Voor eeuwig en altijd. Hoofdstuk 14.

by Tamara

Met bevende handen keek ik naar mijn telefoon en luisterde ik het berichtje nog een keer af en daarna nogmaals. Kon dit echt waar zijn? Kon het zo zijn dat dit de stem van mijn vader was? Ik ademde diep in en belde het nummer terug, stiekem hoopte ik dat er niemand op zou nemen, maar na één keer overgaan, nam de man al op.

‘Met Mark.’ Twee woordjes in diezelfde stem als net op mijn voicemail stonden. Zou het echt kunnen? Zou dit mijn vader kunnen zijn? Ging ik nu echt met mijn vader praten? ‘Hoi Mark, je spreekt met Isa, ik hoorde je voicemail net.’ Ik hoorde de man slikken en meteen begon hij te praten. ‘Sorry dat ik je hiermee zo overval. Misschien zit je helemaal niet op mij te wachten en als dat zo is dan heb je daar groot gelijk in. Maar ik ben al jaren naar je op zoek en ik zou je heel erg graag eens ontmoeten.’

Ik sprak een paar minuten met de man en toen bleek dat hij op een uurtje rijden van de plek waar ik nu was verbleef, spraken we af bij een restaurant daar in de buurt. Net voordat ik mijn telefoon weer in mijn tas wilde stoppen, zag ik een berichtje van Joris.

‘Isa alsjeblieft reageer even. Ik maak me echt verschrikkelijke zorgen over je. Wat je ook denkt of gezien hebt, er is niets gebeurd. Alsjeblieft bel me even, ik wil alleen weten of alles goed gaat. Ik hou van je Isa.

Ik wilde mijn telefoon weer in mijn tas stoppen, maar besloot hem toch een berichtje te sturen.

‘Alles is goed, ik ben vanavond weer thuis en dan praten we.’

Snel stopte ik mijn telefoon weer in de tas en zette ik de navigatie aan. Gek genoeg was ik helemaal niet zenuwachtig. Ik had al eens eerder een ontmoeting met ‘Mijn vader’ gehad en na die keer kon het alleen maar heel erg meevallen. Ik parkeerde mijn auto voor het restaurant en keek even in de spiegel. Op mijn gezicht zaten nog dikke zwarte strepen van de uit gelopen mascara van vanmorgen. Ik rommelde wat in mijn dashboardkastje en terwijl ik mijn gezicht en haar fatsoeneerde met de spulletjes die daarin lagen, keek ik uit of ik Mark al ergens zag. Wat natuurlijk een beetje gek was, want ik wist alleen hoe zijn stem klonk en niet hoe hij eruit zag.

Hoe zou hij eruit zien? Ik had me altijd een man met zwart haar en een grote snor voorgesteld omdat de man op de foto’s die mijn moeder aan ons had laten zien die had gehad, maar het kon natuurlijk ook zo zijn dat deze man er helemaal anders uit zag. Ik keek naar mezelf in de spiegel, ik had blond haar, ijsblauwe ogen met een donkerblauw randje en sproetjes. Mijn moeder leek amper op mij en daarom zou ik dat dan toch van mijn vader moeten hebben? Ik stelde me een man voor met blond haar en blauwe ogen en keek om me heen of ik ergens zo’n man zag. De parkeerplaats was uitgestorven en toen ik na 10 minuten nog niemand had gezien, stapte ik uit en liep ik naar binnen.

Het was rustig in het restaurant. Ik keek rond, maar behalve een grijze man met een grote baard en een aantal vrachtwagenchauffeurs was er niemand. Ik hing mijn jas over een stoel en ging aan een tafeltje zitten. Ik bestelde een glas water en keek om me heen of ik misschien iemand over het hoofd zag. Een half uur verstreek en langzamerhand werd ik het een beetje zat. Waarom belde hij mij om af te spreken als hij vervolgens niet kwam opdagen? Ik was zo klaar met al die mannen in mijn leven die me alleen maar teleurstelden. Ik pakte mijn telefoon uit mijn tas, tikte het nummer in en stuurde een berichtje.

‘He Mark! Ik heb een half uur op je zitten wachten, maar ik zie dat je helaas niet bent komen opdagen. Ik heb op dit punt in mijn leven geen tijd voor nog meer mannen die me teleurstellen.’

Ik drukte op verzenden en gooide mijn telefoon weer in mijn tas. Ik wilde net opstaan en mijn jas pakken, toen ik aan de tafel tegenover me een piepje hoorde van een binnenkomend bericht. Een grote man, type zeebonk, met grijs haar en een grote grijze baard pakte zijn telefoon en las een berichtje. Ineens viel het kwartje bij mij en toen hij me aankeek, bij hem kennelijk ook. Twee ijsblauwe ogen met een donkerblauw randje keken me aan vanachter een tafeltje een paar meter verderop. Ik stond aan de grond genageld, was dit echt? Kon deze man echt de vader zijn waar ik al zolang naar had gezocht? Langzaam kwam hij overeind en liep hij naar me toe. ‘Ben jij Isa?’ vroeg hij voorzichtig. Ik knikte en pakte zijn uitgestoken hand aan, die ruw en warm aanvoelde. ‘Ik ben Mark, ik zat al te twijfelen of jij het kon zijn aan die tafel, maar ik ben in mijn zoektocht naar jou in de afgelopen jaren al zo vaak de mist in gegaan dat ik twijfelde. ‘

Ik pakte mijn tas en tas en liep achter hem aan naar zijn tafeltje toe waar hij meteen een kop koffie voor me bestelde. We praatten wat over wat koetjes en kalfjes omdat we beide te zenuwachtig waren om over ‘het’ onderwerp te beginnen. Toch nam hij ineens het woord en ik luisterde naar zijn zware stem terwijl hij over zijn zoektocht vertelde.

‘Ik ken je moeder al vanaf dat ze een klein meisje was en ik heb altijd een zwak voor haar gehad. We zijn een paar keer uitgegaan, maar dat werd elke keer niets door mijn werk. Ik vaar veel en ben vrijwel altijd weg, dus een relatie zou voor mij heel lastig zijn. We verloren elkaar voor een paar jaar uit het oog en toen ik terugkwam had ze een relatie met een Italiaan en had ze net een dochter gekregen, Kate? Kan dat kloppen?’ Ik knikte en hij vervolgde zijn verhaal. ‘Ik was toen een week in de stad en sprak met je moeder af wat te gaan drinken. Daarna liet ik haar mijn schip zien en nouja.. Van het één kwam het ander en toen ik haar de volgende ochtend over de kade naar huis zag lopen, besloot ik dat dit de laatste keer moest zijn dat ik haar had gezien. Ik vond het niet eerlijk tegenover haar man en haar dochter om hiermee door te gaan. Dus ik vertrok weer en kwam haar pas jaren later weer tegen met haar twee dochters, één met donker haar en eentje met blond haar. We raakten aan de praat en ze vertelde al snel dat haar man was weggegaan toen hij hoorde dat ze opnieuw zwanger was. Ik denk dat ze me iets duidelijk probeerde te maken, maar ik ben maar een simpele man en ik snap al die hints die vrouwen kunnen geven niet. Pas toen ik alweer op zee zat realiseerde ik me wat ze had willen zeggen en toen ik na een paar maanden terugkwam was ze spoorloos verdwenen. Niemand die wist waar ze naartoe was gegaan en zo begon mijn zoektocht naar haar en naar jou. Een tijdje geleden vond ik haar, maar omdat ze gelukkig getrouwd was, wilde ik haar met rust laten. Al snel vond ik jou en via via kreeg ik je telefoonnummer. Ik ben zo blij dat ik je eindelijk heb gevonden meisje. Het heeft me jaren gekost, maar het is eindelijk gelukt.’

Ik zag het verdriet van al die verspilde jaren in zijn ogen en moest me heen erg inhouden om niet te gaan huilen. Hier zat ik dan, tegenover mijn vader. Het kon niet anders dan dat hij het was en het maakte me zo blij dat ik hem eindelijk gevonden had. Maar tegelijkertijd was ik woedend, woedend op mijn moeder die al die jaren dus gewoon had geweten wie mijn vader was en zelfs daarover gelogen had. Alsof het niet erg genoeg was dat ze me al die tijd had wijs gemaakt dat Kate haar vader ook de mijne was. Ik wilde tegen haar schreeuwen en vragen waarom hier niet eerlijk over geweest was en toen ik mijn telefoon over hoorde gaan en haar naam op het scherm zag staan, wist ik dat er geen beter moment was om haar een lesje te leren dan nu.

 

Dit verhaal is deel van een triologie. Je koopt alledrie de boeken hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.