Voor eeuwig en altijd. Hoofdstuk 1.

Ruim 4 maanden later.

‘Wat is het prachtig hier he?’ Ik keek naar Joris die op een berg uit keek over de Middellandse zee. Een zachte bries blies mijn haren uit mijn gezicht en ik sloot mijn ogen terwijl ik genoot van de warme voorjaarszon. Het was warm voor de tijd van het jaar. Voordat we vertrokken hadden we voor de zekerheid maar wat warme kleding meegenomen omdat het in April in Sicilië vaak niet warmer werd dan 16 graden, maar die hadden we tot nu toe niet nodig gehad. Ik ritste mijn tas open en haalde er een paar broodjes uit die we een stukje terug in het dorp hadden gekocht. Joris kwam van de berg af en liep naar beneden. ‘Zeg, kunnen we hier niet blijven wonen? Het bevalt me hier wel!’ zei hij. Ik liet me achterover in het gras vallen. ‘Ja, kon dat maar!’

Joris ging naast me liggen en sloot zijn ogen. Hoewel het hier heerlijk was, vond ik het moeilijk om niet aan thuis te denken. Aan de grote puinhoop die we hadden achtergelaten toen we nogal impulsief en spontaan deze reis boekten. Of nou ja reis, eigenlijk hadden we hetzelfde gedaan als bij mijn reis naar Bali vorig jaar, toen ik vanuit het niets een enkeltje had gekocht en een paar dagen later was vertrokken. We boekten tickets naar Italië en reisden daar nu al ruim 4 maanden rond zonder plan, maar wel met een doel. Inmiddels hadden we de meest mooie plekken bezocht en zeker nu het langzaam maar zeker wat beter weer werd, zou ik het niet zo heel erg vinden als we hier gewoon voor altijd zouden kunnen blijven. We hadden al vele mooie stadjes en dorpjes gezien, naar we waren nog steeds geen stap dichter bij ons doel, namelijk het vinden van mijn vader.

Ik hoorde een luide snurk naast me en gaf Joris een por in zijn zij. ‘Wat? Ik sliep helemaal niet.’ mompelde hij. Ik rolde met mijn ogen en pakte alvast onze spullen bij elkaar. Joris kwam overeind en pakte mijn hand vast. ‘Waarom heb je toch zo’n haast? Moet je kijken hoe mooi het hier is, geniet er nou eens van!’ Ik zuchtte, hij had gelijk. We bevonden ons op een prachtige plek, aan vanaf de rotsen konden we uitkijken over de prachtige blauwe zee, terwijl achter ons een prachtig groen landschap te zien was met hier en daar een klein dorpje. Het was een reis die ik altijd al had willen maken, als klein meisje was ik al benieuwd geweest naar het geboorteland van mijn vader, de man die ik nooit gekend had. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik niet wat meer van deze reis genoot. Maar ik wilde gewoon zo graag mijn vader vinden dat ik geen tijd wilde verdoen met het kijken naar de zee en andere onzinnige dingen. Zeker omdat we binnenkort toch echt terug zouden moeten. ‘We vinden hem echt wel.’ zei Joris terwijl hij een kus op mijn voorhoofd gaf. Ik wilde hem heel graag geloven, maar na 4 maanden zoeken had ik er een beetje een hard hoofd in gekregen. Elk aanknopingspunt was tot nu toe op niets uitgelopen en ik wist nog steeds niets meer over hem dan toen ik hem die ene avond op Kate’s bruiloft tegenover me zag staan.

Ik kon me nog precies herinneren hoe ik schrok toen ik hem hoorde beamen hij onze vader was. Hoe die man die ik in 28 jaar nog nooit had gezien of gesproken, ineens daar was. Tegenover me aan een sta tafel alsof hij nooit weg geweest was. Zijn bruine ogen keken van mij naar Kate en hij straalde een zekere rust en zelfverzekerdheid uit, iets wat hij op de foto’s die ik van hem had gezien ook altijd had gedaan. Aan de ene kant was ik zo benieuwd naar hem, ik wilde weten waarom hij weg was gegaan en waarom hij nooit contact had gezocht. Waarom hij in mijn hele leven nooit een teken van leven had gegeven. Maar aan de andere kant voelde ik vooral die haat. Hoe durfde hij hier zomaar op te komen dagen alsof er niets gebeurd was?

Kennelijk dacht Kate er hetzelfde over. Nadat ze haar stem weer had teruggevonden, wees ze hem zonder pardon de deur. Ze wilde niets met hem te maken hebben en hij was niet welkom op haar bruiloft of in haar leven. Toen ik de teleurstelling in zijn ogen zag, had ik gehoopt dat hij tegen zou stribbelen, maar hij draaide zich om en liep weg. Dat was ook het laatste wat ik van hem had gezien. Pas toen Kate de volgende dag de cadeaus aan het uitpakken was, vond ze een brief van hem die aan haar gericht was. Het handschrift was redelijk onleesbaar, maar we konden eruit halen dat hij heel erg veel spijt had van zijn vertrek en dan hij hoopte dat Kate weer contact met hem zou willen. Hij was hertrouwd en had twee zoons gekregen die hij nog nooit over haar vertelt had omdat hij zich schaamde dat hij gevlucht was. Ik vond het wel een beetje gek dat hij in de hele brief met geen woord over mij sprak, maar ik snapte het ergens ook wel. Hij had mij natuurlijk ook nooit gezien. Hij sloot de brief af met een uitnodiging voor Kate om hem op te komen zoeken, maar het adres was dusdanig onleesbaar, dat we alleen konden lezen dat hij nog steeds in Italië woonde. Ook zaten er twee vliegtickets in de envelop met een vlucht ergens halverwege december.

Voor Kate stond het meteen vast dat ze niet wilde gaan. Ze wilde niet zo lang bij Jasmijn weg zijn en had bovendien helemaal geen behoefte aan contact met hem. In eerste instantie was ik het met haar eens, maar naarmate de tijd verstreek, begon ik steeds meer te twijfelen. Ik besprak mijn twijfels met Joris, die aan gaf dat wat ik ook zou beslissen, hij achter me zou staan. Vlak voor Kerst besloot ik dat ik hem wilde gaan zoeken, maar toen ik dat tijdens het Kerstdiner bij mijn moeder vertelde, werd het ineens stil aan de eerder zo gezellige tafel. Mijn moeder liep kwaad weg en Kate werd meteen boos. ‘Ik snap niet waarom je die man wil zien terwijl hij nooit interesse in je getoond heeft. Toen mama zwanger was van jou vluchtte hij en jij wil hem dat vergeven?’ Ik had Kate nog nooit zo boos gezien en het deed me ontzettend veel verdriet dat ze zo kwaad op me was. ‘Ik wil gewoon weten waarom hij het gedaan heeft, waarom hij weg gegaan is en waarom hij nooit contact gezocht heeft. Ik wil weten wie mijn vader is. Zo heel gek is dat toch niet?’

Uiteindelijk zaten Joris en ik als enige nog aan tafel en nadat het er niet op leek dat er nog iemand terug zou komen, besloten we maar gewoon te vertrekken. In de week daarna hoorden we niets meer van mijn moeder en Kate en toen we op oudejaarsavond met zijn tweetjes aan een glas champagne zaten, besloten we maar gewoon twee tickets te boeken en ervoor te gaan.

En hier waren we dan. In Italië, op zoek naar een man waar ik niets van wist, die niemand leek te kennen en de moed was me al een aantal keren in mijn schoenen gezonken. Zou ik hem ooit vinden? Zou ik er ooit achter komen wie mijn vader was?

Mijn telefoon trilde en ik zag op het scherm een naam die ik al 4 maanden niet had gezien. Snel nam ik op en bij het horen van haar stem slaakte ik een zucht van opluchting.

‘Isa, met mama. Ik heb een tip voor je hoe je je vader kunt vinden.’

Dit boek is deel van een triologie. Je koopt alledrie de boeken hier!