinderen.
Maxim is 2 x getest, de eerste test mislukte door omstandigheden en omdat er aanvankelijk geweigerd werd om hem opnieuw te testen hadden we een uitslag waarin stond dat hij eigenlijk niet leerbaar was en zwakbegaafd. Het zal je dan ook niet verassen dat hij bij vrijwel elke school, zelfs het speciaal onderwijs, geweigerd werd. Omdat de testresultaten volgens ons echt niet klopten hebben we hem opnieuw laten testen. Hier kwam een hele andere testscore uit, hij was niet zwakbegaafd en zeker wel leerbaar! Sterker nog, zijn IQ was hoog genoeg om naar de basisschool te mogen.
Eindelijk naar school.
Een maand na zijn vierde verjaardag mocht hij dan eindelijk naar school, iets waar hij zolang naar uit gekeken had en ook echt aan toe was. Hij ging elke dag met ontzettend veel plezier en maakte heel veel vriendjes over wie hij ook heel veel praatte. Maxim ging zichtbaar met grote sprongen vooruit en hoewel hij in het begin echt maar halve dagen volhield omdat hij zo ontzettend veel in zich opnam dat hij dood en dood moe was, zag je hem genieten.
Toch merkten wij nog steeds verschil met andere leeftijdsgenootjes, hij kon zich goed verstaanbaar maken en kon hele gesprekken voeren, maar toch bleef hij wel achter op het niveau dat hij zou moeten hebben. Wij waren niet de enige die dat opviel, want eind vorig jaar hadden we een oudergesprek waar uit bleek dat de juffen eigenlijk vonden dat hij niet op zijn plek was op een normale basisschool.
Dat was best een klap in ons gezicht, we wisten best wel dat hij niet helemaal zo presteerde als andere kindjes, maar naar het speciaal onderwijs? Dat was toch meer iets voor kindjes die echt niet konden leren of gedragsproblemen hadden? Ik voel me zo schuldig, maar ik zag gewoon zijn hele toekomst in duigen vallen. Nee, Maxim hoeft van ons echt niet naar het VWO of een succesvolle baan te krijgen. Maar ik was gewoon zo ontzettend bang dat hij door hem naar zo’n school te sturen een stempel zou krijgen.
Toch naar het speciaal onderwijs.
Inmiddels hebben we een kijkje genomen op een school voor speciaal onderwijs en zijn ook wij van mening dat hij daar misschien beter op zijn plek is. We willen dat hij op een plek zit waar hij op zijn niveau het beste uit zichzelf kan halen. Maxim kan het allemaal wel, maar hij heeft net even wat meer aandacht en herhaling nodig dan andere kinderen. Dat kunnen ze hem op een gewone basisschool niet geven en op het speciaal onderwijs wel. Het blijft wel iets wat niet leuk is en ik vind het heel moeilijk dat we niet weten hoe het in de toekomst zal gaan en hoe hij zich zal gaan ontwikkelen. We hopen dat hij zulke sprongen blijft maken en zich gewoon lekker blijft ontwikkelen op zijn eigen tempo.
Maxim is mijn eerste kind, hij is degene die mij moeder heeft gemaakt en zal toch altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Ik heb een ontzettend sterke band met hem en ook zonder woorden weet ik precies wat er met hem is. Natuurlijk doet het me vreselijk veel verdriet dat hij anders is dan andere kinderen maar ik wil gewoon echt het beste voor hem en dat betekend dat gewoon niet alles zo kan gaan zoals ik maar wil. Hij is mijn bijzondere zoon, een kind dat onvoorwaardelijk van zijn broertje en zusje houd, een kind dat altijd iedereen blij wil maken en je troost als je verdrietig bent. Een kind dat je hart steelt met zijn lach en je ontzettend laat lachen met zijn praatjes. Hij is een jongen die net wat meer nodig heeft dan andere kindjes. Maar maakt dat hem nou minder leuk , lief of slim? Nee absoluut niet. Hij is misschien wat anders, maar ook gewoon een kind, mijn kind!
Een kind dat net zo bijzonder en uniek is als ieder ander kind.
57 comments
jeetje meid wat een prachtig verhaal. Ieder kind is speciaal en uniek op zijn/haar eigen manier en zoals je trots kan zijn op je andere 2 kan je ook trots zijn op Maxim.
Tijdens mijn werk tref ik dagelijks heel veel pubers die jaren lang op hun tenen hebben moeten lopen, waar van alles van verwacht werd wat ze niet waar konden maken waardoor ze nooit zichzelf konden zijn en eigenlijk het kind zijn hebben overgeslagen.
Wat is het fijn om te lezen dat Maxim een papa en mama heeft die onwijs goed naar hun kind gekeken hebben. Ik begrijp dat het speciaal onderwijs een moeilijke keuze is juist omdat kinderen vaak een stempel hierdoor krijgen maar waarschijnlijk gaat Maxim zich daar beter ontwikkelen dan dat hij in het regulier onderwijs had kunnen doen. Respect voor jullie!
Wat mooi geschreven zeg!
Wat prachtig en vol liefde geschreven voor je kind. Met tranen in mijn ogen heb ik het in een ruk uitgelezen. Ik vind jullie fantastische ouders. De liefde voor je kind staat bovenaan. Wat het beste voor hem is doe je. Ook al was dat niet wat je in eerste instantie voor ogen had. Ik hoop zo dat Maxim zich blij en thuis zal voelen op zijn nieuwe school. Respect voor hoe jullie dit hebben gedaan.
Wat een mooi en eerlijk blog! Zo herkenbaar, alleen dan helemaal aan de andere kant van het spectrum. Onze oudste gaat te snel voor het reguliere onderwijs (ja, dat kan ook en is zeker geen zegen!). Zelfs na een versnelling nog alles te makkelijk vinden. Ook wij hebben recent de knoop doorgehakt om haar naar een andere school te doen. Alleen de pech dat je als ouder van een HB-kind alles zelf moet betalen en HB onderwijs een luxe product is. Dat doet zo’n pijn. Gelukkig kunnen we dat, maar m’n hart breekt voor de kinderen waarvan de ouders het niet kunnen betalen.
Dat lijkt me inderdaad niet makkelijk. Je hebt als ouders toch een bepaalde verwachting. Niet inderdaad dat het per se VWO moet zijn maar wel de “normale” gang van zaken. Daarom toch even aanpassen wanneer je kindje een andere weg blijkt te kiezen of nodig blijkt te hebben. Maar gelukkig leiden er meer wegen naar Rome. Heel veel succes voor Maxim op zijn nieuwe school! Hoop dat hij het er erg naar zijn zin gaat hebben!
Prachtig en liefdevol geschreven!
Wij zitten een beetje hetzelfde met onze oudste dochter, zij zit (nog) wel op regulier onderwijs… groep vijf. Volgens de specialisten moet ze dat ook kunnen.
Geniet vooral van je mannetje, hopelijk is dit het beste wat er voor hem is en gaat hij groeien als een gek!
Wauw wat goed dat je dit schrijft, het zal een stap zijn door het negatieve beeld soms. Ik werk in het speciaal onderwijs en wat is dat anders Dan dat veel mensen denken. Leerlingen groeien en komen los, bloeien op en krijgen ruimte om op hun eigen niveau te leren. Iets langzamer of via een een iets andere weg, maar met net zoveel liefde en plezier en geluk. Ze komen er wel, als ze maar gelukkig zijn. En word ik blij van zoveel mooie en blije gelukkige kinderen in mijn klas.
Jeetje… Ben er stil van. Wat een mooie openhartige blog. Natuurlijk is hij jouw bijzondere speciale mannetje, en natuurlijk wil je het allerbeste voor hem. En als dat beste het speciaal onderwijs is, dan is dat prima toch? Hoe hij zich later ontwikkelt, zie je dan wel weer, er is een kans dat het zich rechttrekt. Ik wens hem en jullie heel veel succes en ook veel plezier op de nieuwe school.
Super dat je kijkt naar wat je zoon nodig heeft.. Lijkt mij ook moeilijk hoor! Je hebt toch bepaalde toekomstdromen. Maar misschien juist door deze weg te bewandelen maak je het voor hem makkelijker om zijn toekomstdromen waar te maken en is het zeker geen stap achteruit maar juist vooruit!
Ik vind het heel dapper dat je dit zo openhartig hebt geschreven en begrijp je gevoel. Toch denk ik dat je er over jaar echt positief op terug kan kijken.
Heel veel succes voor jullie allebei met de nieuwe school. Wat een fijne mama heeft Maxim, klinkt alsof je de goede keus voor hem hebt gemaakt.
Wow tamara. …. wat knap dat je zo openhartig bent. Ik heb ervaring met werken op het speciaal onderwijs en ik kijk daardoor wel anders tegen dat soort scholen aan. Ik heb niet de negatieve vooroordelen maar ik zie echt heel veel positieve kanten aan het speciaal onderwijs. Ik hoop dat jullie dit ook zo mogen ervaren als Maxim er eenmaal zit. Het is veel meer tijd en ruimte voor het individu. Zijn kwaliteiten benadrukken en wat extra aandacht voor het geen wat moeilijker is. Geen klassen van 35 kinderen maar kleine klasjes met een juf en een onderwijs assistent. De druk is minder hoog en het fijne is dat alle kinderen “iets” hebben waardoor je kind zich veiliger ipv “afwijkend” voelt. Ik ben echt zeer positief over het speciaal onderwijs en vind het dan onwijs goed dat jullie deze beslissing in het belang van maxim hebben genomen ! Je bent een fantastische moeder, het komt helemaal goed met maxim!
Ik kan me voorstellen dat je je hier vervelend over voelt, maar wat je zelf ook zegt: het gaat er eigenlijk gewoon om dat Maxim zich lekker voelt en zich goed kan ontwikkelen. Dan is hij goed op zijn plekje. Ik hoop dat hij zich thuisvoelt op de nieuwe school!
Wat mooi geschreven. En wat een heerlijk, prachtig, uniek mannetje!
Wat mooi geschreven. En wat heb je een prachtig, uniek mannetje.
Wat een dappere beslissing! Ik hoop dat je over een tijdje een blog zult schrijven dat dit een juiste keuze is geweest.
Erg knap dat je dit hebt geplaatst. Ik snap zeker het dubbele gevoel van speciaal onderwijs. Maar gelukkig bestaat het, zodat kindjes die het nodig hebben de extra ondersteuning krijgen die ze nodig hebben.
Speciaal onderwijs heeft een beetje die naam, dus ik snap het helemaal – en ik vind dat je het prachtig verwoord hebt. Maar echt, ik denk dat het zeker wel goed komt. Hij heeft ouders die van hem houden en hem stimuleren, en zal op het SO dus juist de begeleiding krijgen die hij nodig heeft om zich te ontwikkelen zoals hij dat wil en kan. Ik heb twee broertjes die op het SO gezeten hebben, de ene alleen op de middelbare school met een motorische stoornis – waarbij het voor hem belangrijk was dat er niet teveel nadruk lag op vakken zoals gym – en die nu mbo niveau 4 doet, de ander met ook nog zware dyslexie, en een gemiddeld iq, zodat hij net wat minder makkelijk dingen op kon vangen door te leren, zoals wij deden. Hij doet nu de slagersvakschool, en is echt bezig met iets leren wat hij helemaal geweldig vindt om te doen! Dat is dankzij het SO, want hij heeft het geprobeerd op een ‘gewone’ school, maar omdat hij daar net wat meer begeleiding nodig had, wilden ze hem naar het praktijkonderwijs laten gaan. Dat is geweldig als het je niveau is, maar als je meer in je mars hebt kan je daar enorm niet op je plek zitten. Nu heeft hij het ‘gewone’ vmbo gedaan met wat meer begeleiding, en kan hij zich als volwassene nog steeds verder ontwikkelen, omdat mijn ouders voor hem de school met extra begeleiding hebben gekozen. Wat ik wil met dit verhaal? Eigenlijk vooral je laten weten, dat het misschien voelt alsof je je zoontje nu met een stigma opzadelt in zijn toekomst, maar dat je er uiteindelijk voor zorgt dat hij een toekomst kan hebben die bij hem past, en dat is gewoon heel erg goed van je!
Het is niet makkelijk om dit in het begin te verwerken lijkt me, maar uiteindelijk wil je gewoon het beste voor je kind, of dat nu gewoon onderwijs is of niet. Zolang Maxim in het speciaal onderwijs de nodige begeleiding krijgt en er gelukkig is… Dat is het voornaamste!
Wat een ontzettend mooi geschreven artikel! Ik heb het met veel sympathie gelezen en vind het heel knap dat je dit zo kan schrijven! En ik weet zeker, je zoontje komt er wel, en hoe! 😉
Mooi geschreven. Zeker heeft hij een speciaal plekje in je hart. Als juf in het speciaal onderwijs, horen wij vaak dat ouders het ‘ spannend’ vinden, ze willen graag een gewone toekomst. Na een paar weken zijn ouders vaak blij met de keuze, hun kindje zit op een goede plek.
Daarbij is er altijd een mogelijkheid om vanuit speciaal onderwijs weer naar regulier onderwijs te gaan of een passende vervolg opleiding te kiezen met een prachtige toekomst.
Wat een openhartig artikel. Dapper dat je dit met ons deelt. Volgens mij doe je puur wat het beste is voor je kind en daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Ik heb persoonlijk wat moeite met de stempels die tegenwoordig maar overal opmoeten. Wat is dan precies ‘normaal’? Volgens mij heb je een geweldige zoon, net zo bijzonder en net zo speciaal als ieder ander kind<3!
Wauw wat heb je dit mooi onder woorden gebracht. Voor hem misschien een hele spannend stap en voor jullie natuurlijk ook om naar speciaal onderwijs te gaan, maar als dit voor hem beter is, waar hij meer begeleiding krijgt om toch nog te kunnen doen wat hij later graag zou willen. Dan is dat toch prima! Daardoor is je kindje niet anders! Ik herken het wel een beetje van mijn broertje, natuurlijk ervaar je het als moeder zijnde anders maar ik snap wel dat het moeilijker is om er mee om te gaan. Jullie doen het heel erg goed! Respect!
Prachtig geschreven tamara
Maxim die komt er wel prachtig kereltje en idd maakt hij iedereen inclusief mij aan het lachen met zijn verhalen!
Heel erg dapper dat je er zo open over durft te zijn ieder kind is uniek en het komt zeker goed!
Liefs mij ?
Knap dat je dit deelt. Voor je kind is het vooral belangrijk dat je hem accepteert hoe hij is en dat is wat je volledig doet!
Ontzettend dapper van je. En de liefde voor hem spat hier van het scherm af. Ik duim voor hem en jullie dat hij straks helemaal goed op zijn plek zit!
Heel herkenbaar!
Ik heb twee zonen op het speciaal onderwijs en dat is zo gek nog niet! Eerlijk gezegd heb ik vaak het gevoel dat het speciaal onderwijs hetzelfde is als het onderwijs dat ik zelf vroeger kreeg: zonder fratsen en met veel rust.
Wat stoer van je om hierover te schrijven. Het is alleen maar goed om maxim op een school te doen die bij hem past zodat hij zich optimaal kan ontwikkelen. Maxim is een toppertje waar je trots op mag zijn. Xx
Respect!!!! Prachtig geschreven en verwoord!
Wat heb je een prachtig mooi stuk over je zoon geschreven. Goed dat je altijd je gevoel volgt!
Respect hoor. Ik zou graag willen dat meer ouders het beste zouden kiezen voor hun kind. Wat ik me af vraag is of hij naar het sbo of naar het so gaat? X
Respect!!!!
Stoer wijf! Soms is een moeilijke beslissing, één die uiteindelijk de allerbeste bleek. Dat is bij deze ook zo, je doet uiteindelijk wat het beste voor je kind is. Want hem zien strugglen op school is toch alleen maar zielig en voor jou als mama ook niet fijn? Xx
Topper. Jij bent een topper dat je dit deelt. Ik hoop dat hij het naar z’n zin heeft en jullie een happy Maxim hebben.
Mijn broertjes ging ook naar een speciale school omdat er op de gewone basisscholen niet genoeg aandacht voor ze was.
1 van de broertjes kon in groep 3 ook nog niet lezen, nadat hij een maand op de speciale school zat kon hij lezen en kwam hij veel vrolijker van school weer.
Soms doet zo’n school zoveel goeds met een kind. Meerdere kinderen die ik ken gaan er heen en gaan super tevreden naar school en zitten beter in hun vel dan op de gewone scholen.
Kanjer van een moeder ben je!!! Het gaat niet altijd om wat wij willen voor ons kind maar om wat het beste is voor je kind en dat heb jij perfect aangepakt! Dat is nou wat moederschap inhoud en petje af
Wat ontzettend dapper dat je deze blog online hebt durven zetten. Maar ik denk dat je heel veel ouders hier heel goed bij helpt! Je schrijft altijd zo ontzettend trots over je kinderen en logisch want je hebt 3 prachtige kinderen. Hopelijk gaat Maxim het op z’n nieuwe school naar z’ n zin krijgen en maakt hij snel nieuwe vrienden!!
Heel eerlijk gezegd snap ik nooit zo goed dat mensen het er zo moeilijk mee hebben dat hun kind naar speciaal onderwijs moet.
Ik kan me nog wel het moment herinneren dat ze tegen mij zeiden ” sorry dat ik het je moet vertellen maar ze heeft ….. en moet toch naar t speciaal onderwijs” en toen zei ik ook, waarom sorry, ik ben hier niet voor niets, ik weet ook wel dat er iets is … ik Vraag juist om een test zodat ze naar t speciaal onderwijs kan….
Lotte is na groep 4 naar t speciaal onderwijs gegaan, ze heeft naast een leerachterstand een sociaal emotionele achterstand. En daar komt nu ook nog zware dyslexie bij. Ondertussen doet ze het hartstikke goed en zit op een gewone middelbare school (een jaar eerder dan gedacht zelfs) waar ze prima mee komt. Tja wat lager niveau en ze zal er keihard voor moeten werken om haar dromen te verwezenlijken, wat extra jaren school dan een ander, maar ze is niet dom en met de juiste begeleiding komt ze er wel.
Wat een mooi en oprecht artikel, tof dat je dit deelt! Keuzes maken is altijd lastig, zeker als het om je kinderen gaat lijkt me!
Wat mooi heb je dat geschreven met zoveel liefde. En wat goed dat je er ook gewoon over schrijft. En wat extra ondersteuning waar nodig is helemaal geen schande.
Stoer dat je er toch over bent gaan schrijven. Maxim is een geweldig lief kind en het maakt niet uit of hij nou op normaal onderwijs zit op speciaal onderwijs, er leiden meerdere wegen naar Rome gelukkig. Als hij zich er maar goed bij voelt
Wat mooi geschreven! En als Maxim de aandacht op school krijgt die hij verdient dan kan dat alleen maar positief zijn voor zijn ontwikkeling.
Dat lijkt me ook wel even slikken.. Je wil natuurlijk niet de verkeerde beslissing maken als het blijkt dat hij straks wel veel meer kan dan speciaal onderwijs.. Maar weet je wat het is? Jullie zijn liefdevolle ouders die iedere stap goed bekijken en het beste wil voor je zoon. Je kunt dan ook geen verkeerde beslissing nemen want alles doe je met onvoorwaardelijke liefde. Mooi geschreven! <3
Wat heb je dit mooi omschreven meis. Ik kan me voorstellen dat dit een hele moeilijke keuze is geweest. Hopelijk vindt Maxim dadelijk snel zijn plekje op de de nieuwe school, maakt hij snel een heleboel nieuwe vriendjes en krijg je nogmaals de bevestiging dat het de goede keuze is geweest. Dikke knuffel want het lijkt me niet makkelijk inderdaad. X
Wauw, wat een heftige en hele persoonlijke blog. Je hebt het heel erg mooi beschreven en Maxim klinkt als een hele leuke zoon, die gewoon net wat meer aandacht nodig heeft. Maar zoals je al aangeeft, dat maakt hem natuurlijk zeker niet “minder”!
Ik vind dat je dit prachtig geschreven hebt! De liefde voor je zoon straalt er vanaf. Ik denk dat er ook anderen zijn die hier veel aan hebben!
Mooi geschreven Tamara! En ik denk dat het een goede keus is, het beste uit hem laten halen is het mooiste wat je kunt doen. X
♡ maxim boft met zn ouders
Wat een mooie blog Tam. Dapper dat je hebt besloten het te delen. Jullie vechten voor wat jullie denken dat het beste is voor jullie kleine jongen! Ik hoop dat hij zijn draai gaat vinden!
Goed geschreven! Het is inderdaad even een klap in je gezicht als blijkt dat het niet helemaal gaat als verwacht. Maar je lieve jongen is heel bijzonder, net als elk ander kind.
Wat een mooi lief stuk Tamara en mooi omschreven en verwoord. Het klinkt als de juiste beslissing. Hopelijk doet het Maxim nog meer goed. Groetjes
Mooi geschreven?
Maxim is een topper!!
Goed dat je jouw verhaal deelt lieve Tam! Hopelijk vindt Maxim zijn plekje op de nieuwe school en zal dit jullie allemaal rust geven. Dikke kus! X
Ik vind dat je erg moedig bent! Hoe je voor je kindje opkomt en telkens de beste weg voor hem zoekt. Een supermama! En net dat is al een enorme stap in de juiste richting voor zijn toekomst. Een mama die hem steunt en voor hem vecht! Geweldig toch 🙂
Wat moeilijk, je wilt inderdaad het beste voor je kind en als moeder denk je aan de toekomst. Mijn vader is leraar op het speciaal onderwijs en Tamara, je zult versteld staan wat die kinderen allemaal kunnen. Ze hebben inderdaad wat meer aandacht en begeleiding nodig, maar wat ik heb geleerd op die school. Ze zijn daar zo lief voor elkaar en hebben zo´n goed hart, echt iets om jaloers op te worden! Ook hebben die kinderen zeker wel een toekomst, het verschilt per kindje, maar wat ik lees geloof ik zeker dat Maxim die heeft!
Een eerste kindje is en blijft super speciaal. Ik ben er zeker van dat alles dat telt, is dat Maxim gelukkig is! Op welke school dan ook. Hij moet zich goed in zijn vel voelen & kunnen genieten van het spel & ontwikkelen. Heel veel succes alvast!
Vervelend zeg, helemaal dat ze die test in eerste instantie niet nogmaals wilde doen! Hopelijk zit Maxim op het speciaal onderwijs wel op zijn plek, super knap dat je dit gewoon met ons deelt!