Voor eeuwig en altijd. Hoofdstuk 13.

by Tamara

In de weken daarna oefenden we in zijn appartement vast wat met samenwonen. Ik miste mijn kleine huisje wel een beetje, maar het zou niet logisch zijn om daar te gaan slapen omdat Joris vanuit mijn huis ruim een half uur onderweg was naar zijn werk. Vanuit zijn eigen huis was hij er binnen 5 minuten. Ondertussen raakte ik steeds meer gewend in Joris zijn huis. Hij had een deel van zijn kast leeggemaakt voor mijn spullen die ik elke keer meesleepte en steeds beter leerde ik waar alles lag. Hoewel ik het heel erg fijn vond dat hij zoveel thuis werkte, genoot ik ook van de momentjes dat hij heel even weg was voor afspraken en ik stiekem wat kon rondneuzen in zijn huis. Op vrijdagochtend liep ik met mijn haarborstel door de keuken mijn haar te kammen en te kijken wat ik als ontbijt kon maken voor Joris en mij, toen ik ineens een berichtje op zijn scherm zag staan.

‘Gaat onze afspraak vanavond nog door schatje?’

Mijn hart sloeg over, ik zag haar naam op het scherm staan, de naam van de vrouw die mij zo onzeker had gemaakt. In eerste instantie wilde ik het berichtje wegklikken, maar ik was te nieuwsgierig na het berichtje van vorige keer en tikte het gesprek aan. Ik las eigenlijk niets bijzonders, een paar korte gesprekjes die meestal vanuit Maribel begonnen, maar niet echt iets om me zorgen over te maken. Totdat ik wat verder omhoog scrolde, naar de berichtjes van de avond dat ze hier was geweest.

Echt Joris, ik weet dat je het waardeert wanneer ik eerlijk tegen je ben en daarom ben ik dat nu ook. Dat meisje is niet goed voor je. Je zult nooit met haar hebben wat wij hadden.

Jor, je weet wat ik je kan geven. Ik zag hoe je naar mijn lichaam keek en ik weet dat je jezelf niet kunt inhouden. Geef gewoon toe aan je gevoelens voor mij. Ze komt er wel weer bovenop.

Terwijl ik mijn tranen in probeerde te houden, scrolde ik nog wat verder omhoog en dat had ik beter niet kunnen doen, want van wat ik zag werd ik spontaan misselijk. Ik zag een reeks foto’s, verstuurd naar Joris toen wij in Italië zaten. Ik wilde de foto’s wegklikken, maar ik kon niet anders dan ze stuk voor stuk allemaal bekijken terwijl ik mijn maag voelde omdraaien. Foto’s van Maribel, naakt of halfnaakt, die niets aan de verbeelding over lieten. Waarop ze bezig was met sexspeeltjes of zichzelf aan het bevredigen was met haar vingers. Onder de berichtjes stond een kort berichtje van haar.

Wanneer ik dit doe denk ik aan jou. Ik heb mijn huwelijk voor je opgegeven, nu is het jouw beurt.

Joris reageerde kort op het berichtje.

Maribel, stop hiermee. Ik heb een relatie nu.

Enkele seconden later volgde er weer een berichtje van haar.

Een gemis voor jou, het zouden jouw vingers kunnen zijn die mij keer op keer keihard laten klaarkomen.

Dit werd teveel, ik rende naar de wc en gooide mijn hele maaginhoud eruit. Daarna hoorde ik de douche uitgaan, maar het laatste wat ik nu wilde wat Joris onder ogen komen. Ik pakte mijn tas en telefoon en rende de deur uit. Mijn auto stond nog op dezelfde plek als waar ik hem een hele tijd terug had geparkeerd aangezien ik binnen de stad alles kon lopen en ik hem dus amper nog gebruikte. Ik stapte in en na een paar keer proberen startte hij en reed ik zo snel als ik kon weg. Ik reed de stad uit. Uren lang reed ik zonder te weten waar ik naartoe wilde gaan en ondertussen negeerde ik mijn telefoon die onophoudelijk aan het trillen was. Ik kwam in één of ander natuurgebied terecht en toen ik een bankje aan de rand van een meer zag, besloot ik mijn auto te parkeren en daar te gaan zitten. Terwijl ik op het bankje plofte, keek ik naar een zwanenpaar dat met hun jongen stilletjes door het water zwom. Hoe mooi ik het ook vond, ergens werd ik er een beetje verdrietig van. Zou dat geluk dan nooit voor mij weggelegd zijn? Waarom kon ik nou geen man vinden zonder plannetjes of die er een andere vrouw op na hield? Snel sprak ik mezelf boos toe. Joris had dan misschien een ex die door hem geobsedeerd was, hij had geen avances naar haar toe gemaakt. Waarom was ik dan zo boos op hem?

Ik hoorde mijn telefoon weer trillen en pakte hem uit mijn tas. Op het scherm stonden tientallen gemiste oproepen van Joris en een heleboel berichtjes of ik hem alsjeblieft wilde bellen. Ik klikte ze weg en keek verder door wie ik nog meer gebeld was en ik zag een voor mij onbekend nummer staan.

Aangezien ik op wat vacatures had gereageerd dacht ik dat het daar misschien mee te maken zou hebben, dus ik luisterde mijn voicemail af. Een zware mannenstem kuchtte twee keer en begon te praten. Het was geen reactie op een vacature, het was een stem waarvan ik niet had gedacht dat ik hem ooit zou horen.

‘Hallo met Mark, is dit het nummer van Isa? Isa, ik ken jou niet en jij kent mij niet, maar ik denk dat we elkaar een keer moeten ontmoeten. Ik denk namelijk dat ik je vader ben…’

Dit verhaal is deel van een triologie. Je koopt alledrie de boeken hier!

Misschien vind je dit ook leuk

Ik zou het leuk vinden als je een reactie achterlaat!

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.