En zo stonden we de volgende ochtend vroeg op het vliegveld. Die nacht hadden we vooral heel erg veel gepraat over hoe het nu allemaal verder moest. De afgelopen maanden waren we altijd samen geweest, maar eenmaal thuis hadden we elk ons eigen huis en we hadden eigenlijk het ‘zullen we gaan samenwonen’ gesprek zoveel mogelijk uitgesteld. Ook had ik natuurlijk geen baan en mijn spaargeld was inmiddels echt helemaal op. We hadden afgesproken dat we eerst alles zo zouden laten als het was en dat we over een tijdje, wanneer alles op het werk van Joris opgelost was, zouden gaan kijken naar onze toekomst.
Eigenlijk wilde ik niets liever dan meteen mijn leven met hem beginnen, ik wilde graag samen met hem op zoek naar een huis en zelfs het woord baby schoot door mijn hoofd heen. Maar toen ik zijn peinzende gezicht zag besloot ik dat dit niet het moment was om ernaar te vragen.
We zaten in de hal te wachten tot we in het vliegtuig konden stappen en terwijl Joris druk op zijn telefoon door zijn e-mails aan het scrollen was dwaalden mijn gedachten alweer af naar de reden dat we deze reis gemaakt hadden, namelijk de zoektocht naar mijn echte vader. De woorden die hij had gezegd dreunden door mijn hoofd: ‘Ik zeg het je nog één keer. Ik ben NIET je vader. Ik heb maar ÉÉN dochter en die heet Kate. Als je moeder heeft gezegd dat ik je vader ben, dan heeft ze gelogen en dan moet je maar even een hartig woordje met haar gaan praten.’
Eerst dacht ik nog dat hij deze dingen zei omdat hij me gewoon echt niet wilde leren kennen, dat hij niet nog een dochter erbij wilde. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe onwaarschijnlijker het leek dat het zo zat. Wat als het wel klopte? Dat mijn moeder gelogen had over wie mijn vader was, dat ze gewoon had gezegd dat hij ook mijn vader was omdat ze niet had verwacht dat hij ons ooit nog zou willen zien? Kate en ik konden niet meer verschillend van elkaar zijn. Zij met haar mediterraanse uiterlijk, haar grote bruine ogen en zwarte haar en ik, zoals mijn oma het vroeger altijd noemde ‘Hollands welvaren’ met blauwe ogen, sproetjes en een huid die heeeel langzaam bruin werd.
Joris pakte mijn hand en gaf er een kneepje in. ‘Ben je al klaar om naar huis te gaan?’ vroeg hij zachtjes. Ik glimlachte en schudde van niet. ‘We hebben maanden in dit prachtige land doorgebracht zonder te genieten en toen we eigenlijk vonden waar we naar op zoek waren, bleek het niks te zijn. Het is net alsof onze hele reis doelloos is geweest.’ Hij lachte, ‘Nou zo zie ik dat niet, ik vind dat ik een fantastische reis heb gemaakt met een prachtige vrouw waar ik ontzettend van genoten heb en die ik thuis aan mijn familie ga voorstellen.’ Ik slikte, ‘Aan je familie? Oh jee! Zou je dat nou wel doen?’ De vlucht werd omgeroepen en hij trok me overeind uit de stoel. ‘Ja tuurlijk! Ze vinden je vast geweldig!’
Van dat vooruitzicht werd ik zo zenuwachtig dat ik het hele gedoe rond mijn vader vergat. Joris kwam uit een heel hecht gezin en was de enige zoon zonder relatie of kinderen. Ik vergat steeds hoeveel broers en zussen hij precies had, maar het waren er een heleboel. Zijn moeder had toen we elkaar net kenden een pan groentesoep voor me gemaakt omdat ik ziek was en in de afgelopen maanden had ik heel vaak de groetjes van haar gekregen. Joris had al laten vallen dat ze niet zo te spreken was over zijn vriendinnenkeuze en dat ze vooral heel erg fan was van zijn ex-vrouw, waar hij een aantal jaren mee getrouwd was geweest. Zo ging ze nog regelmatig met haar uit eten en waren ze zelfs vorig jaar een weekendje weg geweest.
Vlak nadat Joris van haar gescheiden was, was ze weer hertrouwt en had ze een zoontje gekregen. Ondanks hun scheiding en haar nieuwe relatie, hadden ze nog veel contact met elkaar en gingen ze regelmatig een hapje eten of bij elkaar langs. Ik zal maar toegeven dat ik het in eerste instantie heel erg raar vond dat hij nog zoveel contact met zijn ex had, maar toen hij me verzekerde dat er echt niks tussen hun was en dat alles wat hij voor haar had gevoeld helemaal verdwenen was, had ik er niet zoveel problemen mee. Bovendien was zij getrouwd en had ze een kind, dat zou ze vast niet op het spel zetten voor een man die ze al eens had gehad toch?
Tijdens de vlucht sukkelde ik wat in slaap en vlak voor we gingen landen maakte Joris mij wakker. ‘Zeg slaapkop, word je wakker? We zijn er bijna!’ Ik strekte me uit en keek uit het raam. We waren omgeven door grijze wolken en toen de landing ingezet werd, viel de regen met bakken tegelijk uit de hemel. ‘Home sweet home’ mompelde ik terwijl ik mijn vest wat dichter om me heen trok.
Eenmaal geland pakte Joris onze handbagage uit het bagagevak en gooide het over zijn schouder. Stiekem moest ik een beetje lachen toen ik hem voor me zag lopen met mijn knalroze rugtas. Hij begroette de stewardessen en toen ze hem nakeken terwijl ze elkaar aanstootten, voelde ik even een vlaag van trots door me heen gaan. In die laatste maanden dat we elke dag bij elkaar waren geweest, was ik toch een soort van vergeten hoe knap hij was. Natuurlijk had ik het wel gezien, maar het was niet meer zo dat ik elke keer als ik hem zag weer in katzwijm viel.
Doordat ik liep te dagdromen lette ik niet op en liep ik zo tegen hem aan. Hij draaide zich om, grinnikte en kuste me zachtjes. ‘Ik heb echt genoten van deze maanden met jou en toen je net in het vliegtuig op mijn schouder aan het kwijlen was bedacht ik me ineens dat ik door niemand liever wordt onder gekwijld dan door jou. Hij rommelde wat in zijn broekzak en haalde er een doosje uit. ‘Ik heb dit gekocht vlak voordat we weggingen en ik heb al die maanden afgewacht totdat er een perfect moment zou komen, maar die kwam er maar niet. Daarom vraag ik het maar gewoon hier. Lieve Isa, wil je met me trouwen?’
