Zij vertelt | Saskia verloor haar dochter met 32 weken zwangerschap.

De zwangerschap gaat voorspoedig, je gaat naar hte ziekenhuis voor een standaard controle en ineens blijkt alles mis te zijn. In een paar weken ga je van een heerlijke zwangerschap naar een moeder die afscheid moet nemen van haar dochter. Het is de nachtmerrie van elke zwangere vrouw en het overkwam Saskia. Je leest haar verhaal vandaag.

Zij vertelt.

Saskia verloor haar dochter met 32 weken zwangerschap.

Het was woensdag 8 april 2015.

Mijn derde trimester was ingezet en ik ging weer voor een echo op 28 weken en 5 dagen. Dagen op voorhand keken we ernaar uit om onze kalme dochter te mogen zien! Alleen wistten we niet dat dit éen van onze laatste keren zou zijn..  Om 19uur was het normaal aan ons maar de afspraken liepen lichtjes uit. De meter van onze dochter was erbij voor de eerste keer, ze wreef enthousiast over mijn buik tot mijn naam geroepen werd. Het was zover! Er werd geen tijd verspeeld en ik mocht meteen plaatsnemen aan de echo machine en na 1 minuut liep het mis..

 Water op de hersenen.

Ik zag mijn vertrouwde goedlachse gynaecoloog fronsen naar zijn scherm. Ik verkrampte en zat al half recht toen mijn dokter de woorden ‘ water op de hersenen” uitsprak. Onze dochter had een vrij ernstige Ventriculomegalie van de hersenen. Van hieruit was alles een wervelstorm waarbij ik me eigenlijk vooral tranen en onzekerheid herinner. Direct bloedtesten en een vruchtwaterpunctie en MRI. Dan een eindeloze 7 dagen wachten op alle mogelijke uitslagen. In die tijd reden mijn vriend en ik het hele land af met de auto, ik zat thuis met bekkeninstabiliteit maar toen verdween mijn fysieke pijn als sneeuw voor de zon. we maakten korte wandelingen in de ardennen en aten verse vis van de zee. We bleven hopen terwijl ik kaarsen voor haar lichte, ergens hopen dat het toch maar zou helpen. Iedereen stond achter ons en ondersteunden ons met woorden van kracht, maar we wilden toen liefst alleen zijn, Mijn vriend bleef thuis van werk zodat we er samen door konden.

De eerste keer dat ik in elkaar zakte en in tranen uitbarstte.

Dan kwam de dag van de uitslagen en alles was in het honderd gelopen in het ziekenhuis met de specialist. ze hadden allemaal vrijaf genomen en de arts voor de MRI en DNA uitslagen was afwezig. Toen was de eerste keer dat ik in elkaar zakte en in tranen uit barste, de dame die me het nieuws bracht gaf me een zakdoek en een knuffel. Ik belde onze arts radeloos op om te horen  of we daar terecht konden en dat konden we meteen. Daar viel het verdict..Onze dochter mister een stukje op het einde van chromosoom 6, dit betekende een tekort aan DNA met ernstige hersenafwijkingen tot gevolg. Haar vocht op de hersenen was uitgegroeid tot Hydrocephalie (waterhoofd) en was haar hersenen aan het kapot drukken.ook was een deel van aar hersenen niet verder ontwikkeld en was de anatomie anders dan van normale hersenen We konden haar ter wereld laten komen en haar proberen wat levenskwaliteit te geven, maar de schade was immers al te groot. Ik sprak de woorden uit met mijn vriend zijn hand in de mijne, terminatie.. De dokter knikte heel begrijpend en zette alles in gang.

Onze zaak ging nu voor en ethische commissie komen om te kijken of onze vraag naar het beëindigen van haar leven terecht was, weer een week wachten , ditmaal wetende dat ze er waarschijnlijk nooit meer ging zijn. Ik voelde haar lichte saampjes nog steeds maar nu deden ze me pijn. Het dompertje dat ik ooit zo graag gebruikte om naar haart sterk hart te luisteren  stak ik weg in een schuif. Ik heb mezelf die week gedwongen om te eten, op te drinken, om er te ‘zijn’ voor mijn dochter en Kevin (vriend) die evenaart ten gronde was gericht dan ik. Een week later werden we weer uitgenodigd met het nieuws dat onze vraag werd geaccepteerd. De terminale zou 7 dagen later gebeuren. Ik vroeg nogmaals om haar toen per echo te mogen zien. Ik wou zien hoe ze het deed. Ze lieten me toen de hersenen zien, of wat er van de hersenen nog overschoot, de echo toonde een schedel vol zwart (water) het enige dat je nog zag was een klein stukje vanachter. Ik wist toen op dat moment , wat ik moest doen. Ik tekende de papieren voor de opname van volgende week en spendeerde de volgende 7 dagen door afscheid van haar te nemen en haar begrafenis te regelen. Onze afscheidsfoto’s waren in het Hallerbos in Brussel, de bloemen stonden toen net in bloei…

30 april is de dag dat ik een deel van mijn menselijkheid achterwege heb gelaten.

Ik zat in de wachtzaal met andere zwangere vrouwen op de dood van mijn dochter te wachten. De dokter zat vast in verkeer dus ik kreeg nog een allerlaatste echo aangeboden en ik nam ze aan. Daar was ze dan, mollige kaakjes met een triest gezicht. ik herinnerde nog dat ze telkens maar in haar ogen wreef met een pruillip, het beeld veranderde toen naar een closeup van de hersenen en er was niets meer dan zwart…Kevin en ik huilde stilletjes toen de dokter binnen kwam en begon. Ze hebben eerst met een naald in mijn buik mijn dochter verdoofd , alvorens met een overdosis in haar hart te spuiten. Ik heb haar nog 1 harde stamp voelen geven voor ze zwaar werd. Kevin werd hysterisch, hij had in een foute hoek gezeten en heeft op het kleine scherm van de arts haar hart zien stoppen met kloppen. Ik hield toen zijn hand vast en zei hem nog even vol te houden.Na een minuut zei de dokter dat het was gebeurd. ze was er niet meer….Het bloed werd van mijn buik geveegd en al wat ik wou doen was bevallen en ‘klaar zijn’…

Na de gebeurtenis werd ik meteen ingeleid en na een bevalling van 52 uur hebben we haar mogen ontmoeten. Onze kleine Eleni , gestorven op 30 april en ontmoet op 2 mei om 13:30 . Ze mat 47 cm en woog 2kg. We hebben haar heel de dag dicht bij ons gehouden. haar oogjes, neus, lippen en rode haren staan voor eeuwig in ons geheugen gegrift. we hebben haar geknuffeld en naaste familie de kans gegeven om haar te mogen zien. We hebben alleen afscheid van haar kistje genomen alvorens ze werd gecremeerd. Haar assen zijn bij ons. Ik heb lang in de duisternis gezeten totdat ik opnieuw zwanger werd een 4,5 maand later. Ditmaal een zoon.

De zwangerschap was een lange weg van verdriet en angst aangezien ik op 16 weken een interne bloeding kreeg en toen heel de zwangerschap weer heb moeten rusten met het risico ons zoontje te verliezen. Maar na 41 weken hebben we onze kleine kampioen ontmoet. Hij was 4,640 kg en 54,5 cm. We zeggen nu nog dat hij zijn zus gewoon weer heeft meegebracht.

Ik heb deze lange reis overleefd en mijn verstand behouden door de kracht van Kevin en de lessen die mijn dochter me heeft meegegeven, en dat is dat alles eindig is, en we er het beste moeten uithalen, want je weet nooit wanneer het allemaal kan misgaan. Ik mis haar elke dag en het doet elke keer nog pijn. Maar ergens ben ik ook dankbaar voor de kans die ons is gegeven om haar niet te laten afzien en wegkwijnen. Ik wil alleen maar het beste voor mijn kinderen, maar om te beseffen en toe te geven dat dat niet op deze wereld was, neem ik mijn hele leven mee.

In ere van onze beide kinderen;

Eleni Van den Bosch +02/05/2015 32w

Alexander Van den Bosch

I came,

I never saw

I still conquered

Saskia, ik vertelde het al in ons gesprek, maar ik heb zo veel respect voor je. Ik vind het zo ontzettend sterk dat je  op zo’n prachtige manier over het verlies van je dochter vertelt hebt. Bedankt dat je je verhaal wilde doen. Saskia heeft zelf ook een blog waar je haar kunt volgen. Je vindt hem hier.