Ik moet in slaap zijn gevallen, want toen Joris me wakker maakte reden we in een drukke straat vol met toeterende auto’s. ‘Hé schone slaapster, ik kon me al niet op de weg concentreren met dat gesnurk van je.’ Ik rekte me uit en keek heb geïrriteerd aan. ‘Ik snurk helemaal niet, heb je jezelf wel eens gehoord?’ Hij grinnikte en tikte het navigatiesysteem weer aan. ‘Ik denk dat we beter een parkeerplaats kunnen zoeken en vanuit daar gaan lopen. Het is hier vlakbij, maar we rijden al een tijdje rondjes omdat het verkeer zo ontzettend vast zit.’ Ik knikte en keek naar buiten. Het was echt een prachtige stad, vol oude gebouwen en de zon scheen volop. Na een kwartier rijden parkeerden we onze auto bij een hotel en zochten de route op die we moesten lopen om bij het huis van mijn kennelijk grootouders aan te komen. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, in de wirwar van kleine straatjes kon je makkelijk verdwalen en aangezien we de taal niet spraken konden we ook de weg vragen. Dus we volgen de navigatie op onze telefoon totdat we bij een hoge flat uitkwamen. Ik opende de deur en liep naar een grote muur met daarin allemaal postvakken. Met mijn vinger ging ik de namen af totdat ik ineens die naam zag waar ik naar op zoek was: ‘Marino.’
Ineens werd ik heel erg zenuwachtig. Ja, en nu? Moest ik nou zomaar naar boven lopen en aanbellen? ‘Hallo ik ben jullie kleindochter, geen idee of jullie ooit over me gehoord hebben, maar hier ben ik!’ Joris zag aan me dat ik het een beetje eng vond en sloeg een arm om me heen. ‘Liefje, we zijn nu zo dicht bij, wat heb je te verliezen?’ Ik moest hem gelijk geven, ik was nog nooit zo dichtbij een ontmoeting met mijn vader geweest, deze mensen wisten vast waar ik hem kon vinden, ik moest me gewoon even over mijn zenuwen heen zetten. We stapten de lift in en stapten uit op de derde verdieping. Ik hoorde Joris hardop de nummers van de appartementen opzeggen en hoe dichter we bij het juiste nummer kwamen, hoe meer ik de zenuwen door mijn lichaam voelde gieren. Ineens zag ik het nummer aan het einde van de lange gang. Ik verzamelde moed om op de deur te kloppen terwijl ik ineens iemand hoorde praten. Ik keek om me heen of ik iemand in de gang zag, maar er was niemand te zien. Ik hief mijn hand op om te kloppen en net toen ik mijn arm bewoog ging de deur open en klopte ik perrongeluk op de borst van een jongeman die in de deuropening stond. ‘Ohhh Sorry! Uhh Pardon! Uhm.. Wat was het Italiaanse woord voor sorry ook alweer?’ Ik keek Joris wanhopig aan en zag dat hij zijn lach alweer aan het inhouden was. Ik voelde mijn wangen rood worden en keek daar de jongen in de deuropening. ‘Sorry is goed hoor, met wie heb ik het genoegen?’ zei de jongen in perfect accentloos Engels. Hij moest een jaar of 16 zijn en hoewel ik hem zeker weten nog nooit gezien had, kwam hij me heel erg bekend voor. ‘Uhm, ik ben Isa en ik ben op zoek naar mijn vader? Vincenzo Marino.’ De jongen trok een wenkbrauw op en wreef over zijn kin. ‘Je vader zeg je? Ik vrees dat ik je moet teleurstellen, mijn vader heet wel Vincenzo Marino, maar hij heeft het nog nooit over een dochter gehad die Isa heet gehad.’ Verbaasd keek ik hem aan. Zijn vader heette hetzelfde als mijn vader? Had hij niet gezegd dat hij na zijn terugkeer 2 zoons had gekregen? Kon deze jongen mijn broertje zijn? Achter de jongen hoorde ik ineens een oude vrouwenstem iets in het Italiaans roepen en de jongen riep wat terug. Aarzelend wreef hij door zijn haar, alsof hij niet wist of hij ons nou moest geloven of niet. ‘Willen jullie anders even binnenkomen?’ vroeg hij. Ik knikte en liep samen met Joris achter hem aan het appartementje in. Op de bank zat een oudere vrouw en ik wachtte even tot de jongen ons voorstelde. De vrouw stond op en stak haar hand uit. ‘Dit is mijn oma.’ zei de jongen. Ik stelde me zo goed en kwaad als het ging in het Italiaans voor en de vrouw gebaarde ons te gaan zitten, waarna ze tegen Vinny, zoals de jongen kennelijk heette, zei dat hij wat drinken moest halen.’ Toen Vinny terugkwam met een dienblad met daarop wat glazen drinken, vertelde hij wat aan zijn oma en hij liet daarbij de naam van mijn vader vallen. De oude vrouw keek naar mij en toen weer naar hem, waarna ze ‘Kate?’ zei. ‘Nee, Kate is mijn oudere zus, ik ben Isa.’ zei ik tegen Vinny. Hij luisterde een tijdje naar de vrouw die een heel verhaal deed en daarna wendde hij zich tot ons. ‘Ze zegt dat mijn vader verliefd is geworden op een meisje uit Nederland. Toen bleek dat ze zwanger was is hij haar achterna gereisd en heeft hij een tijdje in Nederland gewoond. Na een tijdje is hij weer vertrokken, waarna hij mijn moeder leerde kennen. Die dochter in Nederland heette Kate, ze weet niets over een Isa.’
Ik wist niet wat ik moest voelen, ik zat hier tegenover een vrouw die naar alle waarschijnlijkheid mijn oma was en een jongen die mijn halfbroertje zou kunnen zijn. Ik was dichterbij het vinden van mijn vader dan ooit, maar het leek net alsof hij nooit iemand over mij had vertelt. Alsof hij uit Nederland was vertrokken en daarmee mijn hele bestaan was vergeten, alsof ik niets voor hem was. Even schoot het door mijn hoofd dat hij misschien helemaal nooit van mijn bestaan had geweten, maar mijn moeder was halverwege de zwangerschap toen hij vertrok, dus het kon niet dat hij niet wist dat hij nog een dochter had. Bovendien had mijn moeder hem nog jaren allerlei foto’s en brieven gestuurd over ons.
Ineens voelde ik me heel verdrietig en een traan liep over mijn wang. Ik voelde me zo stom. Het was toch ook niet voor niets dat hij alleen Kate een envelop met vliegtickets had gegeven? Alleen de dochter die sprekend op hem leek, de dochter die zelfs na zijn vertrek nog jaren zijn achternaam had gedragen? De vrouw kwam naast me zitten en veegde mijn traan van mijn wang. Ze mompelde wat en toen ik vragend naar Vinny keek, zei hij dat ze zei dat ze het heel erg voor me vond en dat ze niet snapte dat hij mijn bestaan verborgen had gehouden..
We bleven daar nog even en praatten over de periode na de terugkomst van mijn vader uit Nederland. Hij was heel erg in de war geweest, hij had niet willen praten over wat er gebeurd was en hoewel hij de eerste periode nog wel over zijn dochter Kate had vertelt, wilde hij na een paar maanden niet meer over haar praten. Hij leerde een nieuwe vrouw kennen met wie hij trouwde en met wie hij pas jaren later nog twee zoons kreeg.
Net toen ik wilde opstaan om te vertrekken, omhelsde de vrouw me, ze gaf me een mapje met foto’s die ik terug in Nederland met Kate zou kunnen bekijken. We wisselden telefoonnummers uit en nadat we hadden afgesproken om contact te houden, liep ik samen met Joris naar de deur toe. Net voordat we hem wilden openen, vloog de deur ineens open. Een grote man met zwart haar en donkere ogen stond in de kamer en hij keek net zo verbaasd naar ons als wij naar hem. Ik slikte en zei de eerste woorden die in me opkwamen.
‘Hoi papa.’
