Waar moet ik dan onzeker over zijn?

Ik heb iets geks en ik weet niet zo heel erg goed wat ik er nou mee moet.  Het is iets wat echt ontzettend lief is, maar waar ik ook een beetje onzeker van word. Ik heb ook een hele tijd getwijfeld of ik er nou wel of niet over moest gaan schrijven, want het voelt toch een beetje gek om het erover te hebben. Wat het nou is? Nou, ik krijg de laatste tijd heel erg veel complimentjes over mijn uiterlijk. En ik ben dat dus helemaal niet gewend, dus ik vind dat een beetje gek haha. Maar behalve hele lieve complimentjes krijg ik ook veel reacties met dat het knap is dat ik mijn lichaam laat zien. Tja, en dat vind ik dus een beetje raar. Want moet ik mezelf dan verstoppen? Moet ik dan onzeker zijn?

Een haat liefde verhouding met mijn lichaam.

Ik heb altijd al een wat ‘forser’  postuur gehad. Niet dat ik dik was, maar ik was wel altijd de langste van de klas en ik heb brede schouders en brede heupen. Zelfs toen ik op mijn dunst was, had ik dat nog en ik was met tijden heel jaloers op meiden uit mijn klas die heel erg slank waren. Toen ik begon te puberen kwam ik ineens heel erg aan, wat ervoor zorgde dat ik overal (oksels, heupen, buik, benen) striae kreeg. En dat vond ik dus wel echt verschrikkelijk. Ik wilde niet meer zwemmen, verstopte mijn lichaam met Gym en vond het doodeng dat wanneer ik een vriendje had, ze mijn strepen konden zien. Maar ik werd wat ouder en rond mijn 13e smolt het ‘puppyvet’  zoals mijn tante het noemde weer weg en kreeg ik een vrouwelijk figuur. Vanaf dat moment was de onzekerheid ook eigenlijk helemaal weg. Ik was dan misschien niet de allerslankste, maar ik vond mezelf wel heel erg mooi en was heel erg zelfverzekerd.

Nadat ik moeder werd.

Dat bleef eigenlijk zo nadat  ik moeder werd. Natuurlijk voelde ik me toen ik net bevallen was wel eens heel erg lelijk en als ik foto’s terugkijk van toen, denk ik ook wel eens van : ‘Nou Tam, daar was je niet echt op je mooist.’  Maar ik heb me nooit echt onzeker gevoeld. Zelfs niet toen ik na de bevalling van de vierde bijna 100 kilo woog. Ik vond mezelf nog steeds mooi en was nog steeds zelfverzekerd. En hoewel ik daarna wel druk aan het afvallen ben geslagen, dat was niet omdat ik mezelf mooier wilde vinden ( al vind ik mezelf dus wel mooier als ik slanker ben) maar meer omdat ik weer een gezond gewicht wilde hebben en begon te merken wat het overgewicht met mijn lichaam aan het doen was.

Mijn lichaam is prima, ook met streepjes!

Nu weet ik dat dat bodypositivity gedoe momenteel helemaal een hype is en dat je allemaal van jezelf moet houden zoals je bent. Nou, deze blog gaat daar dus niet over, want hoewel ik mezelf wel mooi vind en net het idee heb dat ik onzeker moet zijn of me moet schamen voor mijn slappe buik door alle zwangerschappen en mijn striae, heb ik nog een heleboel verbeterpunten. Maar ik denk niet dat ik mijn lichaam ooit helemaal perfect zal vinden of er helemaal trots op zal zijn. Ik vind het gewoon niet zo nodig om het te verbergen omdat ik me er niet voor schaam. Je kunt aan mijn lichaam gewoon heel erg goed zien dat ik vier kinderen heb gekregen. Hoeveel ik ook afval, mijn buik zal slap blijven. Hoe lang ik ook wacht, die streepjes zullen altijd blijven. Is dat jammer? Jep! Maar vind ik het erg? Nee, ik heb er wel vrede mee. Ik kan me echt niet druk maken om dingen waar ik toch niets aan kan veranderen.

Nogmaals, ik vind alle complimentjes die ik steeds krijg echt ontzettend lief. Ik word er soms gewoon een beetje verlegen van! Maar de complimentjes met dat het knap is dat ik mijn lichaam laat zien? Tja, dat blijf ik toch stiekem een beetje gek vinden. Ik vind namelijk niet dat ik iets heb om onzeker over te zijn.

Hoe kijk jij naar je lichaam? Ben jij tevreden? Of heb jij dingen die je graag anders zou zien?